Düğün ~texting~

~2.2~

🤍

~~~~~~~~

Uyandığımda yine odadaydım ve başımda Gonca bekliyordu. Uyandığımı görünce konuştu.

"Sonunda uyandın. Hemen Sanem'e haber vereyim." ne olduğunu anlayamadan Sanem'i arayıp uyandığımı söyledi. 

"Ne oluyor? Annemler nerede?" Gonca ayağa kalkıp odadan çıkarken konuştu.

"Biraz önce kantine gönderdik onları başında biz bekleriz diye. Kerem gelecek, çocuk geceden beri bekliyor. Biz kapıda nöbetteyiz." kapıdan çıktıktan sonra Kerem içeri girip kapıyı kapattı. Yanıma gelirken bakışlarımı kaçırdım. Her şeyi duymuştu.

"Ayperi, neden bana bakmıyorsun?" kırık çıkan sesiyle başımı ona çevirdim.

"Ağladın mı sen?" göz altları morarmıştı. Hiç uyumadığı halinden belli oluyordu.

"Belki." dedi eliyle dağılmış saçlarımı düzeltirken. Bir süre sadece saçlarımla uğraştı.

"Kızmayacak mısın?" dedim. 

"Hayır." dedi ve elini çekti. "İçten içe kızıyorum ama sanırım bunu yansıtmak haddim değil." gözlerimi devirdim.

"Yine bir haddim meselesi. Niye haddin değilmiş?"

"Seni sadece bir kaç aydır tanıyorum Ayperi. Hayatına.. sana kızacak kadar dahil değilmişim gibi geliyor." istemsizce gözlerim doldu. Yatağın üstünde duran elini tuttum.

"Kerem.. sen benim sevgilimsin..." gülümsedi.

"Bunu canlı canlı duymak iyi hissettirdi." ben de gülümsedim.

"O zaman şimdi bana kızabilirsin."

"Sana kızmayacağım. Sadece şunu söyleyeceğim." dedi. "Olur da.. ameliyattan ya da bu durumdan ötürü sınava giremezsen veya girip de performansının altında sonuç gösterirsen üzülme, gelecek yıl tekrar deneriz." deneriz mi?

"Saçmalama!"

"Saçmalamıyorum, sadece sev-" aniden açılan kapıyla sözü yarı da kesildi. Sanem telaşlı bir şekilde konuştu.

"Meltem abla hastaneye giriş yapmış. Biraz gergin gözüküyormuş. Hemen çıkman lazım." Kerem bana döndü.

"Gidiyorum ama sonra tekrar geleceğim. Lütfen.. biraz daha düşün olur mu?" başımı salladım. Uzanıp yanağıma bir öpücük kondurdu ve hızlıca odadan çıktı. Şaşkınlıkla arkasından bakakaldım. 

Çok geçmeden kapı tekrar açıldı ve içeriye hızlı adımlarla Meltem ablam girdi.

"Ayperi! İyi misin? Hı, iyi misin?" yerimden hafifçe doğruldum.

"İyiyim abla." sağımdaki sandalyeye oturdu.

"Yengem bir şeyler dedi de ben anlamadım. Ne oldu?"

"Yumurtalıklarımda kist varmış." dudaklarından bir şaşkınlık nidası fırladı.

"Nasıl bir kist? Hangi evrede? Tehlikeli mi?" art arda soruları sıralayınca doktorun verdiği bilgileri ona özet geçtim.

"Şimdi ne olacak peki?"

"Ameliyat olmam gerek."

"Süper." dedi arkasına yaslanırken "Yarın mı olacaksın? Bildiğim kadarıyla bu kist türü hızlı büyüyor. Bir an önce kurtulalım şundan."

"Bir buçuk ay sonra."

"Efendim?"

"Ameliyatı bir buçuk ay sonra, sınava girdikten sonra olacağım."