Πυρόξανθη-Το Κορίτσι των Σκιών [✓] - ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

9. Πλάσματα του Σκότους

"Μόνο εάν απαρνηθείς τη τρέλα μπορείς να τη ξορκίσεις."

Νιώθω εναν οξύ πονο να διαπερνά δυνατά τη σπονδυλική μου στήλη. Σηκώνομαι απότομα και το μόνο που μπορώ να διαπιστώσω είναι η γνώριμη φιγούρα της μητέρας μου. Αμέσως στον νου μου έρχεται η τελευταία μας συζήτηση. Ελέγχω την ώρα απο το κινητό μου. Έχω άλλες δυο ώρες μπροστά μου μέχρι να συναντήσω τη παρέα μου και να περάσω για τελευταία φορά -ίσως- τα γενέθλια μου σαν φυσιολογική εικοσάχρονη.

Προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου αλλα η όραση μου γινεται θολη και χανω την ισορροπία μου. Τι συμβαίνει παλι; Βγαζω ενα επιφώνημα πόνου και αφήνω το σωμα μου να πέσει πίσω στο απαλό στρώμα. «Δεν πιστεύω να βγεις αργοτερα μαζι με τις φιλες σου», ρίχνω ενα επιθετικό βλέμμα προς το μέρος της μητέρας μου ακούγοντας τα ακριβής λογια.

«Φυσικα και θα βγω!», σχεδον φωναζω. «Δεν ξερω καν αν θα εχω ξανα αυτη τη φυσιολογική ζωη. Αν ηταν και ποτε!»

«Σου εξήγησα οτι κινδυνεύεις και 'συ επιμένεις στο να βγεις;!», καγχάζει. «Δεν θα σε παρεξηγήσει η παρεα σου. Μπορεις να το ακυρώσεις.»

«Η να τους πω την αληθεια.», η φωνη μου ειναι γεματη υπονοούμενα. Δεν ξέρω γιατί επιλέγω να τη πονεσω. Απο τοτε που αποκαλύφθηκε η αληθεια, νιώθω πιο σκοτεινή απο ποτε. Σαν να ξύπνησε εκείνη η σπιθα θάρρους που φοβομουν να αρπάξω και να καψω ολο μου το παρελθόν. Αλλα ειναι ειρωνικο πια διότι ούτε αυτο ηταν δικο μου τελικα.

«Εισαι επηρεασμένη...Χαλάρωσε. Εισαι πιο δυνατή απο αυτο.», προσπαθεί να βρει τις κατάλληλες για να απενεργοποιήσει τον διακόπτη των αρνητικών συναισθημάτων.

«Ειρωνικο που πιστεύεις τωρα σε εμενα, ε μαμα;» Τι μου συμβαινει; Γιατι πεταω καρφιά; Απολογούμαι νοερά.
«Και η φιλη σου να φανταστώ οτι γνώριζε. Η Ζωη... γιαυτο δεν ηταν φυσιολογική απεναντι μου. Γιαυτο ενιωθα συνεχεια οτι κατι παει πολυ λαθος.»

«Η Ζωη επέμενε να σου μιλήσω αλλα δίσταζα...Όλοι επέμεναν, εγω ημουν η δειλή.», σφίγγω τα δόντια μου στα λογια της και προσπαθω να ελέγξω την ακανόνιστη ανάσα μου.

«Τι ειμαι;» οι ερωτησεις ερχονται χωρις σειρα στο κεφάλι μου. Δεν υπαρχει κανενας ειρμός σκέψης.

«Δεν ξερω. Παντού βρισκω κομματια του εαυτου σου.», νομιζω ειναι η μονη φορα που μου δινει μια τόσο ειλικρινή απαντηση σε κάποιο ερώτημα μου.