DEVRAN YAMANOĞLU VE CİVCİVLERİ
..........
Daha dün yetimhanenin duvarına çıkmış Pamir ile Alphan abimle konuşuyorduk şimdi Antep'te bir konakta 6 kardeşim ile bir salonda oturuyoruz. Ne ara hayatım evrim geçirmişti lan. Ben bile kaçırdım. En son ne...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Defne Arya Doğangün (Yamanoğlu) 17
öyle çok profesyonel bir şey beklemeyin eğlencesine yazıyorum
.................
Hastane koridorunda stresten ayağımla ritim tutuyordum. Hala aklım ermiyordu. Bunca yıldır yetimhane de büyümemin nedeni aptal bir hemşire miydi?
Tamam iyiydi hoştu yetimhane. Yani açıkçası sizin o filmlerde gördüğünüz çocukların süründüğü bir yer değil yetimhane. Ya da benimki öyle değildi. Gayet ilgiliydiler ve arkadaşlarımla çok güzel bir hayat sürdürüyordum. Ta ki 2 gün önceye kadar. Yaşayan bir ailem vardı, sanırım.
Karşımda duran esmer adam ile sürekli göz göze geliyorduk. Adam çok mutlu görünüyordu. Bu adam acaba babam mıydı?
Ne ara ben bu hale gelmiştim ya? En son Pamir ile yetimhanenin duvarına çıkmış Alphan abimle konuşuyorduk. Şimdi elim Alphan abinin elinde karşımdaki adamı ve kadını izliyordum.
"Miniğim dön bir bana." Dedi Alphan abi. Gözlerim ona döndüğünde aklım hala bir ailem olması fikrindeydi.
"Korkmuyorsun dimi. Bak reşit olmana az kaldı zaten. Onları sevmezsen 6 Mayıs'a kadar katlansan yeter. Sonra Pamir ve ben seni bekliyor olacağız."
"Abim. Korkmuyorum. Elin elimdeyken nasıl korkabilirim. Her zaman yanımda olduğunuzu biliyorum. Onlar eğer benim ailemse onları sevmeye çalışacağım. Aile olmaya çalışacağım onlarla. Ama umarım onlar ailem değildir."
"Aslında Defne'm bir baban bir annen olacak. Seni sevmek istiyorlar ki seni aramışlar. Öyle düşün ben hep seninleyim. Unutma." Alnımdan öpünce tekrardan karşımdaki insanları izlemeye başladım.
Adamın üstünde lacivert bir gömlek ve siyah kumaş pantolon vardı. Kadının üstünde ise eşinin gömleğinin rengine çok yakın bir elbise vardı. Adamın eli kadının dizindeydi. Arada kadın adama bakıp umutla gülümsüyordu. Adamda onun dizini okşuyordu.
Vay amk bazı insanlar seviyor birbirlerini.
Yakışmıyor değillerdi he.
Doktorun yaklaşması ile herkes derin bir nefes aldı.
"Berzan Bey çok özür dileriz. Haklıymışsınız. 17 yıl önce abinizin üçüzlerinden öldü denilen kızı yaşıyormuş. Arya sizin yeğeniniz."
Nasıl lan? Cidden mi?
Ailem mi vardı benim.
Karşımdaki tatlı kadın gülümsedi ve ayağa kalkıp eşine sarıldı.
"Doktor bey bunun hesabını mahkemede vereceksiniz şimdiden söyleyeyim." Dedi Bey amca. Bende ayağa kalktım Alphan abi tutuğu elimi öpüp elimi bıraktı.
"Merhaba ben Tülin güzel kızım. " Dedi hanım teyze Tülin.
"Bende Arya... Defne Arya" Dedim. Kadın bana sarıldığında hiçbir şey yapmadan benden ayrılmasını bekledim.
