Η Αφοσίωση: Στη φωλιά των Δράκων (#1)

Κεφάλαιο 25

Η ένταση στο νοσοκομείο ήταν έκδηλη. Ο Τεό και ο Ανδρέας τρέχανε με αγωνία στους διαδρόμους, οι καρδιές τους χτυπούσαν δυνατά από την ανησυχία. Ο Νίκος ήταν για αυτούς κάτι περισσότερο από συνάδελφος – ήταν φίλος, αδελφός. Η αφοσίωσή του στη δουλειά και η στήριξή του τους είχαν βοηθήσει πολλές φορές. Η σκέψη ότι μπορεί να του συνέβαινε κάτι σοβαρό τους τρόμαζε.

"Συγγνώμη," είπε ο Τεό με ανυπομονησία, πλησιάζοντας μια νοσοκόμα που στεκόταν μπροστά τους. "Ψάχνουμε το δωμάτιο του ασθενή, Νίκου Αναγνώστου. Μπορείτε να μας πείτε πού βρίσκεται;"

Η νοσοκόμα έδειξε προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά πριν προλάβει να συνεχίσει τις οδηγίες της, μια έντονη φασαρία από πίσω τους τους τράβηξε την προσοχή. Ο Τεό και ο Ανδρέας γύρισαν αμέσως, και η σκηνή που αντίκρισαν τους πάγωσε.

Μια μελαχρινή κοπέλα, με μαύρο δάκρυ να κυλάει από τα μάτια της, φώναζε με φωνή γεμάτη πίκρα και θλίψη. "Εσύ φταις... Εσύ φταις για όλα. Τον σκότωσες!"

Η φωνή της αντήχησε στους διαδρόμους του νοσοκομείου, προσθέτοντας ακόμα περισσότερη ένταση στην ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα. Το πρόσωπό της ήταν κόκκινο από τα δάκρυα και την οργή, ενώ τα χέρια της ήταν τυλιγμένα γύρω από το σώμα της σαν να προσπαθούσε να συγκρατήσει τη θλίψη της.

Ο Μάρκος στεκόταν απέναντί της, με ένα ψυχρό βλέμμα που δεν άφηνε περιθώρια για συναισθηματική κατανόηση. Τα χείλη του ήταν ερμητικά κλειστά, σαν να προσπαθούσε να συγκρατήσει τη δική του οργή ή απογοήτευση. Η σκληρότητά του ήταν ολοφάνερη, και η επιθυμία του να μιλήσει και να πληγώσει με τις λέξεις του ήταν προφανής.

Η ένταση στο νοσοκομείο κορυφωνόταν. Η φασαρία από τη Μελίνα, που συνέχιζε να φωνάζει και να χτυπάει τον Μάρκο, προσθέτονταν στην ήδη φορτισμένη ατμόσφαιρα. Ο Νεκτάριος, στήριγμα του Μάρκου, προσπαθούσε μάταια να την ηρεμήσει, αλλά η Μελίνα ήταν ασταμάτητη.

"Σταμάτα. Δεν ξέρεις τι λες, κοπέλα μου," γρύλισε ο Νεκτάριος, προσπαθώντας να περιορίσει την ένταση.

Η Μελίνα, όμως, αγνόησε τις συμβουλές του και συνέχισε να φωνάζει. "Εξαιτίας σου είναι νεκρός. Εξαιτίας του ηλίθιου πολέμου σου, έχασα τον άνθρωπό μου!" φώναξε, η οργή της και η θλίψη της ήταν ολοφάνερες.

Ο Ανδρέας και ο Τεό, έχοντας πλησιάσει, προσπάθησαν να την καθησυχάσουν. "Ηρέμησε, Μελίνα. Πες μας, τι συνέβη;"

Η Μελίνα, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα και οργή, συνέχιζε να βρίζει. "Αυτός... αυτός ο τιποτένιος, ο άθλιος --"