Πυρόξανθη-Το Κορίτσι των Σκιών [✓] - ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

18. Εκείνος

Σχεδόν νιώθω την οργή να γίνεται κυρίαρχος του εαυτού μου. Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπει κάτι τέτοιο ο πατέρας μου; Πώς γίνεται να τους εμπιστεύεται τόσο εύκολα ; Κάθε προορισμός έχει επιστροφή, όμως εδώ τίποτα δεν είναι υποσχόμενο. Άραγε θα μπορέσω να ξανά επιστρέψω στο σπίτι; Η μαμά μου; Θα με ξαναθυμηθεί; Το χέρι της Κρυσταλλίας μπλέκεται με το δικό μου ως υπενθύμιση ότι δεν είμαι μόνη μου σ' αυτό. Για αυτό αγαπάω τις Νυμφαλίδες. Δεν είναι μόνο μια απλή παρέα, είναι ολόκληρο το άλμπουμ φωτογραφιών που θέλω να ζήσω, μαζί τους- είναι το μυστικό μου ημερολόγιο που καταφεύγω όταν όλα είναι γκρίζα. Είναι εκείνες- η επιβεβαίωση κάθε σπίθας φωτός που αναφέρεται στη κατάθεση ψυχής κάθε καλλιτέχνη. Είναι όλες εκείνες οι καλύτερες μέρες που θα έρθουν...και ήρθαν.

Όλες οι ιστορίες και οι μύθοι που δίνουν πνοή στην ύπαρξη μιας σκοτεινής Ακαδημίας, μιας εξωπραγματικής διάστασης, ακολουθούν το ίδιο μοτίβο: Κάποιοι φύλακες, έρχονται στη ζωή της πρωταγωνίστριας και την οδηγούν στο μέρος που ανήκει. Εγώ όμως δε θέλω να ανήκω σε κάποιο μέρος, σε κάποια πόλη, σε κάποιες σκιές, σε κάποιο φύλακα, θέλω να ανήκω σε 'μένα. Στη δική μου περίπτωση όμως, το σκοτάδι κινεί τα νήματα, ο συγγραφέας είναι άγνωστος και ο επίλογος δεν είναι δεδομένος. Λένε πως όλες οι ιστορίες φτάνουν σε ένα τέλος, όμως, η ιστορία του σκότους δε τελειώνει ποτέ. Στο δικό μου βασίλειο, τα χιόνια δεν έλιωσαν ποτέ, ο καμβάς του ουρανού ήταν πάντα γκρίζος, θυμίζοντας τις στάχτες της ζωής που άφησα πίσω μου, οι μόνοι φίλοι μου ήταν ο ήλιος και το φεγγάρι, θυμίζοντας μου ότι ακόμα και το πιο απόκρυφο, σκοτεινό δάσος, μπορεί να φωτιστεί.

Παρατηρώ την εξοχή από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Το χρώμα του πράσινου αγκαλιάζει τα πάντα. Τα δέντρα, οι κορμοί, οι βράχοι, είναι ντυμένα με βρύα. Η πυκνή και σκοτεινή ομίχλη δίνει μια μυστήρια νότα στην ατμόσφαιρα, κάτι που μου θυμίζει τα Ιωάννινα, τη πόλη από την οποία έφυγα για να ακούσω το κάλεσμα της ψυχής μου. Και αν με ρωτούσαν πώς θα περιέγραφα τη ψυχή του ανθρώπου, θα έκανα ξεκάθαρο τους ρόλους που διαθέτουν αυτοί οι δύο πρωταγωνιστές (ο άνθρωπος και η ψυχή): ο άνθρωπος είναι ένας επισκέπτης που αφήνεται να χαθεί και να εξερευνήσει το δάσος. Ενώ η ψυχή, είναι ολόκληρο το δάσος: κάθε ζωντανός οργανισμός που το συμπεριλαμβάνει. Είναι ένα ταξίδι χωρίς προορισμό και μόνο οι γενναίοι μπορούν να δεχτούν αυτή τη πρόκληση. Μόνο οι δυνατοί θα επιβιώσουν και μόνο οι σοφοί θα καταλάβουν τον προορισμό και θα ανακαλύψουν την διέξοδο. Όλα αυτά τα δάση που προσπερνάμε με το αυτοκίνητο, κάθε ένα από αυτά, έχει να σου πει μια ιστορία, για την οποία μπορεί να μην είσαι έτοιμος να ακούσεις, μα η ανάσα της φύσης θα σου ψιθυρίζει και θα κυλάει στο κορμί σου, θα χορεύει μαζί σου και θα σου προσφέρει έναν μικρό παράδεισο. Και τι είναι στ' αλήθεια ο παράδεισος; Ένα μέρος στο οποίο προορίζεσαι να πας, όπου το βάρος των αμαρτιών σου δε σε καθορίζει, είσαι ελεύθερος. Αλλά εσύ δεν θέλεις να είσαι ελεύθερος μόνο εκεί, έτσι δεν είναι; Θέλεις να είσαι παντού.