love has apple lollipop flavour| heejake

EIGHT

Jake zawsze lubił spędzać czas z chłopcami.

Było to całkowicie normalne, bo od samego przedszkola dziewczynki robiły coś razem, a chłopcy zajmowali się innymi sprawami w swojej grupie. Na wf-ie mieli wspólne szatnie, na lekcji siedzieli razem w ławkach, a gdy byli starsi, robili „męskie” wypady.

Jake nie rozumiał jednak tego, że w pewnym wieku chłopcom zaczynają podobać się dziewczyny. To im dawali kartki na walentynki, z nimi urządzali podstawówkowe śluby czy bawili się w dom, a nie ze swoimi kolegami.

Zaczął pojmować to bardziej, kiedy rodzice opowiadali mu, że w pewnym wieku też pozna swoją ukochaną i stworzy z nią taką rodzinę, jaką są oni. Po prostu to, że chłopakom podobały się dziewczyny, było naturalne. Później nie przywiązywał do tej sprawy już takiej uwagi.

Kiedy Jake miał czternaście lat, zaczął więcej zastanawiać się nad tym, kim tak naprawdę do cholery jest. Gdy jego koledzy opowiadali o dziewczynach, które im się podobały, on nie podzielał ich zdania. Wizualnie atrakcyjniejsze były dla niego osoby tej samej płci i czuł się też inaczej, gdy to one go komplementowały. Był jednym z lepszych uczniów w klasie i kiedy dziewczyny mówiły mu coś miłego na ten temat, tylko dziękował. Jednak gdy dostawał taki komentarz od chłopaka, czuł się dziwnie doceniony i trochę go to onieśmielało.

Potrafił spędzać całe dnie w internecie, czytając na tematy „czy chłopcy mogą lubić chłopców“ i sam nie wiedział, co ma myśleć. Po jednej stronie linii stały artykuły opisujące homoseksualizm, czyli pociąg romantyczny i seksualny do tej samej płci jako coś zupełnie normalnego. Naukowo nie było to uznawane za chorobę, a osoby, które były takie, nie różniły się od innych.

Po drugiej stronie stały natomiast wypowiedzi ludzi, którzy sądzili wręcz przeciwnie. Dla nich było to wynaturzenie, które jak najszybciej powinno zostać poddane leczeniu czy terapii. Homoseksualiści byli odmieńcami, którzy albo upadli na głowę, albo wymyślili sobie takie upodobanie przez modę. Ludzie nie chcieli mieć nimi nic wspólnego, twierdzili, że mogą się zarazić.

Podobnie sądzili jego rodzice, co tylko bardziej przeraziło Jake'a. Pewnego popołudnia oglądał przypadkowy amerykański serial, a kiedy niespodziewanie pojawiła się tam scena pocałunku dwóch kobiet, jego mama o mało co nie zemdlała. Z obrzydzeniem wyraziła swoją niezbyt przyjemną opinie na temat osób takich, jak bohaterki, po czym kazała wyłączyć mu telewizor, bo jeszcze naogląda się nieodpowiednich rzeczy. Jego tata tylko przytakiwał, dopowiadając, że takie osoby przynoszą wstyd wszystkim bliskim.

Pomimo wszystkiego, co przeczytał i usłyszał od własnych rodziców, nie potrafił ignorować swoich uczuć i myśli. Postanowił powiedzieć o swoich zmartwieniach swojemu przyjacielowi, bo wierzył, że jako najbliższa osoba nie oceni go pochopnie.

Jungwon był Koreańczykiem, ale od jedenastego roku życia mieszkał w Brisbane i był w tej samej szkole oraz klasie niżej od Jake'a. Dość szybko złapali wspólny język i stali się nierozłączni, co było niespodziewane z niezbyt dobrymi zdolnościami nawiązywania relacji starszego. Choć Sim najadł się ogromnej ilości stresu przed wyduszeniem z siebie jakiegokolwiek zdania, to odetchnąć z ulgą, kiedy zobaczył na twarzy Yanga mały uśmiech. Powiedział mu, że to całkowicie w porządku i to, że podobają mu się chłopcy, nie zmieni nic w ich przyjaźni.