CHAPTER 68

517 52 14
                                    

Imee PoV

so totoo nga, totoong ako lang ang hindi nakakaalam ng katotohanan na dapat ako ang unang makaalam

hindi ba parang madaya na dapat ako ang biktima pero bakit parang ako yung may kasalanan?

after irene told the truth to me, i admit i can't take it anymore parang any moment gusto ko nang matumba at umiyak sa harapan nila

ilabas ang galit at sakit na dinulot nila saakin, i'm not expecting this.

pumunta ako dito para kausapin si irene sa lahat ng nakalaman ko pero hindi ko naman alam na mas malalaman ko pala ang buong katotohanan dito.

hindi ko nalang sana inalam, hindi nalang sana ako pumunta dito para di na din ako nasaktan

"manang can we talk" bong sat beside me while i was eating ripped mango

kung kaya ko lang sabihin bong na ayokong makipag usap sainyong lahat dahil tinago niyo saakin ang katotohanan na dapat ako ang unang makakalam pero hindi ko kaya

hindi ko kaya dahil hindi ko rin alam kung paano, paano ko sasabihin sainyo kung kayo mismo ang dahilan kung bakit ako nasasaktan

y'll so unfair. pinagkaisahan niyo akong lahat, of all the people kayo pa

kayo pa na pamilya ko na dapat una kong tatakbuhan sa lahat pero mukhang isa na din kayo sa dahilan kung bakit ako tumatakbo

"for what bong may problema ba?" i innocently ask as i look at him and bite my mango.

i can see his puffy eyes, halatang kagagaling lang sa iyak. ngayon kayo nagsi-sisi? samantalang andami niyong time para sabihin saakin ang totoo?

"manang about kanina" i giggle.

"that's okay, you want this?" i offer him my mango, he frowned his forehead

"manang-" i cut him

alam kong hindi sila makapaniwala sa mga kinikilos ko pero ayokong masira ang lahat ng dahil lang sa pagkakamaling kaya ko namang tiisin para sa anak ko

"bong you know stop talking and try this mango" i gave him my ripped mango but he refused it and sighed again.

"manang i know your not okay so i'm here to ask forgivene--" i cut him again.

"bong kung wala ka nang sasabihin please stop, don't you see i'm eating" ngumiti nalang siya ng bahagya before he left then after a minute pumalit naman si mama meldy sakanya

lahat sila kinakagalitan ko oo, dahil ang sama sama ng loob ko sakanila ngayon. bakit pamilya ko pa? bakit sila pa?

it is funny to think that while i was finding truth for everything, my family already know but they just keep hiding it from me

"anak" that's mama meldy with his soft tone, i chuckle for a moment then stood up then nilagay ko sa open kitchen ang pinagkainan ko at bumalik sakanya para halikan siya sa pisnge

she gave me a blank stare, i just smile
"it's okay ma you have nothing to worry, i gotta go already baka magising si rod magaalala yon panigurado"

"but imee anak--"

"ma, i'm okay y'll nothing have to worry" i look at them before i smile at them.

i don't know that i can be this good by faking my emotions

"Sara--" sara cut my words, she's holding my hand right now

"tita imee i'm sorr--" i cut her also

"it's okay. i need to go" i kiss her cheeks. tumingin naman ako sa tatlo kong anak

pati rin pala sila, alam nila. sarili ko pang mga anak.

"bye three boys" i kiss them and as i expected they also try to talk to me about that but i just gave them my smile.

"manang" that's irene

sakanilang lahat kay irene ako mas sumama ang loob, sa araw araw naming magkasama she didn't try to warned me but she keeps pursuing me to love rod more. she make me believe na sobra akong mahal ni rod.

is she kidding me for not telling the truth? am i part for her theater acting performance? i think next time she need to warn me so that i know my limitations for trusting people's

"irene, i'm okay" she hug me

"ate i'm sorry" i look at greggy, nakayuko siya. di ko naman pinansin ang bulong ni irene

"where's paula, i haven't seen her since the last time we had dinner" i change our topic because she keeps crying

di naman siya sumasagot dahil patuloy parin siya sa pagiyak, dapat lang. dapat lang umiyak kayong lahat para sa panloloko niyo saakin

para sa pagtatago niyo ng katotohanan and also for being unfair to me.

kulang pa ang mga iyak niyo at pag so-sorry niyo para sa puso ko ngayong hindi ko na maramdaman

"don't mind my question mukhang di mo na masasagot iyak ka ng iyak eh" i simply giggle as i look at them while smiling.

gusto ko ding umiyak ngayon pero pag tinitignan ko sila parang umaatras ang mga luha ko at sinasabi ng isip ko na may dapat pa ba akong pagkatiwalaan sakanila?

because they all betrayed me, magkakasama silang tinago ang katotohanan saaakin.

"anyway i need to go home baka magising si rod, di pa mandin ako nagpaalam" hindi ko na hinintay ang isasagot nila at tumalikod na

"manang ihatid na kita" that's bong, concerned pala siya.

"manang gabi na"
"tita imee night is too dangerous"
"manang" sunod sunod na salita nila. oh, they all concerned to me

after they hide the truth, they still concerned. is this joke?

in fact they put up with me, they making me dumb as well.

i look at them before i smile.

"you all worried huh, sana naisip niyo yan before you'll hide the truth from me" natahimik naman silang lahat, and their face become tenses look.

namula silang lahat that make me silently laugh "anak" that's mama meldy.

"joke! i'm kidding. you know joking around" i gave them my peace sign at dire-diretso nang lumabas

humarang naman ang mga psg at inalalayan ako once i jumped in inside of my car.

"leave" utos ko sakanila dahil lahat sila ay katabi ko ngayon.

"maam"

"i said leave don't you get it or did you want me to fire all of you"

"but maam"

"don't you try me! i said leave" i didn't control myself but to shout.

naramdaman ko naman ang paghilab ng tiyan ko kaya naman kumalma ako at sandaling hinawakan ang tiyan ko.

"Ma'am tara na po" tanong ni kua driver.

"manong can you please give me privacy for now. i can drive on my own. you don't have to worry" gaya ng psg napakunot din siya

kaya sa sobrang inis ko at ayaw niya ding umalis sinadya kong ibagsak ang bag ko kaya dali dali narin siyang umalis, lumipat naman ako sa driver seat.

i look at my side mirror nasa kabilang convoy silang lahat. naramdaman ko naman ang pagtulo ng luha ko then i look at my mirror.

"hey imee, why are you being soft? di bagay sayo. wag kang umiyak maging manhid ka they all hurt you remember? they didn't deserve your tears" i wipe my tears as i talking to myself infront of my mirror

a pathetic imee is now on mirror. gosh, be fighter imee. come on!

"irene is right, from now on i need to be brave for trusting people." i sighed then start my engine and drove away from home

from now on, i need to be smart. hindi na ako pwedeng magtiwala kahit kanino, even in my family.

TEMPTATIONS OF USWhere stories live. Discover now