Gözlerini diktiği satranç tahtasından ayırmadan kanımı donduran ürpertici sesiyle "her oynadığımız hamlede" dedi "bir kişi ölecek."
Kan çanağı gözlerini bana çevirdi, samimiyetten uzak, korkunç bir kahkaha ile "ölen her kişi dünyanın daha iyi bir y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkese merhaba ülke olarak gerçekten çok zor günlerden geçiyoruz. Öncelikle hayatını kaybedenlere Allahtan rahmet diliyorum, toprak onları incitmesin. Yaralılarımıza acil şifalar diliyorum ve kalanlara da sabırlar diliyorum. Bu felaketin belki de hepimize öğrettiği şey çaresizlik oldu. Çaresizliğin ne olduğunu biliyorum ama ilk defa bu şekilde yaşadım. Hayat devam ediyor demeyeceğim, hayata devam etmek zorundayız. Bu nasıl olacak tam olarak ben de bilmiyorum ama birbirimizin yaralarını saracağımıza inanıyorum. Sizi seviyorum, kendinize dikkat edin olur mu?
"Bu mutsuzluğun mezardan başka bir sonu olduğunu sanmıyorum."
-Goethe-
18. ♞e5 (Reha)
18. ♞xe5 (Vuslat)
Durdu.
Duran neydi, duran kimdi?
Önce onun kalbi durdu, sonra zaman durdu.
Onun kalbi tekrar atmaya başladığında, bana bir işaret verdiğinde dünyam yeniden yaşamaya başlamıştı.
Herkesin dünyası farklıdır, hepimiz aynı dünyada yaşamıyoruz ve bazen kendi dünyalarımıza başka insanları da sığdırırız.
Benim Vuslat'ı sığdırdığım gibi.
Onu herkesten korumak istediğim gibi.
Ama bunu yapamıyordum çoğu zaman. Koruyamıyordum, yardım edemiyordum.
Ona gelen kurşunun üzerine üzerimdeki ceketimi atmışım da bu şekilde onu korurum düşüncesinde yanılmışım.
Ne zaman yanılmadım ki?
Bu işi bana ilk getirdiklerinde her zaman yaptığım gibi bir katili bulacağımı ve beni bu kadar zorlayacağını düşünmemiştim bile. O hayatının en zor dönemini yaşıyor olabilirdi elbette ama ben de hayatımın en zor dönemini yaşıyordum.
Bir gerçekliğin içinde olmasak bile.
Elini kaldırdığı gibi koşarak doktorlara haber verdim, doktorlar bu belirtinin refleksle olabileceğini söylese de ben olmadığını kesinlikle biliyordum ve dediğim çıkmıştı.
Vuslat, yapacaklarını yapmadan veda etmezdi. En azından onu tanıdığım sürede bunu fark etmiştim.
Vuslat'ı yalnız bırakmak istemediğim için işlerimi hastaneden yürütmeye çalışıyordum ve en büyük destekçim Fuat'tı. Köprü aracı görüyordu ve bunu isteyerek yapıyordu. Sadece arada bana kızıyordu, benim de hasta olacağımdan endişeleniyordu ama ben onun iyi olduğunu gördükçe iyi oluyordum.
