HÜKÜMDAR

Bölüm 2 -Nefret-

Kafamı kaldırdığımda karşımda oturan Evrenin beni çıldırtma aşamasına geldiğine kanaat getirmiştim.

" Kalk masadan."

"Kalkması gereken kişi sensin."

"Sabrımı mı denemeye çalışıyorsun ? Kalk şuradan"

"Vallahi burası baya rahatmış. Ne içelim ?" Sinir küpü olmuştum. Hızla kalkıp kenardaki masaya geçtim. Oturmamla çığlık atacak noktaya varmam bir olmuştu. Karşımda yine o vardı.

"Senin psikolojik sorunların mı var ? Masandan kalktım hâlâ ne diye geliyorsun?"

"Orası çok esiyordu üşütmek istemem"

"Ne istiyorsun Evren ?"

"Adımı nereden biliyorsun ?"

"Gürenaz söylemişti. Gerçekten ne yapmaya çalışıyorsun anlamıyorum ama sınırlarımı zorlamak istemezsin"

"Senin sınırların öylemi ? Kendini çok fazla yukarılarda görüyorsun küçük hanım. Ama zemine sert düşeceksin haberin olsun" gözlerindeki nefret neyin nefretiydi bilmiyorum ama bana midesi bulanır gibi bakıyordu. Dişim de falan mı bir şey vardı ya da yüzümde bir acayiplik  ? anlamamıştım. Bir insan ancak bu kadar öfkeli ve nefret dolu gözükebilirdi. Suratının tüm güzelliğini sert ve delici bakışları yok ediyordu sanki. Gözleriyle bir insanı lazer gibi eritebilir di belki de. Bu nefret dolu bakış bana karşı olmamalıydı. Bir kez konuştuğun bir insana bu kadar nefret beslemek normal olamazdı. Ama o karanlık bakışının sebebini deli gibi merak ediyordum ve yalan değil tırsmaya başlamıştım. İleriye gidersem üzerime bir kaplan misali saldıracak gibi duruyordu. Ben gözlerine bakılı kalırken bir saniye dahi gözlerini kırpmamıştı.

"Ne alırsınınız efendim? "

"Ben bir kahve alıyım. Sen ?" gözlerimi garsona çevirip benimde kahve alacağımı söylemiştim. Garson uzaklaşırken gözlerimi Evren'e çevirdim.

"Çok fazla ukalasın sen ya "

"Kanımda var." Çarpık bir gülümseme yerleştirdi suratına. Git gide yumuşayarak ifadesizleşen gözlerini masaya düşürdü. Bir sigara çıkardı ve birini bana uzattı. Tenezzül edip uzattığı şeye bakmamıştım. Umursamayarak önünde döndü. Gerçekten sinirlerimi zorluyordu. Ama o bu masadan kalkana kadar bende kalkmayacaktım. Kahveler gelmişti yavaş yavaş yudumlarken hiç bir şey konuşmuyorduk. O telefonuyla ilgilenirken ben bahçenin güzelliğini inceliyordum. Gözüm Evrene kaydığında gerçekten Allah'ın onu farklı yaratmış olabileceğini düşündüm. Bir insanın güzel olabileceği son noktadaydı. Tapılası yüzü vardı. Yavaş yavaş uzamaya başlayan kirli sakalları dağınık duruyor saçları şekil almak için yalvarırken önüne düşen kısa dalgalar sayesinde harika bir görüntü oluşuyor gözlerinin parlaklığı ekrana bakarken iki kat ortaya çıkıyor sanki ela göz bebeğinin içinde koyu kahve ve sarımsı çizgiler dışarıya vuruyor kahverengi-sarı patlaması gibi duruyor dolgun dudakları son derece kıvrık ve şekilli dururken kirazı andıran doğal rengi dışarı vuruyordu. Giyinişi karanlığı anımsatıyor kendime benzetiyordum. Siyah tişörtü vücuduna sıkı sıkı yapışırken kasları ben buradayım diye çığlık atıyordu. Şimdiye kadar gördüğüm en fit çocuk bu olmalıydı. Ama görünüşünün güzelliği içine gram vurmamış daha şimdiden karakter eksikliği yaşadığını saptamıştım.

"Beni izlemeyi daha ne kadar sürdüreceksin ?"

"O nereden çıktı seni filan izlemiyorum ben "

"Beni demin baştan aşağıya süzdüğünü ve şuanda kızardığını var sayarsak izliyorsun"

"Beni rahat bırakıp gitsene ya"

"Canım ne zaman isterse kalkarım fikrini almadım" sinirli sinirli süzdükten sonra önüme dönüp kahvemi yudumladım. Normalde prensipli bir insan olduğumdan inadım inat diyip o kalkana kadar masadan kalkmazdım ama onunla oturmayı gerçekten istemediğim için yaklaşık on dakika sonra masaya bir miktar para bırakıp kalkmıştım. Kızarmamdan nefret ediyordum. Elimde olsa şuan yanaklarımı kesebilirdim. O derece sinir kaplıydı içim. kafeden çıkarken arkamdan adım sesleri geliyordu. Arkamı döndüğümde 'yeter artık' denecek noktadaydım. Dışarı kafa dağıtmaya çıkmıştım. Bu herif yüzünden iyice allak bullak olmuş eve dönüyordum. Neyin nesi bu şimdi ? Bir takip edilmediğim kalmıştı.