Η Αφοσίωση: Στη φωλιά των Δράκων (#1)

Κεφάλαιο 2

Το αδιέξοδο της αναμονής φαινόταν να καταπίνει την αίσθηση του χρόνου, καθώς η αγωνία έφτανε στα ύψη. 

" Αυτό είναι τρελό," ξέσπασε πρώτος ο Τεό.

" Ηρέμησε Τεό-"

" Δεν ηρεμώ." Έσφιξε τις γροθιές του. " Πόσο ακόμα θα περιμένουμε; Γάμησε το, δεν ξέρουμε καν ποιον περιμένουμε," φώναξε απελπισμένα, κλωτσώντας με δύναμη μια κούτα μπροστά του.

"Τεό," τον προειδοποίησε ο Αντρέας αλλά εκείνος συνέχισε να φλυαρεί από την ανησυχία και τον φόβο που μεγάλωνε με κάθε λεπτό που περνούσε.

" Όπλα και μαλακίες.  Υπέγραψα την καταδίκη μου. Γιατί συμφώνησα σε κάτι τέτοιο, θύμισε μου;"

" Ήρθαν," του είπε ο Αντρέας δείχνοντας το αμάξι που πλησίαζε.
" Φρόντισε να μην πετάξεις μαλακίες μπροστά του γιατί τότε σίγουρα είμαστε καταδικασμένοι."

Ο Τεό ένιωσε την ανησυχία να αυξάνεται μέσα του, ενώ ο Αντρέας παρακολουθούσε με προσοχή κάθε κίνηση. Όταν η πόρτα επιτέλους άνοιξε,  ένας μεγαλόσωμος άντρας βγήκε έξω. Το βλέμμα του ήταν αποφασισμένο  και η βαθιά ουλή που αχνοφαίνονταν υπό το χαμηλό φως και έφτανε κάτω από το μάτι του, απέπνεε τον τρόμο. Στα δεξιά και αριστερά του βρισκόταν δύο κουστουμαρισμένοι άνδρες, πιο μεγαλόσωμοι από εκείνον, με αρκετούς μύες και φορούσαν σκούρα γυαλιά.

" Γεωργόπουλος;" ρώτησε κοιτώντας εξεταστικά μια τον Αντρέα και μια τον Τεό.

" Εγώ είμαι," απάντησε ο Αντρέας, " και αυτός είναι ο Μανέζης" έδειξε τον Τεό. " Εσύ είσαι ο Τζοβικ;"

" Ο ίδιος. Ώστε εσάς έστειλε ο Μάρκος;" ρώτησε, παρατηρώντας τους από πάνω μέχρι κάτω με ένα ύφος που προκαλούσε ανατριχίλα.

" Δεν σου γεμίζουμε το μάτι;" του αντιγύρισε ο Αντρέας.

Εκείνος μονάχα γέλασε. Ένα χαμόγελο που μόνο κακό μπορούσε να σημαίνει.

" Δείξτε μου τι έχει για εμένα ο Μάρκος," ζήτησε και ο Τεό άνοιξε τις κούτες.

" Είναι μόνο ένα δείγμα. Αν ενδιαφέρεσαι για συμφωνία, τότε θα δεις και τα υπόλοιπα και θα γίνει και η μεταφορά."

" Φυσικά," είπε και πήρε στα χέρια του ένα MP5 και πυροβόλησε κάπου πίσω από αυτούς.

Ο Τεό έκανε να διαμαρτυρηθεί αλλά ο Αντρέας τον σταμάτησε. Είδε τον Τζοβικ να κάνει νόημα στους μπράβους του να πλησιάσουν και να τους ψιθυρίζει κάτι.