yaralarını ben sarayım||zeyçağ🤍

on altı

Oy sınırı 70'dir.

  Boş boş çizdiğim resimlere bakarken kapım hızla çalınmıştı.

Zeyno:
-ANNE İSTEMİYORUM DEDİM SANA!
Çağrı:
-Z-Zeyno benim aç kapıyı.

Duyduğum sesle ayaklanmıştım. Onun yüzünü dahi görmek istemiyordum ama bir açıklama yapmak zorundaydı bana.

Kapıyı açtığımda bana sarılmıştı direkt. Sonra bileklerime bakacakken ittirmiştim onu.

Zeyno:
-Bırak! Beni düşünüyormuş gibi davranma Çağrı.
-N-Ne oluyor yine?

Kapıyı kapattığında bende kilitlemiştim. Kimsenin girmesini istemiyordum.

-Bana açıklama yapacaksın Çağrı.
-Ne için?

Yerde duran telefonumu alıp Hazal'ın attığı fotoyu göstermiştim.

-BU NE! BU NE ŞİMDİ!
-Cidden mi yaa!
-Ne cidden mi? Bilmiyormuş gibi davranma Çağrı. Fotoğrafı da beğenmişsin zaten.
-Beğenmiş miyim? Görmedim bile fotoğrafı ne alaka?
-Hahaahhaa görmeden de böyle poz verdin sanırım?
-Bu eski fotoğraf Zeyno.
-Diyelim eski bu kız nasıl bunu paylaşıp altına böyle bir şey yazabilir? Ayrıca beğenmişsin ya!

Bana yaklaşıp;
-BEĞENMEDİM DEDİM SANA ZEYNO! HEM NEREDEN BİLİYİM NEDEN PAYLAŞTI! UMURUMDA DAHİ DEĞİL!
-Ben de emin olamıyorum biliyor musun? En son dediğinde haklıymışsın.
-Ne?
-İlişkimize ara versek iyi olur. İkimize de daha iyi gelecek gibi.

Dediğim şeye sırıtıp;
-Gerçekten hemen kabul ettin anlamıyorum seni. Ara vermek bize az kalır biliyor musun? Senin bu güvensizliğinle zaten olmazdı.
-Empati kurar mısın biraz? Bunları yaşıyorum ne düşünebilirim?
-Kuruyorum Zeyno.
-Ee?
-Sana güvenirdim karşıma geçmiş beğenmedim haberim bile yoktu desen inanırdım. Ayrıca eski olduğunu söylemiş olsan konuyu kapatırdım ben. Ama sen yine düşünmek istediğini düşünüyorsun. İstediğini yap Zeyno.

Dedikleri çok inandırıcıydı buradan nasıl geri dönecektim bilmiyordum.

-Sana güveniyorum ben Çağrı.
-Güvenmiş halin bu mu Zeyno?
-Tamam haklısın ama beni de anla çok kötü oldum. Bak hem seni arayacaktım onları görü-
-Neden arayacaktın?

Yatağımdaki resimleri ona gösterdiğimde tek tek bakıp;
-Çok güzeller bunlar Zeyno.
-Ben çizdim hepsini.
-Bana göstermedin ama hiç.
-Biliyorum hatta sana yazdığım bir sürü de mektup var ama gösteremem.
-Neden?
-Ben böyle biri değilim sen sabah dedin ya hep ben bir şeyler yapıyorum sende hiçbir şey yok.
-Evet öyle hiçbir şey yok.
-Aslında var Çağrı. Ama bunlar önemsiz şeyler.
-Tabi ki önemsiz. Ben de böyle şeylerle mutlu olacak bir insan değilim ama sen diğerini de yapmıyorsun ki.
-Nasıl?
-Duygularını bana hiç açmıyorsun. Ben bu ilişki için kendimi çok hazırlamıştım. Ama senin bu hallerini görünce kendime kızıyorum. Boşuna çabalamış hissediyorum.
-Çağrı hayır öyle hissetme lütfen.
-Hissediyorum ama bu resimleri göstermesen de ben seni seviyordum. Bana her gün hediye al demiyorum sana. Ama beni sevdiğini hissedebileceğim şeyler yapabilirdin. Üzgünüm ama bunu hissedemiyorum ben.
-Çağrı ben ya-yapamıyorum.
-Şu anda bile seni seviyorum diyemiyorsun. Çok mu zor ya? Söyle bana çok mu zor?

Gözlerim dolmuştu. Karşımda ağlıyordu o da. Gerçekten çok severken bunları diyememek çok zordu.

-Seni engelleyen ne Zeyno? Y-Yoksa başka biri mi var? Merak etme sana bir şey demem başka birine bir şeyler hissedebilirsin ama bana da söy-
-Çağrı ciddi misin sen? Benim karakterim öyle mi sence?
-Dediğim gibi seni anlamıyorum daha doğrusu bilmiyorum. Bu yüzden aradan ziyade ayrılsak iyi olur direkt.