Η Αφοσίωση: Στη φωλιά των Δράκων (#1)

Κεφάλαιο 23

"Δηλαδή ο Τζοβικ είναι νεκρός;" επανέλαβε δύσπιστα ο Μάρκος, τα χαρακτηριστικά του αποτυπώνοντας μια έντονη αμφιβολία.

"Ναι," επιβεβαίωσε ο Ανδρέας με σοβαρότητα, κοιτάζοντας τον Μάρκο κατάματα. "Τον τελειώσαμε."

"Ποιος τον σκότωσε;" ρώτησε ο Μάρκος, οι φωνητικές του χορδές να κρύβουν μια αίσθηση αγανάκτησης.

"Εγώ," είπε ο Τεό με αποφασιστικότητα, σηκώνοντας ελαφρώς το κεφάλι του σαν να υπερηφανευόταν για την πράξη του. "Εκτέλεσα την εντολή."

"Πώς;"

Ο Τεό, με μια σχεδόν κυνική ατάκα, εξήγησε: "Μία και έξω, όπως διέταξες. Μία σφαίρα στο κεφάλι του ήταν αρκετή." 

"Ήσουν και εσύ εκεί, Ανδρέα;" ρώτησε ο Μάρκος, με μια δόση απορίας στη φωνή του.

"Ναι," απάντησε ο Ανδρέας. "Ήμουν λίγα μέτρα πίσω από τον Τεό. Δεν του δώσαμε την ευκαιρία να πει λέξη. Ο Τεό τράβηξε πρώτος την σκανδάλη."

" Ο Νίκος πώς είναι;"

"Δεν ήταν μαζί μας," εξήγησε ο Ανδρέας. "Βρισκόταν στις αποθήκες και τον έπιασε ο Γκρινιβιτς. Έχει μερικές μώλωπες και μια ουλή, αλλά είπε ότι δεν είναι ανησυχητικό."

"Μάλιστα," είπε ο Μάρκος σκεπτικός, αναλύοντας τις πληροφορίες. "Τεό, πώς νιώθεις; Πήρες εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα σου."

Ο Τεό κοίταξε τον Ανδρέα, αναζητώντας ένα σημάδι αλληλεγγύης ή κατανόησης. Σιωπή επικράτησε για λίγα δευτερόλεπτα καθώς σκέφτονταν τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν. Δεν υπήρχε καμία ένδειξη για να εκφράσει τα συναισθήματά του, και δεν ήθελε να μιλήσει ανοιχτά για το θέμα.

"Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει," αποκρίθηκε ο Τεό χωρίς να τον κοιτάξει, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα συναισθήματά του. "Με θάνατο θα τελείωνε ο πόλεμος αυτός. Ή τον δικό του ή τον δικό σου."

Ο Ανδρέας έριξε μια διακριτική ματιά στον Τεό, προσπαθώντας να τον προειδοποιήσει με μια ελαφριά κίνηση. Η  απόλυτη ειλικρίνειά του μπορεί να τον βάλουν σε μπελάδες, και το ήξερε καλά.

"Βλέπω..." είπε ο Μάρκος, αναλύοντας την κατάσταση με προσοχή. "Αλλά πες μου, δεν νιώθεις τύψεις, έτσι;"

Ο Τεό κοίταξε μακριά, προσπαθώντας να βρει τις σωστές λέξεις. Δεν ήξερε ακριβώς τι ένιωθε. Όταν είδε τον Ανδρέα να του παίρνει το όπλο, ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από τις πλάτες του, σχεδόν μια αίσθηση ανακούφισης. Ήταν σαν να είχε περάσει από μια σκληρή δοκιμασία, και τώρα που το βάρος είχε αφαιρεθεί, η ανακούφιση έμοιαζε σχεδόν φυσική.