Ελπίδα

Κεφάλαιο 11ο

Τρία χρόνια μετά...

Νοέμβριος 1973

Η Ελπίδα μεγάλωνε μέρα με τη μέρα.Περασαν μήνες...χρόνια,μέχρι που έφτασε πέντε χρόνων.Ειχε μάθει να μιλάει.Να περπατάει.Να της διαβάζει βιβλία ο Λάμπρος.Να της μαθαίνει να γραφει.Να της φοράει η Ελένη όμορφα φορέματα.Να της χτενίζει τα μαλλιά.Να παίζουν όλοι μαζί.Να κυνηγιούνται στη ρεματιά.

Όλα τα πρωινά ξεκινούσαν με μια αγκαλιά με τις δυο τους στα χέρια του Λάμπρου,όπως και το σημερινό.

«Σ'αγαπω,μαμά και μπαμπά!» είπε χαμογελαστή η Ελπίδα.

«Και εμείς σε αγαπαμε, ψυχή μου»της απευθύνθηκε και ακούμπησε παιχνιδιάρικα τη μύτη της.

«Ποσο τυχερός είμαι! Πόσο!Θα είστε για πάντα οι γυναίκες της ζωής μου!»φωναξε ευτυχισμένος.

«Σ'αγαπω, Λαμπρό!»του ψιθύρισε.

«Και εγώ σ' αγαπώ, Λενιώ!»της επανέλαβε και ένωσαν τα χείλη τους.

«Εειι,τι κάνετε εκεί;»γκριναξε η Ελπίδα.

«Καποια μας έκανε χαλάστρα »ειπε σιγανα στο αυτί της Ελένης και το ζευγάρι γέλασε.

«Ζηλεψες, μικρή μου;»την μάλωσε παιδικά και τη σήκωσε στα χέρια του.Την φίλησε στο μάγουλο γλυκά,κοίταξε την Ελένη και άρχισαν να γαργαλανε την Ελπίδα οι δύο τους,ακουγοντας το δυνατό γέλιο της.

«Πρεπει να πάω σχολείο τώρα.Θα αργήσω.»

«Μη φύγεις, μπαμπά.»παραπονεθηκε η Ελπίδα,τοποθέτησε το κεφαλάκι της στον ώμο και τύλιξε με τα χέρια της τον λαιμό του.

«Θα γυρίσω, καρδούλα μου.Θα γυρίσω.»

«Δεν μπορώ να έρθω και γω»

«Σε λίγα χρόνια,ναι!Τώρα όμως»της απάντησε όσο ακουμπούσε τα ποδαράκια της μαλακά στο πατωμα«θα κάτσεις με τη μαμά και όταν γυρίσω,σου υπόσχομαι ότι θα παίξουμε πάνω κάτω στην αυλή και ίσως πάμε και στη ρεματιά όλοι μαζί»

«Καλα»αναφωνησε η Ελπίδα μουτρωμένη και πήγε να φέρει τις ξυλομπογιες της από το δωμάτιο της,για να ζωγραφίσει με τη μαμά της.

«Γεια σου, μωρό μου»ψελισσε η Λενιώ και τύλιξε τα χέρια της στο λαιμό της, αφήνοντας της ένα βαθύ φιλί στα χείλη.