MÜBREM (TAMAMLANDI)

🕊15. Bölüm🕊

Hello ben geldim:)

Nasılsınız?

Vote ve yorum yapmayı unutmayın💗

Keyifli okumalar;)

Sınır; 400 vote 1000 yorum

🕊🕊🕊🕊

Aklım o kadar alak bulaktı ki bazen ne düşüneceğimi, ne yapacağımı ve ne hissedeceğimi bilemiyordum.
Zira hayat bana "a" harfini başta öğretmesi gerekirken, "z" harfini öğretmişti. Hal böyle olunca da düzeni oturtmak benim için fazlasıyla zorlaşmıştı.

Daha on yedi yaşında olan bir kızın bu kadar inişli çıkışlı bir hayatı yaşaması ne kadar sağlıklıydı?

Bana sorsanız hiç sağlıklı değildi. Bizim beyaz gelinlik giyip, kadın olmamız için çok erkendi. Ergendik yahu biz ergen! Bizim atara, atar gidere, gider zamanımızdı! Bizim değil ailemizin bize tolerans göstermesi gerekirken, neden biz gösteriyorduk?

Her şeyden önce bizim gençliğimizi yaşayıp, kendi ayaklarımızın üzerinde durmamız lazımdı. Hayatı doya doya yaşamalı ve en sonda istediğimiz, sevdiğimiz biriyle evlenmemiz lazımdı. Ailelerimizin uygun gördüğü birileriyle değil!

Daha gençliğinin baharını yaşamadan yaşının iki kati sorumluluğu hak etmiyorduk!

Dünyanın bir çok yerinde yaşıtlarımıza çocuk muamelesi yapıyorlardı ama coğrafya insanın kaderi olduğu için bizim buralar da kadın muamelesini reva görüyorlardı.

Sevdiğimize değil de hiç sevmediğimize yar oluyorduk.

Bu senin gelinliğin diyip kefen giydiriyorlardı sırf kendileri huzurla başını yastığa koysun diye...

Ben burda ki çoğu genç kızdan belki daha şanslıydım çünkü ailem arkamdaydı.

Ailemden hiç şiddet görmemiştim.

Kocam olacak adamın koynuna girerken aklımda ya da kalbimde biri olmayacaktı.

Severek ve isteyerek yapacaktım her şeyi ama kocam olacak adam benim kalbimi sevmediği gibi bedenimi de sevmeyecekti.

Ben nasıl yar olacaktım Ferman Miroğlu'na bilmiyordum zira kendileri Nuh diyip peygam demeyenlerdendi. O istemediği sürece ben kalbine giremezdim.

Dün akşam dedikleri hala kulağımda çınlıyordu. Bir tarafım kendisine hak verirken, diğer yanım git ailene söyle diyordu. Çünkü öğrendikleri zaman sadece Ferman'a değil bana da hesap soracaklardı ama cesaret edemiyordum bugün kocam olacak adamı yakmaya. Halledeceğim demişti ve halledecekti. İnanıyordum ona!

"Balayına Bodrum'a gidin bence?" Dedi Rojda elinde ki kitabın sayfasını çevirerek ayaklarını üst üste atmış rahat bir şekilde oturuyordu .

Dudaklarımı büzerek omuz silktim. "Ferman ister mi ki?" Diye sordum tereddütde kalarak.

"Neden istemesin?" Diye sordu tek kaşını kaldırarak. "Konak ana baba günü olacak zaten. Siz o kadar insan içerisinde mi birbirinizin koynuna gireceksiniz?"

İlk defa Rojda'nın bu kadar cesurca konuşmasına şahit oluyordum. Normal de olsa kendisini utandırmak için elimden geleni yapardım ama şimdi zamanı değildi çünkü roller değişmişti yanaklarım duyduğum utançtan al al olmuştu.

"Demesene kızım öyle ayıp!" Dedim kızarak.

Omuz silkip, kahvesinden bir yudum aldı. "Ayıbı siz bugün yapacaksınız zaten!" Dedi göz kırparak.