Ελπίδα

Κεφάλαιο 14ο

Όλο το βράδυ για την Ελένη κύλησε δύσκολα.Κρατουσε την Ελπίδα στην αγκαλιά της,η οποία είχε σκεπαστεί με τη κουβέρτα της,κρατώντας σφιχτά τα δύο αρκουδάκια της.Καταφερε να κλείσει τα μάτια της,ενώ δάκρυα πόνου μουσκευαν το μαξιλάρι της.

Ξημέρωσε και η μικρή είχε πέσει σε βαθύ ύπνο.Αντιθετα,η Ελένη πήγε και ντύθηκε.Εβαλε και σκουροχρωμο φόρεμα.Ενιωθα τη καρδιά της άδεια.Η ανάσα της είχε αλλάξει ρυθμο.Στη συνέχεια,πήγε στη κουζίνα να ετοιμάσει πρωινό στη κόρη της.

«Καλημερα, μανούλα»ψελλισε νυσταγμενα η Ελπίδα και αγκάλιασε τα γόνατα της Ελένης.

«Καλημερα, αγάπη μου.Ελα κάτσε.Σου έχω βάλει πίτα και χυμό.»της είπε χαμογελαστή και το παιδί ακολούθησε τα λόγια της.

«Αστα,βρε τα αρκουδάκια σου να φας σαν άνθρωπος»συνεχισε, πειράζοντας την.

«Δεν γίνεται.Αυτα τα αρκουδάκια τα έχω ονομάσει Ελένη Λάμπρος, όπως εσύ με τον μπαμπά.Οταν τα κρατάω νιώθω ότι σας έχω κοντά μου,ειδικά τώρα που λείπει ο μπαμπάς»ψελλισε η Ελπίδα με αφέλεια και η Ελένη της χάιδεψε το μάγουλο.

«Θα γυρίσει, κοριτσάκι μου,ο μπαμπάς.Σου το υπόσχομαι!»αποκριθηκε η γυναίκα και αφού ήρθε η Ριζω με τη Σοφούλα και το μικρό Νέστορα,η Ελένη τους αποχαιρέτησε.

Η Ελπίδα απολάμβανε τη παρέα του Νέστορα.Ηταν πολύ καλοί φίλοι.Βρισκονταν, μάλιστα,στην ίδια ηλικία.Ο Νέστορας της διάβαζε παραμύθια και εκείνη ταξίδευε με τη φωνή του.

«Δροσω; Βιολέτα;Πως είναι ο Λάμπρος;»της ρώτησε νευρικά.

«Τον βάλανε πριν λίγο σε χειρουργείο.Ειπαν ότι θα είναι δύσκολο,γιατί η σφαίρα είναι κοντά στη καρδιά.»ειπδ δακρυσμενη η Δρόσω.

«Ελα, Ελένη μου.Κατσε.»την προέτρεψε η Βιολέτα και η γυναίκα έκατσε έξω από το δωμάτιο του Λάμπρου της.

«Η Ασημίνα θα περάσει από το σπίτι,για να αφήσει το Σέργιο και θα έρθει μετά από δω.»ειπε η Δρόσω στην αδελφή της και την αγκάλιασε.

Οι ώρες του χειρουργείου πέρασαν βασανιστικά για την Ελένη.Οι γυναίκες δίπλα της την έβλεπαν να μουρμουραει κάτι,αλλά εκείνη προσευχόταν για τον άντρα της.Η Ασημίνα έφτασε με το Νικηφόρο και κάθισαν μακριά από την Ελένη.Ηξεραν ότι δεν είναι σε κατάσταση να μιλήσει.

«Αυτη η ελπίδα είναι αρκετή για εμάς.Σε παρακαλώ,Λάμπρο μου.Μεινε δυνατός.Σε παρακαλώ.Η ελπίδα είναι η κόρη μας και θα γίνει καλά.»μουμουρισε κοιτώντας στον ουρανό,αλλά άκουσε τα βήματα του γιατρού.