Ελπίδα

Κεφάλαιο 13ο

Στο μυαλό της Ελένης τριγυρνούσε ένα κακό προαίσθημα, από τη στιγμή που έκλεισε τη πόρτα ο αγαπημένος της.Καθοταν με τη Ελπίδα και παίζανε,για να ξεχαστεί κιόλας.Δεν ήθελε να το δείξει.Καποια στιγμή,χτύπησε η πόρτα και ήταν η Ρίζω.

«Εισαι καλά κοκονα μου;»τη ρώτησε ένθερμα η Ρίζω.

«Ειναι καλά ο Λάμπρος;»την ρώτησε απότομα.

«Πριν λίγο τον είδα στο χωριό.»τη καθυσηχασε.

«Έλα κάτσε να πιούμε λίγο καφέ.»της προσκάλεσε και πλησίαζε προς το χώρο της κουζίνας.

«Γεια σας, κυρία Ρίζω.»τη χαιρέτησε χαρούμενη η Ελπίδα.

«Γεια σου,μικρούλα μου.»και της έδωσε μια γλυκιά αγκαλιά.

«Τι είναι αυτός ο αρκούδος που κρατάς;»συνεχισε απορημένη.

«Ειναι ο αρκούδος που είχε η μαμά όταν ήταν μικρή.Μου το φέρε η θεία Δρόσω.Εγω υποσχέθηκα ότι θα τον προσεχή και θα τον έχω πάντα στην αγκαλιά μου.»

«Οι γονείς σου είναι πολύ περήφανοι για σένα, αγάπη μου.Η μαμά σου είναι μαχητρια!Να το θυμάσαι, αυτό »της ψυθιρισε και η Ελένη έκατσε δίπλα στη Ριζω.

«Μαμα,να φέρω τις ζωγραφιές μου να της τις δείξω;»ρωτησε η μικρή και η μητέρα της είπε το «ναι»,που θα έκανε τη κόρη της για άλλη μια φορά χαρούμενη.

«Καλε τι όμορφες που είναι!»αναφωνησε η Ριζω με ένα χαμόγελο.

«Ευχαριστω πολύ.Με βοήθησε η μαμά μου.»ψελλισε,δίνοντας ένα φιλί στο μάγουλο της Ελένης.

«Ελενη, είσαι καλά;»τη ξαναρωτησε,αλλά ο χτύπος στη πόρτα δεν την άφησε να απαντήσει.

«Τι έγινε, Προύσαλη; Κυρά - Δέσπω;»ειπε παγωμένη και η κυρά Δέσπω έκανε νόημα στη Ριζω να πάρει τη μικρή να βγούνε έξω.Και αυτό έκανε.

«Γιατί δεν μιλάτε;»ψελλισε τρομαγμένη,όσο η κυρά Δέσπω τη πλησίασε και έκατσε δίπλα της.

«Ο Λάμπρος...»ειπε σαστισμένος ο Προύσαλης.

«Τι έπαθε ο Λάμπρος;»ειπε ήδη δακρυσμένη.

«ειναι στο νοσοκομείο.»

«Ηρεμησε,κόρη μου.»της ψέλλισε η κυρά Δέσπω και της κράτησε σφιχτά το χέρι με έναν μητρικό τόνο.

«Η Βιολέτα τον βρήκε λίγο πιο δίπλα από το σχολείο πεσμένο στο έδαφος.Καποιος τον πυροβόλησε.Δεν είχε τις αισθήσεις και τον πήγε στο νοσοκομείο με τη κούρσα της Βιολέτας.»συνεχισε, αντικρίζοντας το απεγνωσμένο πρόσωπο της γυναίκας.