HÜKÜMDAR

Bölüm 7 -Sinir Krizi-

Sinirden çatlayan gözleriyle bana baktığında kedi gibi sindim koltuğa ve gıkımı çıkartmadım. Ağzında bir şeyler geveledi ama açıkçası ne olduğunu anlamamıştım ve sormak istemiyordum. Bu sinirle on tane kaplan gücüne bedel gözüküyordu. Ne kadar itiraz etsem de sonucu aynı yere varacağından tüm itirazlarıma son verip dışarıyı izlemeye başladım.  Dar ara sokaklardan geçerken ikimizden de çıt çıkmıyordu ve on dakikalık süren yol boyunca kalbim anlamsızca hâlâ ağzımda atıyordu. O deminki olayları düşününce içimden çığlık atmak isteği geliyordu nedensizce böyle bir duygu yaşamayalı uzun zaman olmuştu neredeyse öpüşecektik. Evren ve ben düşünemiyorum skandala bak. Sevgilisinin katiliyle öpüşen kız olarak ödül alabilirim. Sessiz geçen dakikalarımız sonucunda öyle güzel bir yere geldik ki uzun zamandır Londra'daydım ve burayı ilk kez görüyordum. Burası bir binanın üst katıydı , arabayla nasıl çıktığımızı anlamasam da aradan geçtiğimiz garajlar buraya varmamızı sağlayan yol olmalıydı. Tüm Londra ayağının altındaydı burada her bir karesini tek tek görebilmek mümkündü. Benim arabadan indiğim dakikalarda Evrende arkamdan sessizce geldi arabaya yaslandı ve iç çekti.

"Beğendin mi ?"

"İlk kez Londra'yı böyle görüyorum "

" İlaç etkisi var buranın"

"Neden buraya geldik peki"

"Anlatman için"

"Neyi ?"

"O herifle ne zaman , nerde , nasıl tanıştığını  ?"

"Bunlar olan hiç bir şeyi geri getirmeyecek biliyorsun değil mi ?"

"Vicdanımı rahatlatmış olurum belki"

"Sana vicdanın sızlamadı mı dediğimde vicdan yapılacak bir konu olsaydı yapardım demiştin. Fikrini ne değiştirdi ? "

"Mihrimah ben Almila'yı öldürmedim"

Aslında sabit bir şekilde dururken koştuğunuzu hissettiğiniz oldu mu ? Ya da zeminin ayağınızın altında yok olup gittiğini ? Tüm dünyanın kafama çöktüğünü hissetmiştim. Bu kadar canımı yakan olay neydi bilmiyorum ama şok olmuştum. Nasıl yapardı bunu ? Ben ona hesap soramıyordum çünkü gözü dönmüş ikisini de öldürmüş diyordum. Ya şimdi kendime nasıl engel olacağım ? O kızı bulmadan nasıl yaşayacağım ? O kıza hesap sormadan nasıl yaşayacağım ? Bunca şeyin acısı bir tek Burak üzerinden çıkmıştı ve o kız salına salına dolaşabiliyordu yani. Kendi sevgilisine kıyamamış ama benim sevdiğim adamın bunu yapmasının bedeli ölüm olmuştu öylemi ? Odasının duvarındaki resimler gözümde canlandı belki de hâlâ o kızla sevgililerdi . Ben onların yattığı yatakta uyumuştum. Ben o eve girebilmiştim ve o evde yatıp uyuyabilmiştim. Peki neden ? Yanımdaki adamın bir katil olduğunu değil de canı yanmış olan bir erkek olduğunu düşünmüştüm. Ne içindi peki ? Ona hesap sorup bunaltmayım ya da hesap sorsam nasıl hesap sorarım diyerek. Şimdi sorulabilecek çokça hesap vardı. Benim sevdiğim adam ölmüşken o kız nasıl olurda hâlâ yaşıyordu ? O kızla kaldığı eve beni sokmuştu. Benim sevdiğim adamın ölümüne sebep olan kızla aynı evde kalmıştım resmen. Yavaş yavaş delirmeye başlarken sinirden burnumdan soluyordum.

"Ne dedin sen ?"

"Duydun"

"Almila yaşamıyor değil mi ?"

"Yaşıyor"

"Peki hâlâ ne vicdanından bahsediyorsun ya sen ?"

"Almilayı da öldürmeli miydim sorusunun vicdan azabını yaşıyorum "

"Odandaki fotoğraflar hâlâ duruyor. Buda demek oluyor ki o kız salına salına yaşayıp senin sevgilin olarak dolaşabiliyorken benim sevdiğim adam öldü öylemi ? Ve sen o kızla yattığın yatakta benim yatmama izin verdin ? Midesiz herif nasıl oldu da o evde kal diyebildin sen bana ? Sen nasıl iğrenç bir adamsın ya. Ben sana katil gözüyle bakmadım ya da sana bakarken korkmadım. Ama sen ne yaptın ? Allah belanı versin" Ellerimle onu ittirdiğimde gözleri koyulaşıyordu. Her cümlemde biraz daha ittirdiğimde sırtı duvarla birleşmişti. En son ki kelimemde ellerimi tutmuştu gözlerinden akan sinir hiç bir yerde görülmemiş bir sinirdi tam da ilk gördüğüm günkü sinirliydi.