Πυρόξανθη-Το Κορίτσι των Σκιών [✓] - ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

30. Aνηδονία - Ο Επίλογος του Έρωτα

[ Anhedonia - Chelsea Wolf & Emma Ruth Rundle ]

[ Το χαμένο τετράδιο και το ταξίδι των σκέψεων γύρω από τον δικό του κόσμο: Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του: ]

Σου γράφω για να σε ζω ξανά απ' την αρχή. Και άλλοτε, γράφω για εσένα για να θυμίζω ότι υπήρξες κάποτε δικός μου.

Καθε επίλογος και ενας μικρος θάνατος λενε, μα εγω θελω να ζησω ολους τους προλόγους μαζι σου.
Με αγγίζεις και εγώ γίνομαι (ακόμα) πιο σοφή.

Και οταν σε ειδα, ο κόσμος σταματησε. Σώπασε. Η Γη σταματησε να γυρίζει, τα φώτα της πιο ζωντανής πόλης, έσβησαν.

Η αγαπη μας δεν δημιουργηθηκε για να γραψει ιστορια, αλλα για να επιβεβαιώσει καθε χαος που την ακολουθεί.

Και διάλεξα τη τέχνη της συγγραφής γιατι οι λεξεις ειναι προσωπικές, ειναι εκείνα τα μαυρα καρφιά που απελευθερώνει το τέρας των σκέψεων που βρίσκεται κατω απο το κρεβατι μας τα μεσάνυχτα. 
Οι λεξεις ειναι εκείνα τα καρφιά που κανουν τον αναγνωστη να ματώσει.

Διάλεξα τη τέχνη της συγγραφής γιατι η δικιά μας ιστορια δεν εχει ούτε αποσιωπητικά, ούτε τελεια, μονο άνω τελεια, οσα ειναι τα άσπρα στίγματα του ουρανού. 

Και θα ειμαι ειλικρινής μαζι σου: δεν ξερω αν θελω να ειμαστε μια ιστορια αίσιου τέλους ή η αυλαία να τυλιχτεί σε φλόγες. .
Γιατι καταβαθος δε θέλω να κλαις μονάχα στη μητέρα σελήνη για εμάς, αλλά θέλω να ουρλιάζεις για εμένα σε όλα τα αστέρια.

Μυρίζεις σα τη βροχη και εγω σιχαίνομαι τη βροχη·

Σε ονομάζω βροχη γιατι εισαι το νερό που χρειαζεται το λουλουδι μου για να ξεδιψάσει αλλα συνάμα το ανθιζεις·

Ανθιζεις το αίσθημα που νιωθω για εσενα τόσο πολυ που φοβαμαι γιατί· καποια στιγμή θα βγαλει αγκάθια και θα με πονεσει πολυ, θα με γρατζουνησει και εγω θα γλείψω τις πληγές μου για να σταματήσει το αιμα, θα πρεπει να βασιστώ σε εμενα και οχι στο δικο σου νερό, γιατι παντα αυτο κανεις: μου δινεις λιγο για να τραφείς περισσοτερο· τόσο πολυ που μπορεις να δημιουργήσεις εναν μεγαλο κεραυνό μεσα μου και να γκρεμίσει τα τείχη του κάστρου μου.

Εσυ κλαις για ενα φεγγαρι που θελεις να σβήσει ενω εγω για εναν ήλιο που μπορεί να μη δω ποτε ξανα.

Εσύ κλαις για μια ημέρα ενος μηνα ενω εγω για καθε αυριο. Και ερχεσαι εσυ, που μονο η κόψη του ξίφους σου ειναι λερωμένη απο μαυρο, σε αντίθεση με το δικο μου ξίφος, που εχει φτιαχτεί απο το ιδιο το σκοταδι, για να μου μιλήσεις για αστέρια και ήλιους που αξίζουν να παλέψεις.