Η Αφοσίωση: Στη φωλιά των Δράκων (#1)

Κεφάλαιο 14

Έψαξε στις τσέπες του παντελονιού του το κινητό που δονούνταν ασταμάτητα. Είχε δύο μηνύματα από τον Τεό και μία κλήση από τον Δερμετζή.

Πού είσαι;

Βαρέθηκα να σε ψάχνω. Πηγαίνω στην Λουίζ.

Στροβίλισε τα μάτια του και επέστρεψε πίσω σε αυτό που έκανε πριν τον διακόψει το καταραμένο κινητό. Έσκυψε προς τη Δάφνη, η οποία κοιμόταν ήρεμα στην αγκαλιά του. Το φως από την λάμπα πάνω από το κεφάλι της έριχνε μια απαλή λάμψη στο πρόσωπό της, κάνοντάς την να φαίνεται ακόμα πιο όμορφη και γαλήνια.

"Γιατρέ, ξύπνα," ψιθύρισε κοντά στο αυτί της και άφησε τα χείλη του να αγγίξουν απαλά τον λαιμό της. Ήταν έτοιμος να δαγκώσει το δέρμα της, αλλά το προειδοποιητικό της βλέμμα, ακόμα και στον ύπνο της, τον σταμάτησε. Πάντα είχε αυτό το κόλλημα να μην της αφήνει σημάδια.

"Το διάλειμμα σου έχει τελειώσει. Θα σε ψάχνουν..." της είπε με έναν τόνο ενόχλησης. 

"Ναι, σηκώνομαι," μουρμούρισε η Δάφνη μισοξύπνια και έψαξε για τα ρούχα της που ήταν σκορπισμένα γύρω της. "Θα πρέπει να το συζητήσουμε αυτό που έγινε;"

"Καλύτερα όχι," απάντησε ο Ανδρέας ενώ κούμπωνε το πουκάμισό του, αποφεύγοντας να την κοιτάξει κατευθείαν στα μάτια.

Η Δάφνη στάθηκε για μια στιγμή, κοιτάζοντας τον, πριν απαντήσει με μια σιωπηλή αποδοχή. Έσκυψε για να μαζέψει τη μπλούζα της και την πέρασε πάνω από το κεφάλι της, προσπαθώντας να επαναφέρει μια αίσθηση κανονικότητας.

"Ο Χάρης είπε ότι μένει με μια κοπέλα στο σπίτι του," αποκρίθηκε τελικά και σήκωσε τα μάτια της να τον κοιτάξει, ψάχνοντας για απαντήσεις.

"Ζηλεύεις;" της απάντησε ο Ανδρέας, ανασηκώνοντας το φρύδι του και αφήνοντας έναν μικρό υπαινιγμό .

"Μην λες ανοησίες. Ο Χάρης είναι φίλος μου. Αυτό που θέλω να μάθω είναι από πότε έγινε και δικός σου φίλος;" Η φωνή της είχε μια νότα ανησυχίας και περιέργειας, καθώς προσπαθούσε να καταλάβει την αληθινή σχέση μεταξύ των δύο αντρών.

"Δεν είναι φίλος μου. Απλώς κάνει τη δουλειά του."

"Μάλιστα," απάντησε η Δάφνη με εμφανή εκνευρισμό στη φωνή της. "Εγώ φεύγω. Χάρηκα πολύ. Πέρασα ωραία."

Περιστράφηκε για να ανοίξει την πόρτα, αλλά ο Ανδρέας την έπιασε από τον αγκώνα και την τράβηξε πίσω. "Περίμενε," είπε, κλείνοντας ξανά την πόρτα με ένα ήσυχο αλλά αποφασιστικό χτύπημα. "Δεν θα μου δώσεις ένα τελευταίο φιλί;"