"Nesin sen?"
"Kimin sorduğunda göre değişir beyaz kelebek. Siz naçarların tabiri genelde kan emici olur. Fakat benim dünyamda öldürmeden önce tükettiklerim bana ecelin habercisi der. Tüketmeden önce öldürdüklerim ise karanlığın lordu..."
~•~•~•~•~•...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her ölüm nezdinde yeni bir doğum demektir. Her kaçış yeni bir esaret, her ayrılık yeni bir birliktelik... Ve her karanlık yeni bir ışık...
Part¹⁰ - Kelebeğin masalı / Felix -
ஐ
|Ev
Tam iki gün...
İki gün geçti o lanet gecenin ardından. Ve bu geçen her dakika bana tek bir şey öğretti.
Sikik zaman hiçbir şeyin ilacı falan değil.
Çünkü unutamıyorum. O gecenin her saniyesi zihnimin en derinlerinde kazılı. Gözlerimi kapattığım her an onun gözleriyle karşılaşıyorum. Ne zaman uyumaya çalışsam kabuslarımda yeniden o anları yaşıyorum. Tekrar ve tekrar...
Sanki aynı acıya hapsedilmişim gibi...
Korkuyorum. Endişeliyim ve tedirginim. Bizi yeniden bulacağı düşüncesi, bırak düşüncesini onunla yeniden karşılaşabilecek olmamızın ihtimali bile beni korkudan çıldırtmaya yetiyor.
Bunu düşünmek dahi istemiyorum. Lakin oradan ayrılırken beni yeniden bulacağını ima etmiş olduğunu hatırlamak bile beni çıldırtmaya yetiyor. Her şeyin değiştiğini hissediyorum.
Üstelik tüm bunlardan sonra üstümde var olan koca bir suçluluk duygusu beni ezip geçiyor. Yavaş yavaş deliriyor gibiyim. Her geçen saniye daha fazla tükeniyorum.
Dostlarım da benden farksız değiller. O gece bize verilen bir saat içinde olabilecek en hızlı şekilde şehri terk ettik ve sabahın ilk ışıklarında Seul'e dönmeyi başardık.
Eve gelir gelmez hepimizi başta büyük bir rahatlama hissi sarmıştı. Üzerimizden büyük bir yük kalkmış gibiydi. Yaşıyorduk ve kurtulmuştuk. Bu gerçekten derin ve huzur dolu bir nefes almamıza sebep olmuştu.
Ta ki her şeyin aslında yeni başlıyor olduğunu hatırlayana dek...
O gece üçümüz de uyuyamadık. Seung sessizce girdiği odasından çıkmadı. Hanji ve ben olay hakkında tek kelime dahi konuşmadan odalarımıza dağıldık. Birkaç saatimi sıcak suyun altında geçirdim.
Sadece düşündüm. Nasıl bir şeyin içinde olduğumuzu sindirmeye çalıştım. Ne yapacağımı ve bundan sonra neler olacağını düşündüm. Zihnimi boşaltmaya çalıştıkça daha da dolup taştım.
En çok da onu düşündüm. Yeniden doğuşu an ve an gözlerimin önündeydi. Bir mucizeye şahit olmuştum. Hayır. Bir mucize yaratmıştım. Tehlikenin boyutunun ne denli büyük olduğunu o an daha iyi anlamıştım...
