I żyli długo i... Ciekawie!

Rozdział 13

- W naszym świecie żyły różne potwory, mówią o nich ogoniaste bestie bo każda z dziewięciu ma określoną ilość ogonów od jednego aż do dziewięciu. Są okropnie silne, prawie nie do opanowania dlatego żeby nie robiły krzywdy trzeba było zapieczętować je w ludziach. Problem w tym że Ludzie zaczęli wykorzystywać je nawet gdy są zapieczętowane, tylko po to żeby posiąść większą siłę. Gdy byłem bardzo mały jeden z dziewięciu ogoniastych zaatakował naszą wioskę, wtedy jeszcze mój ojciec był hokage.. - tu zrobił małą przerwę, wziął głęboki wdech i kontynuował - Moi rodzice aby obronić naszą wioskę oddali życie i zapieczętował i dziewięcioogoniastego we mnie.. Od zawsze mieszkańcy widzieli we mnie tylko potwora, zawsze byłem sam ale ciężko pracowałem nad sobą, żeby być silnym. Niestety moc którą mam w sobie jest dla mnie za silna i gdy tracę nad sobą panowanie potwór przejmuje nade mną kontrolę i wtedy nie jestem świadomy tego co robię, potrafię tylko niszczyć wszystko dookoła...  Właśnie przez to mogę skrzywdzić osoby na których mi zależy mimo że nie mam takich zamiarów. Opanowanie dziewięcioogoniastego jest możliwe ale i strasznie trudne i nie wiem czy kiedykolwiek mi się to uda, muszę też ciągle uważać żeby nie przejął nade mną kontroli. Właśnie przez to że mam go w sobie akatauki na mnie poluje, potrzebują dziewięcioogoniastego ze względu na ogrom chakry jaki posiada, tak samo dlatego szukają ciebie bo masz w sobie siłę którą ciężko sobie wyobrazić... Dlatego i ty i ja jesteśmy dla nich bardzo cenni.
Patrzyłam na niego i nie wiedziałam co powiedzieć. Wiedziałam że się boi że po tym co mi powiedział przestraszę się i ucieknę ale nie o tym teraz myślałam. Przytuliłam go mocno i położyłam mu rękę na głowie delikatnie gładząc jego włosy.
- Tak mi przykro Naruto że tyle musiałeś wycierpieć, że byłeś sam, że straciłeś rodziców, że było ci ciężko. Jestem przy tobie i będę stała u twojego boku. Obiecuję ci..- zapewniłam go wciąż mając go w objęciach.
- Dlaczego.. Dlaczego się nie boisz... Dlaczego chcesz być tu ze mną ..
- Czuje coś do ciebie. Poczułam to od razu gdy zobaczyłam cię po raz pierwszy. Nie wiem czemu, może to przeznaczenie i czuje że chce być przy tobie..
- Może to przeznaczenie.. jeśli tak to jestem wdzięczny losowi że zesłał mi właśnie ciebie.. dziękuję - czułam w jego głosie ulgę.
Cieszę się że jest mu lepiej. Ale teraz będę musiała wziąć się w garść, muszę stać się silna żebyśmy mogli bronić się nawzajem.
- Wracajmy do domu mała. Odpocznij dziś i jutro wracamy do nauki bycia ninją.
Kiwnęłam głową, Naruto stworzył klona który nagle gdzieś uciekł i chyba wyczuł że chce wiedzieć po co bo od razu zaczął się tłumaczyć.
- Muszę się dowiedzieć od babci Tsunade kilka rzeczy. Nie chce cię zostawiać samej więc wysłałem klona - uśmiechnął się uroczo, pocałował mnie w czoło i skierowaliśmy się do domu.

Obudziłam się rano. Bardzo rano. I nawet nie obudziłam tylko ten gamoń kazał mi wstać na śniadanie! Spędził przy mnie całą noc. Nie wiem jakim cudem on nie był zmęczony skoro na pewno nie zmrużył oka.
Wstałam zjedliśmy śniadanie, ogarnęłam się i udaliśmy się do hokage. Tak jak prosiła przyszłam pokazać co z ręką i jak się okazało po oparzeniach nie było śladu.
- Ciekawe, ktoś tu ma bardzo dobrą regenerację - powiedziała Tsudnade z podziwem w głosie - Naruto, a co do ciebie to uważam że to bardzo dobry pomysł, wyruszajcie natychmiast.
- Wyruszajcie? Ale dokąd? - spytałam zdezorientowana.
- Gdzieś gdzie póki co nas nie znajdą - blondyn się uśmiechnął i przywołał żabę.
Fuj znowu one, wielkie gadające żaby.. już tornada mnie mniej dziwią niż to....
- Hej Naruto! - odpowiedziała żaba - Rozumiem że wpadacie w odwiedziny?
- Nie koniecznie w odwiedziny, ale musimy z Hinatą trenować póki nie będzie w stanie ukryć swojej chakry. Zabierzesz nas ze sobą ?
- No pewnie, chodźcie.
Naruto chwycił mnie za rękę, podszedł do żaby i nagle puf! Wyłoniłam się z jakiegoś dymu nie wiadomo gdzie. Musimy przestać się wiecznie teleportować, to mnie strasznie dezorientuje! Ale gdzie ja jestem?