Yaşadığı travmalardan dolayı kalbi buz tutmuş, insanlara zerre güveni kalmayan bir kadın...
Kadının acılarını gizlediği sert ifadesine gördüğü ilk andan beri müptela kalan bir adam...
Aksiyon ve gizem dolu bir yolda işbirliği yapmak z...
Gecikme için özür dilerim. Oldukça yoğun bir bölüm, içime sinmeden yazamazdım. Şimdi gönül rahatlığıyla beğeninize sunabilirim, keyifli okumalar <4
"Devam etmek istemiyorum ama bırakmayı da düşünmüyorum. Artık yorgunluğu tanıyorum..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
25.BÖLÜM "GÜVENLİ BÖLGE"
Eğer bir gün veya tek bir an... Kalbimdeki bu sıcaklığı hissedeceğimi bilecek olsaydım büyük ihtimalle o gün, o sokağın ucundan bile geçmezdim. Bana ne olduğunu bilmiyordum, kalbimde belirli zamanlarda meydana gelen kasılmaların sebebini bilmiyordum. Böylesine derin bir sarsıntıyı ilk kez yaşıyordum.
Öyle çok ağırlık yapıyordu ki sağ tarafıma bile yatamadan soluma devriliyor, arada sırt üstü dönüyor ve derin iç çekişler eşliğinde tavanı izliyordum.
Kendime bile itiraf edemediğim kesitler hemen tavanımın üzerinde canlanıyordu. Gelecekten bir an gibi görünen o görüntüler zihnimin birer oyunuydu ve fazlasıyla aptalcaydı.
Her zamanki gibi onları elimin tersiyle geri ittim ve hırsla yatağımda oturur pozisyona geldim.
"Aptal düşünceler peşimi bırakmıyor!" Çaresizlikle suratımı sıvazladım. Saçlarım parmaklarımın arasında can çekişiyordu.
Kendimde uzun süredir meydana gelen tüm değişimlerin farkındaydım fakat konduramıyordum. Bir teşhis yapmayı düşünmüyordum bile. Böyle gelmiştim, böyle de gidecektim işte. Tek bildiğim buydu...
İnsanlara güvenmeden, kimseye yaslanmadan.
Kimseye yaslanmamayı düşünürken bile omuzlarımdaki yükler boynumu öne doğru büktü. O taşların altında zayıf bedenim sızlanıyordu. Kara gözler birden önümde belirdi. Ateşe değmişçesine geri çekildiğimde artık hiçbir şeyin elimde olmayacağını hissediyordum...
"Bu zamana kadar kendin geldin böyle de git işte!" Dişlerimin arasından nefret kusar gibi tısladığımda kendime engel olamadan birden ağlamaya başladım, canım yanıyordu, çok fazla!
"Ah!" Acıyla bağırdım. Ardından hıçkırarak ayağa kalktığımda yeri göğü birbirine katmak istiyordum.
Yatağımın karşısında duran, duvara asılı isli aynamın karşısına geçtiğimde yansımadaki kız bana yabancıydı.
Eskisi gibi değildi.
Bu kızın oto kontrolü elinden alınmıştı. O kontrolcü, çakır gibi olup kendinden emin bakan korkutucu gözler yoktu... Bal rengi bakışların içi açılmış, arasındaki acı dökülmeye başlamıştı.
