An Epistolary | 🧸
At 17, Samantha didn't know how to cope up with the loss and grief of losing someone she loves, trying to save herself from self-destruction and longing she tried to seek the presence of her Lost spirit into something she know tha...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
I scrolled down to ricks Instagram feed as I eat my first meal nod the day, kagaya Ng mga nakalipas na normal na mga araw ay halos Hindi ko malunok Ang kinakain.
i smiled remembering our happy days wishing we could do it again. wishing to feel him again.
"Anak, Tumawag nga pala Ang teacher mo. Ako na Ang kukuha Ng Remedial exams mo mamaya. Pwede mong sagutan at ipasa through gmail. Ako na Ang bahala."
For the first time, I felt my father kiss my forehead. nakakatawa, wala akong maalala kundi si patrick, he loves kissing me on my forehead. he used to smell my hair and massage my scalp.
I smile sadly.
"thank you pero gusto ko pong...bumalik sa school after patrick's burial." kahit mahirap lunokin iyon ay pilit kong sinabi. i'ts been a five days since his death and i can'nt bring my self to see him. hindi ko kaya, hindi ako handa. hindi ko alam kung magiging handa ba ako.
he tried to catch my eyes but I refuse.
"Anak-"
"Don't call me that..." halos maipit ang mga bagang ko sa diin.
"Ama mo parin ako, kailangan mong makinig saakin-"
"Now you consider yourself my father? after you abandoned and neglected me for years, you forced me to be here! kahit na nahihirapan ako at ayaw ko. now you dare to call me anak? Bakit? kasi naaawa ka? no one believed in me and tried to hear me the whole time I'm here, and now the only person who always listened to me is gone. Do you think your words are comforting!?" gusto kong mas laksan ang pagsigaw ngunit pati ang boses ay pagod na. "i don't want any of your pitty! I want him back..." I broke down trying to calm myself. Telling my tears to just stop from falling out.
I cry louder than last night and my father tries to hold me.
"I'm sorry Sammy..."
"That's almost eighteen years late." I slam my fist on the table and ran away.
