Πυρόξανθη-Το Κορίτσι των Σκιών [✓] - ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

23. Έρως, το δηλητήριο που ανοίγει πληγές

Ηalsey - Is there somewhere?

Αγαπητή μαμά,

Η ζωή μου κυλάει σαν ταινία. Το πρώτο μέρος της κύλησε αργά και βασανίστηκα, καίγοντας κάθε μέρος της σάρκας μου. Το δεύτερο μέρος κυλάει γρήγορα, τόσο γρήγορα που σχεδόν με αγχώνει η έλλειψη χρόνου που με εμποδίζει από το να αποδεχτώ κάποια πράγματα. Άραγε με θυμάσαι; Έχω καιρό να ακούσω τη φωνή σου. Ελπίζω να μην έχεις ξεχάσει τη δική μου. . . γιατί εγώ σου νανουρίζω κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς μαμά, να κοιμηθείς ήσυχα μαμά, και αν είμαι τυχερή ίσως οι δρόμοι των ονείρων μας συναντηθούν και μείνουμε για πάντα εκεί.

Το αγαπημένο του χρώμα είναι το γαλάζιο. Μα πώς γίνεται να του αρέσει το γαλάζιο, το χρώμα που ξεθωριάζει όλες τις στιγμές των αγαπημένων μας μέχρι να γίνουν άσπρες και να χαθούν στον νυχτερινό ουρανό ως αστέρια; Ίσως για αυτό με φοβίζει το βλέμμα του κάθε φορά, δεν φοβάται οτιδήποτε ξεθωριάζει, και εγώ είμαι εκείνο το χρώμα που ξεθωριάζει, από μαύρο σε γκρι, και από γκρι σε άσπρο και χάνομαι. Για πάντα. Με διαβάζει σαν να είμαι το πιο δύσκολο βιβλίο, προσπαθώντας να κατανοήσει όλους τους συμβολισμούς του συγγραφέα. Άραγε είμαι τόσο δύσκολη στο να με διαβάσει κάποιος και να με εκτιμήσει;

«Επόμενη ερώτηση;», ρωτάει. Ο Δημήτρης πρότεινε να γνωριστούμε καλύτερα, αφήνοντας τον κόσμο των Σκιών πίσω μας, ζητώντας συγγνώμη για τη συμπεριφορά του. «Βασικά, θέλω να σου πω κάτι, σχετικά με τη παιδική ψυχή που υπάρχει μέσα μας και τα σχετικά.», γνέφω. «Νομίζω ότι δεν είναι τόσο βαθύ όσο παρουσιάζουν. Είσαι είκοσι πια, όχι πέντε. Προφανώς το παιδί μέσα σου πολύ πιθανόν να ήθελε να ασχοληθεί με κάποιο άλλο επάγγελμα, να βρίσκεται σε κάποιο άλλο μέρος, αλλά δεν είσαι το παιδί μέσα σου. Δεν γίνεται να θυσιάζουμε όνειρα για ένα παιδί που στη πραγματικότητα, δεν αφήνουμε να μεγαλώσει και να ενηλικιωθεί. Είσαι ενήλικας. Το παιδί μέσα μας το μόνο που θέλει είναι εμάς χαρούμενους. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά απωθημένα, αλλά είσαι κάτι παραπάνω από αυτό- όλοι είμαστε. Μη βασανίζεσαι άλλο.»

Αυτό ήταν ο Δημήτρης για εμένα. Όλες οι απαντήσεις που δόθηκαν τη λάθος στιγμή, όλες εκείνες οι απαντήσεις που δεν ήξερα ότι υπάρχουν. «Δεν το είχα σκεφτεί έτσι να σου πω την αλήθεια. . .Έχεις δίκιο», χαμογελάω και αφήνω το βάρος των απωθημένων να πέσουν κάτω και να θαφτούν στο χώμα. Ακολουθώ τη διαδρομή από μελάνι που υπάρχει στο χέρι του διακριτικά. Εμφανίζεται ένα ξίφος. Η περιέργεια μου γκρεμίζει το τοίχο της διακριτικότητας και το επεξεργάζομαι όσο πιο καλά μπορώ. Στη λαβή βρίσκεται ένα ανάποδο φεγγάρι και μέσα σ' αυτό ένας μικρός κόκκινος ήλιος, ενώ η λεπίδα είναι κοφτερή, μυτερή και απειλητική. «Υποθέτω επειδή είσαι φύλακας;», ρωτάω χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από το τατουάζ του.