Yaraları vardı insanların; hiç kapanmayan fakat çokça kanayan.
Yaraları vardı küçük bedenlerin hiç unutamadığı , büyük bedenlerin ise aldırmadığı.
Batırdım hafif çengelli olan ip ile iğneyi ,kendi ellerimle açtığım kesiğe.Kendi ellerinle açtığın y...
Hepinize merhaba. Uzun bir bölüm oldu umarım beğenirsiniz.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.
Ayrıca artık yeni bölüm tarihlerini Instagram hesabımdan duyuracağım. Biyografimdeki linkten beni takip edebilirsiniz.
Bu arada kitabın playlist linkini de biyografime ekledim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
43. BÖLÜM ( SOBE KIYAMET)
♪Eski kaset-Gün Batımı ♪Batuhan Polat-Yaşıyor Muyuz Biz ♪Dedulbüman,Mavzer Tabancas-Belki
Düşüp kalktığın Kanadıkça başa sardığın En sonunda yine yalnız kaldığın...
ÖMÜR KAÇIRILMADAN ÖNCE ILGAZ'DAN...
Kolumdaki saate bakıp kaç dakika kaldığına baktım. Bu artık benim için bir rutin haline gelmişti.
Hava çoktan kararmıştı. Bu mahallede insanlar karanlık çöktükten sonra pek dışarıda kalmazdı. Bu yüzden kimsenin ilgisini çektiğimi söylemezdim. Tabi geçenlerde tutuklamak zorunda kaldığım çocuğu hesaba katmazsak- Çocuk dediğim de on dokuz yaşında bir oğlandı. Ama onun dışında pek bir yaramazlık olmamıştı. Olmasına da izin vermezdim.
Ama sanki özelliklede onun ilgisini çekmiyor gibiydim... Saklanmamış olmama rağmen beni görmüyordu.
Kaç kez önümden geçip de beni görmemişti?
Ben, onu yaslandığım bu sokak lambasının önünde beklerken beni hiç görmemişti.
Hâlbuki bomboş sokakta bir an durup sağına, soluna baksa beni görürdü. Çünkü o her evden çıktığında ve her eve döneceğinde buralarda bir yerde olurdum... Sonuçta benim görevim buydu değil mi?
Siktir! Artık kendimi böyle kandırmayı bıraksam iyi ederdim. Çünkü burada saatlerce dikilmeme sebep olan şey bir görev falan değildi.
Böyle hayatı sikerler! Kaç yaşım daha gizlenerek geçecekti? Alâ Erdim'in planları benim planlarımla çakışıyordu. Bu kazananı olmayan bir yarış gibiydi. Ama bana o öğretmişti. Kazanmadan durmazdım. Durdurulamazdım.
Sessize aldığım telefonum cebimde titremeye başlığında son bir kez daha saate bakıp öyle açtım telefonu.
Derin bir nefes alırken kendi kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. Çünkü buna gerçekten ihtiyacım vardı. Benim sakin olmaya ve artık bir şeylerin yoluna girmesine ihtiyacım vardı. " Efendim. " Dedim kulağıma yakınlaştırdığım telefona doğru.
