yaralarını ben sarayım||zeyçağ🤍

üç

3 Ay Sonra

Okula tekrardan başlıyorduk. Vefa'sız bir okul düşünülemezdi ama gidecektik mecbur.

Sabah erkenden çıkıp okula doğru gitmiştim. Ali ve Arap'la eskisi gibi yakın değildik. O gün Ali bizi çok kırmıştı. Tabi ki hiç konuşmuyor değildik ama yine de mesafe vardı.

Okula vardığımda tekrardan gördüğüm yüzler beni germişti. Ama ben artık eski Zeyno değildim. O sadece bir kişiye bile eski yüzümü göstermeyecektim. Çünkü bunu hak etmiyordu o.

Sınıfa çıktığımda Çağrı ve arkadaşlarının güldüklerini görmüştüm. Beni görmeleri ile susmuşlardı.

Dik dik bakıp;
-Ne o sustunuz bakıyorum da? Bir sorun mu var? Ezikleyebileceğiniz birini mi aradı gözleriniz? Aa durun çağırayım. VEFAA! Vefa nerdesin?

Bana şokla bakıyorlardı.

-AA BAKIN DUYMUYOR NEDEN PEKİ? ÇÜNKÜ ÖLDÜ! SİZİN YÜZ-

Birden Çağrı hızla gelip kolumdan tutmuştu. Ben kolumu çekiştirirken o da hızla çekiyordu.

-BIRAK!
-Gel benimle!
-GELMEYECEĞİM!

En sonunda sertçe ittirip yerime geçmiştim. Zaten hoca da girmişti. Arkasından bizim çocuklar da girince ders başlamıştı.

————-

Son ders bittiğinde çantamı toplayıp tam çıkacakken önüme Çağrı geçmişti. Etrafa bakındığımda kimseyi görmemiştim.

-Çekil önümden Çağrı.
-Seninle konuşmam gerek.
-Ne var? Ne diyeceksin ki bana?
-Niye bu kadar öfkelisin bana?

Gülmüştüm dediğine.

-Ne gülüyorsun? Komik bir şey mi söyledim?
-Evet söyledin. Bunu bana sorman aşırı komik Çağrı.
-Şu an iyi değilsin gal-
-DEĞİLİM! SİZİN YÜZÜNÜZDEN DEĞİLİM!
-Vefa olayı yüzünden neden bize kızıyorsun ki? Attı oradan ken-
-KESSENE YA SEN! ONUN HAKKINDA KONUŞMAYI DA KES!

Tam gidecekken arkamdan konuşmuştu.

-Sadece bunu bilmeni istedim. Gerekirse her gün suçlu olmadığımı söylerim.
-Sen bunu yaparsan ben daha güzel şeyler söylerim.
-Ne?

Yanına yaklaşıp gözlerinin içine bakmıştım.

-Mesela o gece beni sevgilin olduğun halde öpüşünden falan bahsederim.

Dediğim şeyle yutkunmuştu.

-N-Ne? Ne saçmalıyorsun sen?
-Ne oldu bir kekeledin sen?
-Bunu yapmayacaksın tamam mı?
-İster yaparım ister yapmam. Öpen sen değil miydin?
-Sana kim inanacak?
-Niye inanmasınlar? Hem inanmasalar da umurumda değil insanların ne düşündükleri.

Kapıyı çarpıp çıktığımda yüzündeki ifadeyi aklıma getirmiştim. Çok paniklemişti.

—————-

Sahile gitmiştim. Ali ve Arap çağırmıştı çünkü.

Oraya geldiğimde yanlarına oturup;

Zeyno:
-Ne oldu?
Ali:
-Sizinle konuşmak istiyorum.
-Arap'a vurmaya geldiğini, bana da ağır sözler söylemeni bekledim.
-Zeyno bak o gün çok kabaydım haklısın ama aklımda sadece Vefa vardı. Çok özür dilerim.
Arap:
-Zeyno haklı Ali. Gerçekten belki o yumruk çok umurumda olmayabilir ama Zeyno'ya dediklerini duydum.
Ali:
-Tekrardan çok özür dilerim bunu dememem lazımdı biliyorum. Sadece bize söylemiştin o olayı.
Zeyno:
-Aynen sadece size söylemiştim ama bir daha kimseye söylemeyeceğime de eminim.
-Yapma böyle ya Zey-

Birden arkamızdaki sesle susmuştu.

Çağrı:
-Zeyno?
Zeyno:
-Ne işin var burada senin?
-Seninle konuşacaktım.

Ayağa kalkıp yanına gitmiştim. Biraz onlardan uzaklaşmıştık.

-Ne oldu yine?
-Sabah dediklerin umurumda değil herkese söyleyebilirsin diyecektim.
-Bunun için mi geldin? Hem ne değiştirdi fikrini? Sabah baya bir korkmuş gibiydin.
-Bir şey değiştirmedi. Hem haklısın ben öptüm seni.

Aklıma o an gelince heyecanlanmıştım. O an çok iyiydi ama sonra olanlar beni yine üzüyordu.

-Tamam gidebilirsin hem zaten bilerek dedim ben sana uğraşamam niye bunu söyleyeyim?
-Tamam ama bir şey duydum ben.
-Ne?
-Daha demin siz konuşurken Ali senden özür diledi. Sen de üzerine bir şeyler dedin.

Paniklemiştim duymuş olamazdı değil mi?

-B-Bir şey duymadın değil mi?
-Ne oldu ya? Bir panikledin sen.
-Söylesene ya!
-Duymadım da merak etme o ergenler gibi değilim. Senin hakkında bir şey duyup herkese söylemem.
-Sana güvenmiyorum Çağrı farkında mısın?
-Neyse iyi geceler Zeyno.

Yanımdan ayrıldığında tekrardan Ali ve Arap'ın yanına gitmiştim.

Ali:
-Ne dedi o çocuk sana?
-Önemli bir şey değil ödevle ilgili soru sormaya gelmiş.
Arap:
-Bunun için mi geldi? Telefon var ya hani.
-Birbirimizde telefonlarımız yok hem yarına ödev. Ayrıca bizim konumuz bu değil.
Ali:
-Tamam affettin mi beni?
-Konumuz bu da değildi Ali. Bizi neden çağırdın söyle.
-Vefa için. Bence artık siz de kabul ediyorsunuz intihar etmediğini.
Arap:
-Ben bilmiyorum hala bir ipucu yok.
-Nasıl ya? Nasıl yok?
Zeyno:
-Bende bilmiyorum.
-Ee size sabah not gelmedi mi?

Ne notundan bahsediyor anlamıyordum. O sırada cebinden çıkarttığı kağıdı bize vermişti.

Zeyno:
-Bunu kim verdi sana? Ne demek intihar etmedi ya?
Ali:
-Bilmiyorum Zeyno. Bende size de geldi zannettim ama sadece bana gelmiş. Anlam veremiyorum.
Arap:
-Ee ne olucak?
Zeyno:
-Birlik olacağız.

Elimi uzattığımda bana ikisi de gülüp elimin üstüne ellerini koymuşlardı.

Evett attım ama moralim bozuk zaten dün gece çoğunu yazdım diye atıyorum ama bugün olanlar üzdü beni. Ama şimdi daha demin Haktan'ın storysi de çok güzeldi anlamıyorum neyse sizi seviyorum🥰😘

İkilem-Bu Saatten Sonra