Η Αφοσίωση: Στη φωλιά των Δράκων (#1)

Κεφάλαιο 7

Το κλαμπ έσφυζε από ζωή. Οι πολύχρωμες λάμψεις των φώτων έπαιζαν πάνω στα πρόσωπα των θαμώνων, δημιουργώντας ένα δυναμικό, σχεδόν υπνωτιστικό θέαμα. Η μουσική έδινε το ρυθμό, κάνοντας τα σώματα να κινούνται και να λικνίζονται στον χώρο. Παρά τη φαινομενική ευθυμία, υπήρχε μια υποβόσκουσα ένταση που ήταν αδύνατο να αγνοηθεί.

Η Δάφνη καθόταν με την παρέα της, αλλά τα μάτια της συνέχεια έπεφταν στον Ανδρέα, που ήταν λίγα μέτρα μακριά. Εκείνος φαινόταν απορροφημένος στη συζήτηση με τους φίλους του, αλλά κάθε τόσο, τα βλέμματά τους διασταυρώνονταν, και τότε η ένταση γινόταν σχεδόν αβάσταχτη.

Ο Χάρης μιλούσε δίπλα της, αλλά εκείνη δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Το μυαλό της ήταν καρφωμένο στην τελευταία ματιά που αντάλλαξαν με τον Ανδρέα. Το στομάχι της σφιγγόταν κάθε φορά που τον έβλεπε να γελάει με τους άλλους, αναρωτιόταν τι σκεφτόταν εκείνος. Ήταν τόσο δύσκολο να παριστάνει ότι όλα ήταν φυσιολογικά.

Σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα με την ελπίδα ότι εκείνος θα την ακολουθήσει. Ένιωθε τα μάτια του να την παρακολουθούν καθώς περπατούσε, και όταν έφτασε στην πόρτα της τουαλέτας, γύρισε να τον κοιτάξει πονηρά.

***

" Πάω στο μπάνιο!" ανακοίνωσε, αφήνοντας το άδειο ποτήρι με δύναμη στο τραπέζι.

" Μα μόλις καθίσαμε, Ανδρέα", διαμαρτυρήθηκε ο Τεό αλλά ο τόνος του έγινε γρήγορα πονηρός σαν να πέρασε κάτι από το μυαλό του. " Πότε πρόλαβες και βρήκες γκόμενα να πηδήξεις;"

" Εγώ δεν χάνω το χρόνο μου με το να πειράζω τον Ράπτη. Εξάλλου για αυτό ήρθαμε, αν θυμάμαι καλά," απάντησε χωρίς να αρνηθεί τον υπαινιγμό του Τεό και σηκώθηκε από την θέση του και κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα.

Άνοιξε προσεκτικά την πόρτα των γυναικείων τουαλετών, και η αίσθηση της αδρεναλίνης τον πλημμύρισε. Η πόρτα έτριξε ελαφρά καθώς την έσπρωξε, αποκαλύπτοντας τον σκοτεινό και ήσυχο χώρο μέσα. Η ανάσα του κόπηκε όταν την είδε.

Εκείνη στεκόταν μπροστά στον νιπτήρα, με την πλάτη ελαφρώς καμπουριασμένη και τα χέρια της στηριγμένα στην κρύα επιφάνειά του. Το πρόσωπό της φωτιζόταν απαλά από το φως του καθρέφτη, κάνοντας τις γραμμές της να φαίνονται πιο απαλές και θηλυκές. Ένα μικρό, αινιγματικό χαμόγελο σχηματιζόταν στα χείλη της, αναδύοντας μια αίσθηση σιγουριάς και προσμονής.