Through Unparalleled Seals

027

August 15|SUNDAY

3:30 pm

I tried to open rick's phone with my clammy hands, and sabi ng mom niya ay na recover ang 3 contacts dito. hindi niya alam kung sino-sino  at ang sabi ay ako daw dapat ang unang makakita. it is painful to see lots of tears falling from her eyes. nagpapasalamat ako na sa dinamidami ng taong nagluluksa ngayon ay isa siya sa mga hinhayaan ako. 

his phone started beeping once I opened the power, napa singhap Ako ng makitang number ko, ng mama niya at isang unknown number lang ang naroon. 

i was about to open the messages when my door shut open. 

"Kanina pa ako kumakatok sammy! ano ba?" my dad's wife rumbled. 

i bow down my head, tears formed in my eyes. 

"sorry, i'm just busy..." umirap ito. 

"Bumaba ka na diyan, amg hugas ka ng plato. wala kang katulong dito." napa singhap ako sa sarili, susundin ko na sana ang inuutos niya ng marinig ko ang bulong nito. 

"Bakit ba kasi hindi ka maka move on d'yan? patay na, para mabubuhay 'yan kaiiyak mo. nagiging wala ka ng kuwenta. pabuhat pa. " 

"What did you just said?" i faced her harshly, jaws clinched and eyes burning with dismay. 

"Don't English me, nasa probinsya ka. At ang sabi ko, nagiging pabigat ka na sa bahay na'to. hindi ko na maintindihan kung bakit inaya ka pa ng tatay mo rito e, palagi naman siyang wala. katulad ka lang ng nanay mo, ang pag kakaalala ko dati ayaw naman sa'yo ng tatay mo. hindi ka nga pinag laban sa korte diba? pero may pera naman, kaya siguro namatay iyang boyfriend mo... " 

my nerves became numb siguro ay dumapo ang ka demonyohan sa kamay ko, nasampal ko siya. i myself can't also belived what just happened. saka lang rumihistro sa utak ko ng marahas akong hilain ng ama sa braso, his eyes fuming mad direcly at me. 

"Iyan Ba ang natutunan mo Samantha? hindi ka ba marunong rumespeto ng mas nakakatanda sa'yo? " 

nanghina na ako, no one really tried to ask me what's wrong. yannie is right. these people will never learn, the hypocrisy is evident from the way they say how the world should revolve aroudn them. 

saka lang siguro na realize ni papa ang nangyayari ng makita niya sa mga mata ko ang sakit. 

for a moment i thought he will ask me but no, he just stood there with dissapointed eyes. 

if these people got dissapointed at me, sadly they dissapointed me to in so many ways. 

mabilis akong lumabas ng bahay dala ang cellphone ni rick at wallet ko. sumakay ako ng tricycle at tinungo ang seminteryo. the silence made me cry more. wearing just a plain pajama ang and rick's old hoodie i went to his grave. 

there i cried and cried until i cant breath anymore wishing my world to just stop,  as i calmed myself i felt ricks phone vibrate inside my hoodie. 

kumunot ang noo ko ng makitang wala namang signal iyon pero isa sa mga app and nag notify.