Ελπίδα

Κεφάλαιο 9ο

Άρχισε να ξεσπάει σε κλάματα και ο Λάμπρος γονάτισε δίπλα της κρατώντας της το χέρι.

"Το παιδί... Λάμπρο.Το παιδί."

"Ηρέμησε, καρδούλα μου.Μην κλαίς!"

«Θελω το μωρό μου, Λάμπρο »του ζήτησε θλιμμένη.

«Ελενη μου»

«Θα σωθεί το μωράκι μας»ψελλισε σαν χαμένη και ο Λάμπρος τοποθέτησε το χέρι στην κοιλιά της.

«Δεν τα κατάφερε το μωράκι μας»είπε όσο πιο δυνατός μπορούσε.

«Οχι, όχι.Δεν γίνεται.Δεν θέλω να χάσω το παιδί μου»ξεφωνισε απεγνωσμένη και ξέσπασε σε γοερο κλάμα.

«Άκουσε με!Ο Θεός μας έδωσε το δώρο να γίνουμε γονείς της Ελπίδας μας και αυτή πρέπει να μας κρατήσει μετά από αυτό!»τη καθησύχασε πιάνοντας το πρόσωπο με τα χέρια του σκουπίζοντας όμως και τα δάκρυα της.
______________________________________

Της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και μετά από λίγες ώρες γύρισαν σπίτι.Εκει βρισκόταν η μικρή Ελπίδα με την Βιολέτα.

"Λενιώ μου... Λυπάμαι.Λυπαμαι πολύ."της είπε τρέχοντας να την αγκαλιάσει.

"Λυπάμαι, Λάμπρο!Δεν έχω να πω κάτι άλλο.Πραγματικα λυπάμαι πολύ για αυτό που συνέβη."αναφώνησε η Βιολέτα στο Λαμπρό και του έσφιξε το χέρι για κουράγιο.

"Ήταν πολύ δύσκολο για μας,Βιολέτα μου."της είπε και της έκανε νόημα να φεύγει, γιατί έβλεπαν και οι δύο πως η Λενιώ δεν είναι και πολύ καλά.

"Σας αφήνω τώρα! Κουράγιο!"τους αποκρίθηκε δίνοντας άλλη μια τελευταία αγκαλιά στην Ελένη.

Όταν έκλεισε τη πόρτα,η Ελπίδα άρχισε να κλαίει και ο Λάμπρος πήγε κοντά της να την  ηρεμήσει,αλλά δεν σταματαγε.Η Ελένη ένιωθε σαν χαμένη γυρνοντας στο σπίτι και η καρδιά της είχε γίνει χίλια κομμάτια με την αποβολή της.

"Ελένη,θες να πάρεις την Ελπίδα μια αγκαλιά μήπως σταματήσει να κλαίει;"τη ρώτησε,αλλά η Ελένη δεν έδωσε καμία απάντηση και κλείστηκε στο δωμάτιο.

"Ηρέμησε, καρδούλα μου.Η μαμά και ο μπαμπάς είναι εδώ."απευθύνθηκε ο Λάμπρος στο μωρό και άρχισε να το χαϊδεύει στη μικρή του πλατουλα.

______________________________________

Μετά από λίγο, νύχτωσε και η μικρή Ελπίδα κοιμήθηκε στην αγκαλιά του Λάμπρου,ενώ η Ελένη δεν είχε βγει από το δωμάτιο.Ο Λάμπρος δεν ήθελε να την ενοχλήσει,για να το βγάλει από μέσα της.Οταν μπήκε στη κάμαρή τους την είδε να κοιμάται και πολλά δάκρυα στο μαξιλάρι,για αυτό έκανε όσο πιο λίγη ησυχία για να μην ξυπνήσει.

"Σ'αγαπώ, κορίτσι μου.Δεν θέλω να φοβάσαι θα τα καταφέρουμε,Λενιώ μου.Μαζι θα μαστε σε όλα"της είπε στο αυτί και άρχισε σιγά σιγά και εκείνος να ετοιμάζεται για να ξαπλώσει.

______________________________________

Η Ελένη δυσκολεύτηκε να συνέλθει από την αποβολή και αυτό είχε επιπτώσεις στη σχέση της με την Ελπίδα.Οσες φορές κι να την αποζητούσε η μικρή, εκείνη μέσα της πονούσε και το μυαλό της είχε γεμίσει με άσχημες και απαισιόδοξες σκέψεις.

______________________________________

Δύο μέρες μετά...

Ξημέρωσε και η Ελένη είχε αρχίσει να συνέρχεται μετά την αποβολή της,αλλά η επαφή με το παιδί τις προηγούμενες μέρες είχε χαθεί.Δεν άντεχε να το πάρει αγκαλιά, γιατί θυμόταν τη στιγμή που έχασε το αγέννητο μωρό της...Ο Λάμπρος δεν τη πίεζε και έκανε τα πάντα,για αν την ξεκουράσει μέχρι να σηκωθεί ξανά στα πόδια της.

Το βράδυ,η Ελένη δεν μπορούσε να κοιμηθεί με τίποτα.Διπλα της ο Λάμπρος είχε κλείσει ήδη τα μάτια του και η μικρή κοιμόταν στο κρεβάτι τους.Ξαφνικα,το παιδί άρχισε να κλαίει και η Ελένη τη πήρε αγκαλιά χωρίς δεύτερη σκέψη.

"Εδώ είμαι, Ελπίδα μου.Σε παρακαλώ, καρδούλα μου,μην κλαίς!"απευθύνθηκε στο παιδί και κατάφερε μετά από λίγο να τη κοιμήσει στα χέρια της κρατώντας την τρυφερά.

"Μαμά , φοβάμαι"ψέλλισε στεναχωρημένη και κουρνιασε την αγκαλιά της μητέρας της.