Otaktakiler dikkatle dinliyorlardı Ayda'nın anlattıklarını .
Ayda ise anlatırken tekrar yaşıyordu sanki, yüreği eziliyordu.
Çolpan başını öne eğmiş , gözyaşlarını saklamaya çalışıyordu ablasından.
Akkız , Ayda 'nın ellerini tutmuştu, ona güç vermek ister gibi.
Otağın dışından onları dinleyen Balamir , bir sürü duyguyu aynı anda yaşıyordu. Öfke , nefret, üzüntü, pişmanlık ...
O da Çolpan gibi sessizce ağlıyordu, Ayda 'nın anlattıklarını dinledikçe .
Sevdiğinin kanlı kıyafetlerini eline verdikleri o günden beri ilk kez böyle yoğun yaşlar akıyordu gözlerinden.
Dıgerleride üzülmüştü Ayda 'nın yaşadıklarına, ama Çolpan ve Balamir bambaşka hissediyordu...
Ayda derin nefes aldı, durdu. Anlatmaya devam etmekte zorlanıyordu.
O gün hissettiği şeyleri tekrar hissedince bir bunaltı kaplamıştı içini .
Batuga girdi söze;
- Nasıl kurtuldun , teyze ? Boğazını kesmişsin, bayıldığına göre , hançer damarına gelmiş . Hiçbir otacı buna şifa olamaz.
- Damarıma gelmedi , yeğenim. Tam hanceri damarıma doğru götürdüm ki , bayıldım.
- Üzüntüden olacak herhalde . Ama iyi ki olmuş teyze , iyi ki alamamışsın canını.
Gülümsedi Ayda.
- Keşke alsaydım, Batuga. Inan bunu çok isterdim.
Bu cevaba sessiz kaldı hepsi.
- O cehennemde tam 3 kez canıma kıymaya kalktım, üçünde de bir sey oldu , yine yasadim. Iç çekti.
Yazgı böyleymiş demek ki , tengri ölmemi değil, o cehennemde eziyet çekmemi istemiş.
- Tengriye kızgın mısın , kızım, diye lafa girdi kün ata .
Seni kurtarmadı diye .
Acı bir gülümseme belirdi Ayda 'nin yüzünde .
- Hayır, kün atam . Önceleri çok isyan ettim , ama keşke etmeseydim .
Şimdi anlarım ki , tengri beni oraya esir kıldı, ama şu anki gücümü buna borçluyum . Alpagu dan öç almamı kolaylaştıracak bu durum.
Gülümsemesi silindi , bakışlarını hüzün ve öfke sardı.
- Hem , burda ailem bildiklerim , en büyük düşmanımmış meğer.
Bu taş , otağın önünde onları dinleyen kişiyeydi . Hem ona , hem Alpagu'ya.
- Ama Tılsım'ı , Han babamı o kadar özlerim ki... Burnumda tüterler .
Keşke, size sarıldığım gibi, onlara da sarılabilseydim.
Bir şey demeden sessizce ağlayan Çolpana döndü.
Ellerini avuçlarının arasına alıp, tek eliyle gözünün yaşını sildi.
- Ama , sen varsın, kandaşım.
Ya sana da bir şey olsaydı. Ya senin güzel gözlerine de bir daha bakamayacak olsaydım ...
O zaman yaşamamın bir anlami yoktu , Çolpan .
Tek tesellim sensin .
Tabi evlatlarım var , yeğenim var, Akkızım var , kün atam ...
Ama sen , sen başkasın kandaşım .
Benim için her şeyden önemlisin. Sen ve Tılsım...
Gülümsedi Çolpan.
- Seni mutlu etmek için geldim ,Çolpan.
Seni ve dağı korumak için. Yoksa gelmeyecektim .
Ne kadar özlemimden ölsem de , bir daha yurduma geri dönmeyecektim.
Küsmüştüm çünkü...
Son cumlesini derken, sesi titremişti.
Kendi gözyaşlarını da sildi elleriyle .
- İmdi , bu son ağlayışımız olsun kandaşım .
Bir daha seni ağlarken görmek istemem , tamam mı.
- Eğer hep yanımda olacaksan , tamam abla.
Bir şey söylemedi Ayda.
Batuga , sonunda aklına takılan soruyu sormak istedi .
