Η Αφοσίωση: Στη φωλιά των Δράκων (#1)

Κεφάλαιο 26

Τιμόθεος Λεβέντης. Σε αυτόν έδωσε τα χρήματα ο Μάρκος.

Δεν τον έχω ακούσει. Είσαι σίγουρος;

Ναι. Η Λουίζ μου έδειξε αποδείξεις.

Ωραία. Θα τον ψάξω με τον Δερμετζη. Η Δάφνη πώς είναι;

Καλά... λίγο ταραγμένη.... ήμουν λίγο απότομος μαζί της.

Γιατί;

Μου έβαλε ιδέες ότι ο Μάρκος σκότωσε τον Μακρίδη.

Λες να έχει δίκιο;

Δεν ξέρω.

Ο Τεό ξεφύσηξε βαριά, δείχνοντας την ένταση που ένιωθε, ενώ η Λουίζ έδεσε τα χέρια της γύρω από τη μέση του, προσπαθώντας να τον καθησυχάσει. "Θα την βρούμε την άκρη, Τεό. Όλα θα μπουν στον ίσιο δρόμο," του είπε με σιγουριά, αν και βαθιά μέσα της μοιραζόταν τις ανησυχίες του.

"Φοβάμαι για τον Ανδρέα," παραδέχτηκε ο Τεό, κοιτώντας στο κενό. "Δεν έπρεπε να τον αφήσω μόνο του. Μπορεί να μου κρύψει πράγματα και να δράσει μόνος του, όπως έκανε με τον Τζόβικ."

Η Λουίζ του χαμογέλασε τρυφερά, προσπαθώντας να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. "Έλεος, εσείς οι δύο. Τέτοια αγάπη δεν έχω ξαναδεί. Αν δεν έβλεπα πόσο ερωτοχτυπημένος είναι ο Ανδρέας με τη γιατρό του, θα είχα αμφιβολίες..."

Ο Τεό γύρισε να την κοιτάξει παραπονεμένος, παίζοντας μαζί της. "Είδες μόνο τον έρωτα του Ανδρέα; Τον δικό μου δεν τον βλέπεις;"

Η Λουίζ χαμογέλασε με νόημα και απάντησε αδιάφορα, προσποιούμενη πως τον αγνοεί. "Αχνοφαίνεται," είπε με ψυχρή αδιαφορία και τον έσπρωξε χαλαρά πίσω, κρύβοντας το χαμόγελό της. "Πάμε έξω να ζητήσεις συγγνώμη από τη Δάφνη," συνέχισε με μια πιο σοβαρή φωνή. "Δεν νομίζω να θέλεις να σε αντιπαθήσει και να κάνει παράπονα στον Ανδρέα..."

Η Λουίζ σηκώθηκε από την αγκαλιά του Τεό πρώτη, αφήνοντας ένα μικρό χαμόγελο να διαπεράσει το πρόσωπό της. Ο Τεό την ακολούθησε αμέσως.  Πέρασαν από το στενό διάδρομο και κατευθύνθηκαν προς το καθιστικό, έτοιμοι να βρουν τη Δάφνη και να προσπαθήσουν να μαλακώσουν την κατάσταση.

Όμως, όταν μπήκαν στο καθιστικό, ανακάλυψαν ότι ήταν άδειο. Κανένα ίχνος της Δάφνης ή του Κωνσταντίνου. Μόνο ένα πιάτο πανκεικς τους περίμενε στο κέντρο του τραπεζιού.

***

Η Δάφνη άφησε έναν αναστεναγμό καθώς ο Κωνσταντίνος ακολουθούσε πίσω της, μασώντας ακόμα το πανκέικ του με μια ανησυχητική αδιαφορία για την όλη κατάσταση. Προσπαθούσε να παραμείνει ψύχραιμη καθώς περνούσαν από τη δυτική πτέρυγα του νοσοκομείου, όπου οι πιθανότητες να τους δουν ήταν μικρές αλλά υπαρκτές. Κάθε τους βήμα ήταν γεμάτο προσοχή, καθώς στόχευε να φτάσει στο στόχο τους χωρίς να τραβήξουν ανεπιθύμητη προσοχή.