"Nesin sen?"
"Kimin sorduğunda göre değişir beyaz kelebek. Siz naçarların tabiri genelde kan emici olur. Fakat benim dünyamda öldürmeden önce tükettiklerim bana ecelin habercisi der. Tüketmeden önce öldürdüklerim ise karanlığın lordu..."
~•~•~•~•~•...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ve insanlığın kaderini uyutan o hoş ninni, beyaz kelebeği kozasından çıkardı. Karanlığı hak ettiği aydınlığa kavuştursun diye...
Part¹ - Saklanan koza / Yazar -
ஐ
Tarih: 5 Ocak 1397/ Geçmiş
|Hwang Hanedanlığı
Hanedanlığın üstünü sıcak bir örtü misali örten güneşin, tahtını dolunaya devrettiği ve günün usulca karanlığa bulandığı bu sessiz geceyi, genç bir annenin kundaktaki küçük bebeği için söylediği hoş bir ninni süslüyordu.
"Aydan ışığını çalmışsın, bahardan kokusunu almışsın, kar tenine güzellik katmışsın, yüreğime huzur sarmışsın, güzelce uyu kar güzelim."
Bembeyaz tenli küçük bebeğinin huzurla uyuduğunu gören genç kadın, elini usulca salladığı beşikten çekip kızına götürdü ve ince telli beyaz saçlarını nazikçe okşadı.
Gözlerinde biriken saf sevgi ve merhametle tıpkı kendine benzeyen küçük bebeğini uyanmaması için yavaşça severken, gecenin çok fazla sessiz oluşu yüreğine korku salmıyor değildi.
Zira hissediyordu genç kadın. Gece normalden daha karanlık ve daha soğuktu. Ayrıca annesinden ona kalan şaman gücü, kulağına, bu karanlığın acımasızca ve hızla yayılıyor olduğunu söylüyordu.
Ölümün kana bulanmış çirkin kokusu burnuna doluyordu.
Korkusu biraz da bu yüzdendi.
İçinde biriken huzursuzluk gittikçe büyürken oturduğu zeminden ayağa kalkıp bebeğinden uzaklaştı ve tıpkı gece kadar sessiz adımlarla pencereye yaklaşıp katmanlı göğe baktı.
Yıldızların ışığı sönmüş ve dolunayın çevresi kızıllıkla bulanmıştı. Genç kadının göğsüne hızla çöken ağırlık onu yutkunmaya zorlarken elini kalbine götürüp gözlerini kapadı ve Tanrı'sına yalvardı.
"Gökte acının ve ölümün rengi var Tanrım. Bu sessizlik bir şerrin habercisi. Sen karanlığın lordunu hanemden uzak tut. Onun kanlı ellerinin, aileme ve bana dokunmasına izin verme. Şeytani ruhunu bir an önce yanına al. Kilitli kaldığı zindandan çıkmasına ve kehanetin gerçekleşmesine müsade etme. Sen bizi Lord Hyunjin'in kızıl karanlığına karşı koru."
İki senedir neredeyse her gece ettiği bu duayı daha içten yalvararak Tanrı'sına sunarken, göğsünün daha da daraldığını hissediyor, yeryüzüne çöken ağırlık bedenini dahi yoruyordu.
Vakit yaklaşıyordu. İçten içe bunun farkındaydı fakat çaresizce dua etmekten kendini alıkoyamıyordu.
Zira biliyordu.
Hiçbir güç kehanetin gerçekleşmesine engel olamazdı...
Sonra sessiz geceyi yarıp geçen nal seslerinin zemini sertçe dövdüğünü duydu. Gözlerini hızla açıp bulunduğu pencereden evinin önündeki atlı adama baktı.
