Πυρόξανθη-Το Κορίτσι των Σκιών [✓] - ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

16. Του Ουρλιαχτό του Λύκου - Η Αντανάκλαση

Halsey - Control

Κάποτε ο Σαίξπηρ είχε πει «Θεέ μου, ξέρουμε τι είμαστε, μα δεν ξέρουμε τι μπορούμε να γίνουμε».

Εγώ όμως ξέρω τι μπορώ να γίνω. Μπορώ να γίνω χειρότερη από κάθε φόβο που προσπαθεί να με υποτάξει σε εκείνες.

Πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα από τη τελευταία επίσκεψη των Σκιών. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ήρθε το τέλος.

Τοποθετώ τις κίτρινες ζερμπέρες στο χώμα της Ζωής ως ένδειξη συγγνώμης. «Τη τελευταία φορά που ήρθα εδώ, σου υποσχέθηκα ότι θα τις νικήσω. Με ελέγχουν, το μυαλό μου είναι σαν μια θανατηφόρα ασθένεια, από τότε που με επισκέφτηκε, είμαι ένα βήμα πριν τη παράνοια. Σε κάθε γωνιά του σπιτιού βρίσκεται και κάποια άσχημη στιγμή των γονιών μου να με στοιχειώνει. Η συμπεριφορά μου αλλάζει από λεπτό σε λεπτό, γίνομαι απότομη, ψυχρή, ακόμα και βίαιη. Δεν είμαι εγώ αυτή.»

Η ζωή μου εξελισσόταν σαν εκείνες τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Σαν να βρίσκομαι παγιδευμένη μέσα σε έναν στρατό ανθρώπων που προσπαθούν να ξεφύγουν, αλλά οι ανώτερες δυνάμεις τους ελέγχουν. Νιώθω σαν να έχουν εισχωρήσει μέσα στον οργανισμό μου, μια σύριγγα με όλες τις διαταραχές για να με κάνουν υποχείριο τους. Να εκτελώ εντολές. Γιατί η απάντηση τους στη τρέλα δεν είναι παρά μόνο ο φόβος.

Τρελό, έτσι;

Σηκώνομαι από το έδαφος. «Σήμερα, θα τελειώσουν όλα», χαϊδεύω το χώμα και αρχίζω να περπατάω προς την έξοδο.

Μέσα σε μια εβδομάδα έχασα δέκα κιλά, η μητέρα μου διαγνώστηκε με άνοια και οι ρούνοι στο σώμα μου έχουν γίνει σύμμαχοι με το μαύρο χρώμα της φουρτούνας που προσπαθεί να με πνίξει μανιωδώς. Μπορεί να πνίξει τους δαίμονες μέσα μου αλλά εμένα όχι. Γιατί εγώ δεν είμαι η θάλασσα, είμαι ολόκληρος ο άνεμος που παίζει μαζί της και με τα συναισθήματα της. Κάνω τα νερά της να χορεύουν για εμένα, άλλοτε ήπια και άλλοτε άγρια. Για να της θυμίζω. Ότι εγώ, και μόνο εγώ, την ελέγχω.

Κοιτάζω το σώμα μου στον καθρέφτη. Η προσοχή μου επικεντρώνεται στο χρώμα των ματιών μου. Καφέ. Το καφέ είναι χρώμα που δημιουργείται από το μαύρο και το κόκκινο. Δηλαδή από τη φωτιά και τις στάχτες. Σαν τις Σκιές. Το πράσινο υπάρχει για να μου θυμίζει ότι υπάρχει ελπίδα να ξεφύγω από εκείνες. Η μετατροπή όμως σε χρυσή απόχρωση όταν αντικρίζω το φως του ήλιου, υπάρχει για να επιβεβαιώσει την ελπίδα του πράσινου και για να μου θυμίσει από τι πραγματικά είμαι φτιαγμένη. Το βλέμμα μου πέφτει στα μαλλιά μου. Είναι περίεργη και ταυτόχρονα ενδιαφέρουσα η εναλλαγή τους. Το φθινόπωρο γίνονται ένα με τον αργό θάνατο της φύσης, τον χειμώνα παίρνουν την απόχρωση των ηλικιωμένων δέντρων, την άνοιξη ανοίγουν στις άκρες, σαν να ξυπνάει κάτι μέσα μου μαζί με την αφύπνιση της γης. . και το καλοκαίρι, γίνονται κατάξανθα. Αλλά με τον ερχομό των Σκιών, ο εαυτός μου ποτέ δεν γνώρισε την άνοιξη, παρά μόνο τους χειμώνες. Τα μαλλιά μου δεν έγιναν ποτέ ξανθά, μόνο πυρόξανθα, θυμίζοντας μου πως κάθε στιγμή που περνάει, η κοπέλα που ήμουν κάποτε πεθαίνει πριν καν ανθίσει. Το σώμα μου, που κρατάει ζεστή τη ψυχή μου για να μη κρυώνει, σαν σπίτι, έχει αλλάξει και δε θυμίζει πια τη πυρόξανθη. Θυμίζει σαν...ένα εφηβικό σώμα που δε πρόλαβε να μεγαλώσει.