ZEMHERİR

VIII- AĞLAYAN MELEKLERİN GÖZYAŞLARI

ZEMHERİR

VIII- "AĞLAYAN MELEKLERİN GÖZYAŞLARI"

❄🔥

"Ben bir katildim.

Tanrı bana cehennemi verecekti çünkü pişman değildim."

❄🔥

İntikam.

Uğruna katil olduğum kelimeydi. Basitti. Hatırlaması kolaydı. Onu bir araya getiren harfler gibi sıradandı. Ama aydınlığın varlığını bana unutturabilecek kadar da karanlıktı.

Katilsin, dedi gülerek. Sonunda istediğin oldu. Peki şimdi ne yapacaksın?

Benden gerçekten de nefret ediyordu. Kendimi asmamı öylesine çok istiyordu ki bunu yapmadan geçirdiğim her an bana cehennemi yaşatmaya yemin ediyordu.

Beni buradan yaralayamazdı. Hiçbir şey hissetmiyordum. Son nokta bu olmalıydı, öldürmek bile benim için bir anlam ifade edemiyordu artık.

Melekler, azap içindeki ruhum için gözyaşı döküyordu.

Bu bitişti, bu sondu ve buradan ötesi yoktu.

Durmayacaktım.

Kaan, odaya geldiğinden beri gözümü kırpmamıştım. Bana Şeyda'yı öldürdüğümü söylemiş ve sonrasında da gitmişti. Saatin kaç olduğunu bilmiyordum ama etraf aydınlanmasa da sabah olmuştu. Hava oldukça kasvetliydi ve yağmur yağıyordu.

Şeyda'nın cenazesi bugündü.

Odadayken Akın aramış ve ona defin işlemlerinin bugün gerçekleşeceğini söylemişti. Yüksek ihtimalle bu konuşma olurken hastaneydi çünkü Şeyda'nın annesinin ağlayışlarını duyabilmiştim.

O kadın da başına gelen ve gelecek olan her şeyi hak etmişti.

Acısı bana sadece zevk vermişti.

Yataktan kalktım ve banyoya girerek musluktan akan soğuk suyu birkaç defa yüzüme çarptım. Gözlerim kan çanağına dönmüştü ve her kırptığımda sızlıyordu. Çevrelerinde ise belirgin mor halkalar vardı ama bu görüntünün çok fazla sırıttığını söyleyemezdim çünkü yüzüm genel anlamda çökmüştü.

Saçlarımı gelişigüzel topladıktan sonra banyodan çıktım. Kendimi görmeye tahammül edemiyordum. Kazanıyordum ama yıkımımı durduramıyordum.

Kapıyı açarak alt kata indim ve salondaki tekli koltuklardan birine oturdum. Duvardaki saatin yediyi gösteriyor olması, ortalığın neden sessiz olduğunu açıklıyordu.

Başımı geriye atıp gözlerimi kapattım. Şeyda'nın ölümü onları iyice kışkırtmış olmalıydı. Beni bulamayacaklarından emin değildim. Kaan'ın onları tanıdığı bir gerçekti ve bu da ona güvenmemem için oldukça geçerli bir nedendi.

Beni neden yanında tuttuğunu bile bilmiyordum. İstediği çoğu şeyi hatta belki de her şeyi yapabilirdi, bana tahmin edemediğim kadar farklı şekilde zarar da verebilirdi ama ona yerimi söylemesi, tüm bu olasılıkları önemsizleştiriyordu.

Ölümü umursadığımdan değildi. Beni öldürebilirdi ki bu kez eline geçersem sağ kurtulamayacağımın zaten farkındaydım. İstediğim şey, bana yaşattığı şeyleri misliyle ona yaşatabilmekti. Bunu yaptıktan sonra ölmek, benim için sorun olmazdı.