Πυρόξανθη-Το Κορίτσι των Σκιών [✓] - ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

17. Η Γραφίδα του Πεπρωμένου

Βγαίνοντας καθαρή από τις στάχτες, θα μου δινόταν η ευκαιρία να μάθω ποια στ'αλήθεια είμαι. Υπό άλλες συνθήκες, θα ορκιζόμουν ότι φοβάμαι να γνωρίσω το σκοτάδι μου. Η πραγματικότητα όμως είναι χειρότερη. Ξέρω τι μπορώ να γίνω, αλλά δεν ξέρω εάν είμαι ικανή για το πως θα το διαχειριστώ. Είμαι εκείνο το σκοτεινό κορίτσι; Γιατί πονούσε τόσο μέσα του; Τι του είχαν κάνει; Πώς μπορώ να την απελευθερώσω και να της δώσω τη ζωή που αξίζει; Τι σημαίνει σκοτάδι; Και γιατί να το ξορκίσω εάν δεν μου προκαλεί κακό; Γιατί πολλές φορές υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είμαστε μόνο άσπρο και μαύρο; Και αν εγώ θέλω να είμαι πολύχρωμη; Το μαύρο; Θα φύγει; Παρατηρώ το είδωλο μου στο καθρέφτη. Προσπαθώ να με κάνω να νιώσω ασφαλής ακόμα και στο σώμα αυτό που δεν θυμίζει πια εμένα. Τι και αν ήταν το εσωτερικό μου παιδί που καλεί για βοήθεια; Τι και αν τόσο καιρό δεν θέλουν να πάρουν εμένα αλλά εκείνο το παιδί που έχει χαθεί στο πιο σκοτεινό δάσος της ψυχής μου και αναζητά βοήθεια; Γιατί διάλεξε εμένα αυτή η παιδική ψυχή;

Ίσως επειδή με εμπιστεύεται. Ίσως τελικά, το δύσκολο της υπόθεσης, δεν είναι να πείσεις τον εαυτό σου ότι τον αγαπάς, αλλά να τον πείσεις ότι αξίζει την αγάπη- από όπου και αν προέρχεται...  Και αυτό το παιδί μέσα μου κάποιος το προστατεύει. Σκια; Ρούνος; Δε ξέρω τι αλλά πρέπει να μάθω. Πιάνω το βιβλίο και προσπαθώ να βρω τη σελίδα με την ηλιαχτίδα. Η γεύση της απογοήτευσης αγγίζει τον ουρανίσκο μου και τον γρατζουνάει αλλά δεν τα παρατάω. Εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία και αποφασίζω να χαθώ στον κόσμο των σκιών.

Σε κάθε πόλεμο από την αρχαιότητα, υπήρχε και από μία Νυχτοπεταλούδα. Τη χρησιμοποιούσαν ως κλεψύδρα ζωής, για το πόσο θα ζούσαν, πόσους χαμένους θα είχαν, ποιοι θα έφευγαν, πως... Για αυτό το λόγο, υπήρχαν αυστηροί κανόνες που θα έπρεπε να τηρήσουν, αλλά ο βασικότερος ήταν να μη κάνουν οικογένεια. Έτσι, ήταν λίγες και σημαντικές-σχεδόν ανύπαρκτες, αφού οι υπόλοιπες χαρισματικές οντότητες μπορούσαν να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια-άρα υπήρχαν πολλές χαρισματικές γενιές για να ακολουθήσουν την αποστολή τους-, οι Νυχτοπεταλούδες δε μπορούσαν, έπρεπε να είναι συγκεντρωμένες στο έργο τους, το οποίο ήταν το πιο σημαντικό, με κύριο εχθρό και σύμμαχο τον ίδιο τον θάνατο.

Οι Ακαδημίες φτιάχτηκαν για να καλλιεργήσουν οι μάγισσες, τις δυνάμεις τους. Συνήθως ήταν γυναίκες που τελετουργούσαν με δαιμονικές οντότητες, με τον Σατανά, πουλούσαν τη ζωή τους για μια στιγμή δόξας, αγνοώντας το ότι όλες οι υπόλοιπες στιγμές θα καιγόντουσαν στον βωμό της θλίψης, της απογοήτευσης και των τύψεων. Από τα συστατικά που αποτελούν τη συνταγή της τιμωρίας, ολόκληρης της κόλασης. Ο Διάβολος είναι εκείνος ο ευγενικός τύπος στο μπαρ που στην αρχή θα σου συμπεριφερθεί όπως σου αξίζει, θα ενισχύσει το εγώ του και αργότερα θα σε εγκαταλείψει, σαν να μην υπήρξες ποτέ. Χρειάστηκαν να περάσουν τρία ολόκληρα χρόνια για να συνειδητοποιήσουν ότι οι διαβολικές συμφωνίες, στη πραγματικότητα αντιστοιχούσαν σε συμβόλαια θανάτου. Με σκοπό να ολοκληρώσουν τα έργα τους πριν είναι αργά, οι μάγισσες αιχμαλώτιζαν παρά τη θέληση τους τις Νυχτοπεταλούδες και τις ανάγκαζαν να γράψουν σε μια πέτρα τα ονόματα τους και μέσα από ξόρκια να μάθουν πότε θα πεθάνουν. Σύμφωνα με αυτές, ακόμα και αν πέθαιναν, η ψυχή τους θα ήταν δυνατή και θα μπορούσαν να εξασκούν μαγεία και οι επόμενες γενιές- συνήθως το χάρισμα κληρονομούταν από την εγγονή. Αυτή η εκτέλεση ήταν ενάντια στη φύση τους και πολλές φορές, οι Νυχτοπεταλούδες πέθαιναν. Για να τις κρατήσουν κρυφές, σαν να ήταν ένας θησαυρός, χρησιμοποιούσαν δικαιολογίες ότι πρόκειται για απλά μέντιουμ ή μπάνσι (banshee), τα οποία δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Στη πραγματικότητα αυτό δεν μπορούσε να ισχύει γιατί οι Νυχτοπεταλούδες δε γνώριζαν το μέλλον για τον συνάνθρωπο τους, αλλά μόνο για εκείνες και πολύ θολά. Γνώριζαν μόνο τον θάνατο για τους συνανθρώπους και τίποτα άλλο. Όσο για τη θεωρία των μπάνσι, δεν μπορούσε να ευσταθεί εξίσου γιατί δεν γνώριζαν μόνο το κάλεσμα του θανάτου για τις οικογένειες τους, αλλά για όλους.