Πυρόξανθη-Το Κορίτσι των Σκιών [✓] - ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

21. Το Πλάνο των Θεών, των Άστρων και του Χάους

Αγαπητή μαμά,

Έμαθα ποιος είναι ο εχθρός που πολεμάω κάθε βράδυ τα τελευταία χρόνια. Μου έλεγες ότι πρέπει να διαλέγω τις μάχες μου σοφά, μια προς μια, εδώ όμως δεν είναι το πεδίο μάχης, αλλά όλοι οι νεκροί που έμειναν πίσω του και με εκδικούνται για μια ζωή που θα μπορούσαν να είχαν. Η κατάσταση που βιώνω θυμίζει αστρολογικό χάρτη, με τα άστρα να έχουν ευθυγραμμιστεί και να μου δείχνουν τον δρόμο για το τέλος μιας προφητείας. Είσαι η γυναίκα που μου έμαθε να γράφω σε ένα χαρτί όσα νιώθω και να τα καίω, μα αυτή η φωτιά θα με κάψει. Φοβάμαι πολύ, και το τέλος είναι κοντά, αλλά δε θα πάρει εμένα, θα πάρει όλους τους ανθρώπους που αγαπάω μαζί του και θα εξαφανιστούν, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Στο κήπο του κάστρου μου δεν θα υπάρχουν πια λουλούδια, αλλά τα σώματα τους, θαμμένα, κάτω από το έδαφος της γης, για να με τιμωρούν και να με πνίγουν τα γκρίζα χρώματα των τύψεων. Φοβάμαι πολύ, πότε το παιδί μέσα μου θα τρέξει ξανά στην αγκαλιά σου; Έλα να με σώσεις μαμά.

Κρύβω το γράμμα μαζί με τα υπόλοιπα σε ένα σεντούκι και σκουπίζω τα δάκρυα μου. Οι μέρες του σκότους φεύγουν αλλά η σκέψη μου μένει σταθερή και απαράλλαχτη στους γονείς μου, σαν αφελής έφηβος που αρνείται να ξεπεράσει μια κατάσταση που έχει ήδη τελειώσει. Υποσχέσεις, όρκοι και λόγοι, δεν είναι αρκετά πια για να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, έχω ανάγκη να νιώσω κάποιον κοντά μου μέσα σ' αυτό το κρύο δωμάτιο.

Οι Σκιές είναι σίγουρα κάτι διαβολικό, που προσπαθεί να με σπάσει, να με κάνει αιχμάλωτη και να με υποτάξει. Ποια κατηγορία σκιών όμως με κυνηγάει; Και γιατί διάλεξαν εμένα; Πώς γίνεται να συνεχίζει το χάος όταν δε το διαλέγεις εσύ; Η Λίλιθ, η μητέρα όλων των δαιμόνων, με χρειάζεται για να πάρει εκδίκηση από το ανδρικό φύλο, ενώ οι Σκιές, κοινώς πιόνια της, με χρειάζονται για να επαναφέρουν τις στάχτες τους σε σώμα ανθρώπινο, που ρέει αίμα, αδρεναλίνη και χάος. Άραγε γνωρίζουν την υποκρισία της βασίλισσας τους; Σημειώνω τις λέξεις κλειδιά στο πρόχειρο μου και τις κυκλώνω. Αν η ζωή μου είναι ένας γρίφος, ο μόνος λύτης που μπορεί να υπάρξει, είμαι εγώ. Και τι θα γίνει με τον Δημήτρη; Η ιστορία που μου αφηγήθηκε χθες αφήνει τεράστια κενά για το ποιος είναι. Αν όντως είναι φύλακας και ταυτόχρονα λυκάνθρωπος, ένα από τα πιο σκοτεινά πλάσματα, γιατί δεν έκανε μετάβαση το βράδυ που η ψυχή μου καθάρισε;

«Έτοιμη για το μάθημα νούμερο δύο;», η φωνή του Δημήτρη με κάνει να τινάζομαι από ξαφνιασμό και με γρήγορα αντανακλαστικά εξαφανίζω το τετράδιο από τα χέρια μου. Γνέφω και τον ακολουθώ. Κατεβαίνω τα μαρμάρινα σκαλοπάτια της έπαυλης και κατευθυνόμαστε στο πίσω μέρος της, όπου οι μεγάλοι βράχοι έχουν τον πρωταρχικό ρόλο στη θέα που αντικρίζω.