Πυρόξανθη-Το Κορίτσι των Σκιών [✓] - ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

13. Η Νυχτοπεταλούδα του Θανάτου

Έχει περάσει σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο μετά τον θάνατο της Ζωής. Νιώθω τα καυτά δάκρυα να ρέουν προς τα κάτω και να αγγίζουν φευγαλέα τις πληγές που μου άφησε η σκοτεινή φιγούρα. Άραγε από τι είδους βασανιστήρια να πέρασε η Ζωή για να ομολογήσει ο,τι ξέρει για εμένα; Ένα βουητό κλάματος περνάει μέσα από τον κρυστάλλινο αέρα και μεταφέρεται παντού, σαν ψίθυρος, υπενθυμίζοντας το πόσο αισθητή είναι η απουσία της. Ο κόσμος αρχίζει και λιγοστεύει και ΄γω απορώ, πόσοι στ΄αλήθεια ξέρουν τι πραγματικά έχει συμβεί; Με τι θράσος θα κοιτάξω την οικογένεια της και θα τους συλλυπηθώ έναν προς έναν; Κοιτάω το μπουκέτο με τα λουλούδια μου. Αποτελείται από το λουλούδι του Νάρκισσου, το οποίο συμβολίζει το τέλος του χειμώνα και την αρχή της άνοιξης-κάτι που αποτυπώνει τον βασικό μου στόχο της πρώτης κι όλας επίσκεψης στο γραφείο της: να λιώσω κάθε πάγο που με εμπόδιζε από το να ανθίσω. Το δεύτερο λουλούδι είναι ο Γαλαξίας, συμβολίζοντας το πόσο ενθαρρυντική ήταν μαζί μου. Μαζί με τον Γαλαξία είναι δεμένη μια μώβ γερμανική Ίρις, η οποία συμβολίζει την υπόσχεση που μου έδωσε-ότι θα παλέψει με αυτές τις Σκιές και δεν θα έρχονται πια στον ύπνο μου. Μετά, σειρά έχει η Μυρτιά, τονίζοντας πως για εμένα η Ζωή, αυτή τη θέση θα έχει πάντα στη καρδιά μου: τη πιο γλυκιά ανάμνηση. Η κόκκινη παπαρούνα, η οποία συμβολίζει τον αιώνιο ύπνο και συμβολίζει τα όνειρα-μέσα από τα οποία την είδα να χάνεται εξαιτίας μου, είναι το επόμενο λουλούδι της ανθοδέσμης. Γύρω από αυτή, βρίσκεται τυλιγμένη η γερμανική Ίρις, το σύμβολο της φλόγας- το βασικό στοιχείο που έβαλε τέλος στη ζωή της. Ακριβώς δίπλα από τη γερμανική Ίρις, τον πρωταγωνιστικό ρόλο κλέβει το άνθος του Βιβούρνου, το οποίο ονομάζεται «Το Λουλούδι της Μαυρίλας». Το συγκεκριμένο λουλούδι δεν είναι καθόλου τυχαίο δίπλα από το άνθος της φλόγας, μιας και συνδέεται με εμένα-η υπεύθυνη της κατάστασης-.Ακριβώς πιο δίπλα, το πέταλο της Μαυρίλας, αγκαλιάζει την Ευφορβία, η οποία φλερτάρει με την έννοια της εμμονής. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στη πραγματικότητα. Χαϊδεύω με την άκρη του δαχτύλου μου τη ψεύτικη ιαπωνική βερικοκιά, που μου έκανε δώρο εκείνη, υπενθυμίζοντας μου να αντιστέκομαι πάντα και να παλεύω τις Σκιές. Η σημασία της αντίστασης παίρνει τη μορφή της έννοιας του «δεν», συμπληρώνοντας την αρνητική έννοια της παραίτησης που υποδηλώνει το Κάρδαμο. Δεν θα τα παρατήσω, στο υπόσχομαι, σκέφτομαι νοερά, κλειδώνοντας την υπόσχεση μου με μια απλή Ίρις, σύμβολο της υπόσχεσης και της ελπίδας.