Ελπίδα

Κεφάλαιο 8ο

Το πρωί έφτασε και η Ελένη είχε ξυπνήσει.Ενιωθα κάτι περίεργο, αλλά εμεινε στο κρεβάτι με τα χέρια της να αγκαλιάζουν τη κοιλιά της.Ειχε μπει στο δεύτερο μήνα πλέον και οι ανησυχιες δεν την άφηναν να ηρεμήσει.Ο Λάμπρος άνοιγε σιγά σιγά και εκείνος τα μάτια και η Ελένη με το χέρι της άρχισε να του χαϊδεύει το πρόσωπο του.

"Καλημέρα, αγάπη μου..."

"Καλημέρα, Λάμπρο μου..."του αναφώνησε και δώσανε ένα φιλί,αλλά η μικρή Ελπίδα εκείνη τη στιγμή ξύπνησε και άρχισε να κλαίει.

"Πάω στη μικρή μας!"είπε η Ελένη και πήγε να τη πάρει μέσα από τη κούνια της αγκαλιάζοντας την.

"Εδώ είμαι,Ελπίδα μου!"αποκρίθηκε η Λενιώ στο μωρό.

Η μικρή σταμάτησε να κλαίει με ένα χάιδεμα της Ελένης στο μικρό της κεφαλάκι.Διπλα τους πήγε και ο Λάμπρος και η Ελένη έδωσε το μωράκι τους στην δική του ζεστή αγκαλιά.

"Πάω να μας φτιάξω καφεδάκια."είπε η Ελένη στο Λαμπρό και έφυγε από τη καμαρα τους.

Ξαφνικά,χτύπησε η πόρτα! Πλησίασε για να πάει να ανοίξει,άλλα ένιωσε κάτι πολύ έντονους πόνους...

"Λάμπρο!"είπε δυνατά αλλά με το ζόρι,καθώς οι πόνοι ήταν πολύ δυνατοί.

"Λάμπρο..."του αναφώνησε φοβισμένη και κοίταξε κάτω το αίμα.

Ο Λάμπρος τρόμαξε,ενώ η Ελένη είχε ξεσπάσει στα κλάματα.Ειχε διπλωθεί στα δύο,τη στιγμή που και η Ασημίνα έφτασε στο σπίτι.

"Ελένη, Λάμπρο!"

"Τι έγινε, Φανούρη;"

"Μπορείς να ανοίξεις, Ασημίνα;Κάτι έχει συμβεί μέσα με την Ελένη!"της είπε και εκείνη άνοιξε.

"Ελένη,τι έπαθες;"ρώτησε η Ασημίνα,αν και είχε καταλάβει τι έγινε.

"Φανούρη, πήγαινε και φώναξε τη Ρίζω!"του φώναξε ο Λάμπρος,ενώ η Ελένη έκλαιγε στην αγκαλιά της Ασημίνας.

"Δεν είναι εδώ, Λάμπρο.Εχει πάει στο διπλανο χωριό για μια γυναίκα που είναι στο μήνα της να γεννήσει."του είπε η Ασημίνα.

"Τρεξε γρήγορα, Φανούρη και φέρε τη κούρσα της Βιολέτας!" τον διέταξε ο Λάμπρος και εκείνος πήγε αμέσως να τη φέρει.

"Ηρέμησε, αδελφούλα μου!"

"Όλα καλά θα πάνε, κορίτσι μου!"της είπε ο Λάμπρος προσπαθώντας να την ηρεμήσει κρύβοντας όμως τη δική σου ανησυχία,για να μην τη κάνει χειρότερα.

______________________________________

Μετά από λίγη ώρα, φτάσανε στο νοσοκομείο της Λάρισας και πήγαν μέσα την Ελένη,μήπως καταφέρουν να σώσουν το μωρό.Η ώρα δεν περνούσε με τίποτα για κανέναν.Διπλα στο Λάμπρου ήταν η Ασημίνα,η Δροσω αλλά και ο Νικηφόρος, ενώ η μικρή Ελπίδα ήταν με τη Βιολέτα και την Ουράνια στο σπίτι.Όλοι είχαν ανησυχήσει για την Ελένη και το μωρό.

Ξαφνικά, εμφανίστηκε ο γιατρός και ήταν έτοιμος να τους πει τι έγινε,ενώ Λάμπρος έτρεξε αμέσως κοντά του,όπως και οι υπόλοιποι.

"Τι έγινε, γιατρέ;Πως είναι η Ελένη;Το μωρό;"τον ρώτησε ανήσυχος.

"Δυστυχώς,δεν καταφέραμε να σώσουμε το μωρό... Λυπάμαι πολύ, κύριε Σεβαστε."

Ο Λάμπρος με τα λόγια αυτά έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του και άρχισε να κλαίει ασταμάτητα για το χαμένο τους μωρό.Δεν περίμεναν να γίνει κάτι τέτοιο!Όλοι γύρω τους τον άφησαν να ξεσπάσει και να το βγάλει από μέσα του.

"Μπορούμε να πάμε μέσα, γιατρέ;"ρώτησε η Ασημίνα.

"Λόγω της συναισθηματικής έντασης,θα ήταν το καλύτερο να πάει ένας."απάντησε ο Γιατρός και οι υπόλοιποι κοίταξαν το Λάμπρο.

"Δεν μπορώ να το κάνω αυτό."του είπε με δάκρυα στα μάτια.

"Σίγουρα εσένα θα ήθελε Λάμπρο μια τέτοια στιγμή."του αποκρίθηκε ο Νικηφόρος.

"Δίκιο έχει ο Νικηφόρος."

"Δεν έχω τη δύναμη να πάω, Δρόσω."

"Λάμπρο,έχεις περάσει τόσο πολλά με την Ελένη για να είστε μαζί και πάντα ήσουν δίπλα της σε ο,τι και αν συνέβαινε..."του είπε ο Νικηφόρος καθοντας δίπλα του και ο Λάμπρος βρήκε το κουράγιο να πάει δίπλα της.

«Οχι,όχι δεν μπορώ.Πως θα την αντικρίσω;Τι θα της πω; Έχασε το παιδί της.»σκεφτηκε.

"Εγώ θα πάω,γιατρέ!"του αναφώνησε ο Λάμπρος.

"Ακολουθήστε με,κύριε Σεβαστε!"

Ο γιατρός έφτασε με το Λάμπρο έξω από το δωμάτιο.Ο Λαμπρός προσπαθούσε να είναι δυνατός,για να μην την φορτώσει και άλλο με την απώλεια του αγέννητου παιδιού τους.

"Η γυναίκα σας κοιμάται,κύριε Σεβαστε!Άμα μπορείτε,μην την κουρασετε."του είπε και ο Λάμπρος του απάντησε με ένα νεύμα.

Μπήκε μέσα στο δωμάτιο και την είδε να κοιμάται έχοντας τα χέρια της στη κοιλιά της.Αυτη η εικόνα τον γέμισε δυστυχία ακόμη περισσότερο,αλλά έπρεπε να σταθεί δίπλα της και να της δίνει κουράγιο.Εκατσε δίπλα της και άρχισε να τη χάιδευει στα μαλλιά προσπαθώντας να μην τη ξεχάσει,αλλά σιγά σιγά άνοιγε τα μάτια της.

"Αχ,Λενιώ μου.Γιατι να μας φέρετε έτσι η ζωή.Απλα γιατί."επαναλάμβανε μέσα στο μυαλό του.