11. Bölüm: "Şüphe Tohumu"
Akşam saat on civarlarıydı.
Hava soğuktu, burası buz gibiydi. Kış'ı hep yazdan daha çok seviyordum. Özellikle sımsıcak kahveni içip kitap okuduğum zamanlar... Huzurun ismi buydu. Benim için huzur tam olarak buydu.
Baya bir uyumuştum ama hâlâ aşırı yorgun hissediyordum. Gözlerimi zar zor açık tutarak dışarı çıktım. Yaren dışarıda oturmuş birisiyle konuşuyordu.
O kadar yorgundum ki şuan onun kimle konuştuğu umurunda bile değildi. Mutfağa geçtim, kendime çay demledim.
Mutfaktaki sandalyeyi çekip oturdum. Çayı herhangi bir şeyle içmeyi sevmiyordum benim için şekersiz ve sade çay çok iyiydi.
Yaren mutfağa girdi. Nedense bana garip bakıyordu. Yaren bana böyle bakmazdı. Belki de pişmandı, belki de kırgındı bana. Onu işinden kopardığım için.
"Reyyan," diyerek söze başladı. Ne isteyeceğini tahmin ediyordum. Daha doğrusu ne yapacağını. "Ben geri dönmek istiyorum." Şaşırmadım. Haklıydı da.
Benim için zaten yeterince iyilik yapmıştı kendisi, bunu söylemesi asla beni kırmazdı.
"Anlıyorum," dedim. Ama ben oraya dönmek istemiyordum. Ben dönmek istemiyorum diye Yaren de benimle burada kalmak zorunda değildi. "Sen dönebilirsin, Yaren. Ben burada kalacağım."
Yaren'in bana olan sevgisine gram şüphem yoktu. Beni çok severdi bilirdim. Zaten sana en çok zarar verenler de sevdiğin insanlar değil miydi, Reyyan?
"Tamam," dedi. Tamam. Sadece tamam mı? Tabii her ne dese bile asla ama asla onunla oraya dönmeyecektim ama sadece tamam demesi ne kadar doğruydu?
Belki de beni yormak istememiştir.
Ya da altında başka bir sebep vardı.
Kafamı bununla yormayacaktım.
"Kendime uçak bileti aldım," dedi. Yaren gitmeyi kafasında planlanmıştı. Belli ki bunu az önce karar almıştı ama tek bir bilet almıştı. Yaren onunla gitmeyeceğime bu kadar çok emindi yani.
"Neden bu kadar acele ediyorsun? Yarın da gidebilirsin." Şüphe. Birisi sizin kalbinize şüphe tohumu ekebilir. Az önce dünyalar kadar güvendiğiniz bir insana artık hiç güvenmiyor olabilirsiniz. Şüphe. Reyyan. Şüphe.
"Önemli bir işim var," dedi sadece ve kalkıp odasına gitti. Gözlerimi kapattım, yorgunluğumu böyle çıkardım.
Belli ki Yaren de benim gitmemi istemiyordu. Ya da ben kafamda kuruyordum.
Kafamda bir şeyi kurmak bazen üzse bile bazen de mutlu ediyordu.
Bedava terapi gibi bir şeydi.
Çayımı yanıma alıp ben de kendi odama geçtim. Kendi odam derken aşırı benimsemiştim burayı. Mardin'deki evimizden daha rahattı. Özellikle yatağı.
Çayımı içtim, telefonumda bir dizi açıp izledim. 1 bölüm biter bitmez yeniden uykum geldiği için telefonu kapadım.
"Sonsuza kadar uyumak istiyorum," diye mırıldandım. "Keşke komaya falan girseydim de en azından Miran'ın beni görmeye gelip gelmediğini bilmeseydim."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SEVDA MASALI (REYMİR)
Fanfiction"Üzüldüm." "Ne için?" "Bu yer, bu toprak yıllardır senin gibi güzel bir kızdan mahrum kalmış."
