Η Αφοσίωση: Στη φωλιά των Δράκων (#1)

Κεφάλαιο 21

"Αχ, επιτέλους ήρθες. Νόμιζα ότι δεν θα ερχόσουν," αναφώνησε ο Αλέξης μόλις η Δάφνη σωριάστηκε στην καρέκλα δίπλα του.

"Είμαι εξουθενωμένη," αποκρίθηκε εκείνη, καλύπτοντας το χασμουρητό της με το χέρι της.

"Και δεν έχουμε καν αρχίσει καλά καλά την γιορτή," ειρωνεύτηκε η Φατμα. "Αλίκη, φτιάξε μου ένα Summer κοκτέιλ."

"Πού είναι το αγόρι σου, Φατμα;" ρώτησε ο Αλέξης, κοιτάζοντας γύρω του.

"Ο Στάθης δεν είναι το αγόρι μου. Απλώς περνάμε καλά μαζί," χαζογέλασε η Φατμα. "Και επιπλέον—"

"Φατμα," την διέκοψε ο Στάθης, ο οποίος εμφανίστηκε ξαφνικά πίσω της, τυλίγοντας το χέρι του γύρω από τον ώμο της. "Ξεκίνησες να πίνεις χωρίς εμένα;"

"Όχι, ανόητε. Σε περίμενα," νιαούρισε γλυκά και τον φίλησε.

"Καλά, αυτή είναι ερωτευμένη," ψιθύρισε ο Αλέξης στη Δάφνη, και γέλασαν.

"Γεια," τους διέκοψε η φωνή του Χάρη, ο οποίος έγειρε ελαφρά για να αφήσει ένα φιλί στο μάγουλο της Δάφνης.

"Πού χάθηκες, Χάρη; Έχω αρκετές μέρες να σε δω."

"Είμαι απασχολημένος τελευταία. Είχα σκοπό να περάσω χθες το βράδυ από το σπίτι σου, αλλά τελευταία στιγμή το ξανασκέφτηκα. Δεν ήθελα να με φέρω προ εκπλήξεως."

"Δεν επιφύλασσα καμιά έκπληξη για εσένα," δάγκωσε τα χείλη της νευρικά και του χαμογέλασε άβολα.

"Το ελπίζω," της απάντησε πιο σιγά για να μην ακούσουν οι υπόλοιποι. "Μου είπε ότι θα μείνει μακριά σου."

"Και έτσι είναι," ήπιε μια γουλιά από το ποτό της. "Η Φατμα είπε ότι τσακώθηκες για κάτι με τον Στάθη..."

"Διαφωνήσαμε θα έλεγα. Αλλά δεν μπορώ να σου πω περισσότερα. Έχει σχέση με τη δουλειά—"

"Και με τους Δράκους;"

"Ναι," αναστέναξε ο Χάρης. "Και με αυτούς."

***

"Τα σκατά που ζητήσατε είναι όλα εδώ," είπε ο Βίκτορας τραχιά, δείχνοντας τις τρεις μεγάλες μαύρες θήκες στη γωνιά της αποθήκης.

"Δουλεύουν;" τον ειρωνεύτηκε ο Τεό, κοιτώντας τον με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

"Θες να σου δείξω;" απείλησε ευθέως ο Βίκτορας, τα μάτια του γεμάτα θυμό.

"Τεό, σταμάτα να τον προκαλείς," τον μάλωσε ο Ανδρέας, ρίχνοντας του μια αυστηρή ματιά. Ένιωσε το τηλέφωνό του να βουίζει στην τσέπη του και βόγκηξε, απλώνοντας το χέρι του. Είδε το όνομα του Δερμετζή στην οθόνη και συνοφρυώθηκε. "Έλεος," μουρμούρισε ανοίγοντας το μήνυμα. "Είναι σαν να μην με χορταίνει."