Słodka zemsta

Prolog

Siedmioletnia dziewczynka wpatrywała się w obraz przedstawiający jej pra- prababkę, która wyglądała dokładnie tak, jak ona sama. Obie miały tę samą twarz, te same szare oczy i rude włosy. Wyglądały jak swoje własne kopie, a mimo to tę dziewczynkę oskarżono o bycie nieślubnym dzieckiem, kiedy to właśnie ona była we właściwym miejscu. Nie była bękartem matki, tylko dzieckiem i jej, i jej ojca, który tak bardzo znienawidził dziewczynkę, sądząc, że jest ona owocem tajemnego związku.

- Ciekawe co na to powie – mruknęła mała pod nosem, zerkając w bok. Przy drzwiach stała sędziwa pokojówka, jedyna jaka chciała jej służyć i pomagała w przemycaniu jedzenia. – Ale to jeszcze nie czas.

Ze względu na tę kobietę, dziewczynka zamierzała poczekać z udowadnianiem swojego miejsca w rodzinie. Nie chciała dopuścić do tego, aby pokojówce stała się krzywda, bo stanie się, jeśli teraz wykona ten ruch. Jej pięcioro starszego rodzeństwa nienawidziło jej i to bez twierdzeń ojca o byciu bękartem. Bo się jej bali. Była inteligentniejsza, bystrzejsza oraz bardziej mściwa od nich. Nie mieli jak udowodnić jej zbrodni przeciwko sobie, bo nie zostawiała dowodów. A to dawało im kolejny powód do nienawiści.

Dziewczynka wyciągnęła rękę dotykając obrazu przodkini ze słodkim, acz mrocznym uśmiechem.

- Dziękuję, że mi pomagasz, babko – wyszeptała z nabożną czcią. – To nie pójdzie na darmo – obiecała.

- Panienko! – pokojówka podbiegła do dziewczynki. – Ktoś tu idzie! Prędko, musimy się schować!

To prawda. Jej ojciec więził ją w pokoju, jako że nie chciał na nią patrzeć, ale dziewczynka miała już plan w jaki sposób udowodnić wszystko, przy okazji mszcząc się na tych, którzy ją zwyczajnie porzucili, bo nie wyglądała jak oni. Och, będą cierpieć! Tylko to napędzało ją do dalszej walki – zemsta, o której tyle czytała w książkach.

Z trudem nadążając za biegnącą pokojówką - ciągnącą ją do sekretnego pokoiku, który ostatnio znalazły - dziewczynka jeszcze raz spojrzała na przodkinię. Ponoć i ona została jakoś skrzywdzona. Może dziewczynka była w jakiś sposób jej reinkarnacją, albo została zesłana, żeby się zemścić na tej paskudnej rodzinie. Powód jej istnienia nie był jednak istotny. Ponieważ wiedziała co zrobi. Zemści się w najlepszy możliwy sposób dla pra- prababki i dla siebie.

Przede wszystkim dla siebie.

Zemści się tak, żeby ONI nigdy więcej nie myśleli o krzywdzeniu słabszych. Tych bez władzy. A ta zemsta musiała być całkiem piękna i słodka.

- Zabiorę to wszystko – wyszeptała cichutko do siebie. – To, co do nich należy, to o czym marzą. Zniszczę ich – obiecała, nim schowała się do wąziutkiego pokoiku wraz z pokojówką. Od tej chwili należało być cicho, żeby nikt nie wiedział gdzie były. Ten pokoik musiał zostać tajemnicą między nimi, tak aby później dalej móc go wykorzystywać.

Dziewczynka przez szparę w drzwiach zobaczyła coś, co dało jej szansę na przeżycie. W głowie inteligentnej, acz skrzywdzonej dziewczynki, pojawiło się tysiące myśli. Ale jedno pozostawało pewne – teraz miała dodatkowego asa w rękawie. I to tak dużego, że aż nie wiedziała jak należałoby go użyć.

Dziewczynka zaśmiała się cichutko, wtulona w trzęsącą się pokojówkę. Należało czekać cierpliwie, lecz pewne było, że szansa nadarzy się sama. Głupi ludzie zawsze robili dla niej miejsce.

Była pewna, że i teraz właśnie tak będzie.

Witajcie!

Tak jak obiecywałam, wskoczyło nowe opowiadanie! Mam nadzieję, że początek zapowiada się dobrze i będziecie ze mną do końca. W tym liczę na Waszą aktywność, bo naprawdę uwielbiam, kiedy wskakują nowe komentarze. Chociaż odrobinę za nimi nie nadążam, haha!

Miłego czytania, bo jak zauważyliście wskoczył jeszcze jeden rozdział!