Πυρόξανθη-Το Κορίτσι των Σκιών [✓] - ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

6. Η τέχνη της Σκιάς

Danielle Prou — The Healer

Ο Carl Jung ειπε: 'Οποιος κοιτάζει προς τα έξω, ονειρεύεται. Οποίος κοιτάει μέσα του, ξυπνάει...

«Ανησύχησα πολυ με το τηλεφώνημα της μητέρας σου.
Είχαμε προγραμματίσει τη συνεδρίαση για την άλλη εβδομαδα.» ρωτάει και ετοιμάζει τις σημειώσεις της.

Απολογούμαι και δαγκώνω νευρικά τα χείλη μου. «Τι ήταν αυτό που σου προκάλεσε κρίσεις πανικού;» ρωτάει και ταυτόχρονα σημειώνει τον όρο στο τετράδιο της.

Ένα χαζο όνειρο. Σχεδόν πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει που αφήνω ακόμα μικρο–πράγματα να προκαλούν αναταραχές στη ψυχοσωματική μου υγεία. Ποσο μάλλον τώρα, που τα πράγματα κυλούσαν ομαλά.

Κατεβάζω το κεφάλι απο ντροπή και δισταγμό. «Μπορείς να μου πεις Λυδία, άλλωστε για αυτό εισαι εδώ, το ξέρεις. Μην εισαι σκληρη με τον εαυτό σου», συνεχίζει και μέσα στα ματια της εμφανίζονται σπίθες ελπίδας.

«Ένα ο-όνειρο.» παραδέχομαι τελικά και εκείνη σημειώνει.

«Θέλεις να μου το αναλύσεις; Τι έζησες, πως ένιωσες;» ρωτάει προσεκτικά, σαν να φοβάται πως αν χρησιμοποιήσει τις λανθασμένες λεξεις, όλη η προσπάθεια θα παει στράφι.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αποφεύγω να ερθω σε επαφη με το βλέμμα της. «Βρισκόμουν γυμνή στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα. Σηκώθηκα διστακτικά, καλύπτοντας τα επίμαχα σημεία μου και τοτε ακουσα μια γυναικεία φωνη. Ηρθα αντιμέτωπη με μια γυναίκα που η ενδυμασία της θύμιζε σαν να δραπέτευσε απο κάποια άλλη εποχή. Είχε κόκκινα μακριά μαλλιά, τόσο μακριά που για μια στιγμή πίστεψα ότι εκείνα ευθύνονται για τη κούραση που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της. Το φόρεμα της, ήταν μαυρο και θα το παρομοίαζα σαν εκείνα τα νυφικά που περιέχουν γοθτικες λεπτομέρειες πάνω τους. Τα νύχια της προεξείχαν αρκετά απο το δέρμα και ήταν βαμμένα στο έντονο κόκκινο. Σαν τα βούτηξε σε αίμα αθώων, χωρίς τύψεις. Και τότε, τις είδα.» κάνω μια παύση και προσπαθώ να θυμηθώ τα πράγματα όπως ακριβως συνέβησαν, προτού σβηστούν απο τη μνήμη μου. «Με τον δείκτη της μου έδειξε το εσωτερικό της γης. Στην αρχή δεν φαινοταν κάτι το αφύσικο. Χρειάστηκε να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα για να εμφανιστεί η μεγάλη σκοτεινή τρύπα. Μεσα απο αυτή, έβγαιναν οι θολές φιγούρες. Καθώς έβγαιναν, η ατμόσφαιρα γέμιζε με περίεργους ήχους, άλλοτε παιδικά γέλια, άλλοτε ψίθυροι και άλλοτε ο ήχος που χαρακτηρίζει τον δυνατό αέρα.  Ονόμασε τις Σκιές ως Επισκέπτες. Ισχυρίζεται ότι πρόκειται για πονεμένες ψυχές μέσα σε ένα σώμα μωρού, διψώντας για ένα μονάχα πράγμα: την εκδίκηση.»