7. Bölüm: "İlk Dans"
Miran'ın iş görüşmesi bir kaç saat içinde bitmişti.
Eve döndüğüm zaman arabada ikimiz de konuşmamıştık. Çünkü ben hâlâ şokun etkisindeydim. O da bunu farketmiş gibiydi ama şükürler olsun ki bana hiçbir soru sormamıştı.
Yatağımda uzanarak durmadan kendime sorular sorup duruyordum. Karşıma üvey kardeşimin sevdiği adam çıkmıştı ve ben ne yapacağımı bilmiyordum.
"Çok garip," dedim önümde bana ne olduğunu merak eden Yaren'e bakarak. "Çok çok garip."
"Kızım ne saçmalıyorsun?" Yaren'e hiçbir şey anlatmamışdım. Miranla konuştuklarımızı, Şevval'in Mirana olan karşılıksız aşkını. Hiçbir şeyi.
"Boşver," dedim ona bakarak ama o bu sefer sinirden gülüyordu. "Kuzenin de manyağı nasipmiş bize."
"Ailemizde bu kadar sorun oluyor canım. Ben manyak olmakta haklıyım hem de. Herkes herkesin bir şeyi çıkıyor. Yoldan geçen bir adam tutsam dayım veya amcam olma ihtimali yüzde doksan falan."
O da gülerek karşılık verdi. "Yalnız bunda haklısın ya. Kim bilir buralarda da vardır da bizim haberimiz yoktur." Biraz düşünür gibi yapıp yeniden konuştu. "Yalnız umarım yakışıklı bir erkek varsa akrabamız falan çıkmaz. Akraba bağımın olduğu Mete'yle evlenmeyi reddettiğimi biliyorsun. Eğer yakışıklı biri bizim akrabımız çıkarsa ve ben ondan hoşlanırsam hatta ve hatta iş ciddiye binerse ailesi baskına gelir bana niye vermediniz kızı diye."
"Ben istemedim dersin," ciddi bir sesle söylemiştim bunu. "Kaçıncı yüzyılda yaşıyoruz canım benim? Sen istemiyorsun bu kadar. Kimse mecbur edemez. Ve inan eğer öyle bir şey yaparlarsa ilk önce amcam onlara cevabını verir." İçimde bir burukluk oluşmuştu. Gerçekler durmadan yüzüme vuruluyordu ve gerçekleri vuran kişi de bendim. "Benim babamın aksine." Gözlerim dolmuştu.
Yüzündeki gülüş bir anda silinmişti. "Babam yalnız benim babam değil biliyorsun Reyyan," İki elini yüzüme yerleştirip baş parmağıyla gözümden akan yaşları silince bir kez daha şükür ettim. Beni böyle iyi anlayan bir arkadaş, bir kuzen daha doğrusu bir kardeşim vardı. "Senin kılına zarar gelirse babam asla susmaz biliyorsun." Aklıma sofrada babamla kavga ederken amcamın ağzını bile açmaması gelmişti. "Amcamı babam ikna etti Reyyan," dedi. "Ben söyleyemezdim çünkü ciddiye bile almazdı dediklerimi. Ben de babama söyledim. O konuşup ikna etti."
"Ben," dedim derin bir nefes alarak. "Ne söyleyeceğimi bilemiyorum Yaren. Teşekkür ederim, ikinize de." Oturduğu sandalyeden kalktı ve bana sımsıkı sarıldı. "Yeter ki, mutlu ol Reyyan. Bu hayata bir kez geliyorsun. Seni o zalım adamın eline bırakamazdık. Burada benimle istediğin kadar kalabilirsin. Ben hep senin yanındayım." Ben de ona sımsıkı sarıldım.
"Yarın parti var." Dedi. "Gidelim mi?"
"Allah aşkına ne partisi Yaren," yüzümü buruşturarak söylemiştim bunu. "Ben zaten bir parti yüzünden koskoca İstanbulu terkedip Mardine geldim. Şimdi burada bir parti yüzünden nereye gideceğim. Kars'a falan mı?"
"Ya tamam haklısın ama." Cümlesini devam ettirmesini bekledim ama bir şey söylemeyip sadece susmuştu. "Ama?"
"Ya benim Nil diye bir arkadaşım var işte onun doğum günü. Uzun zamandır görüşmüyorduk." Sonra yüzüme baktı ve gözlerini kocaman açtı. "Nil, Miran'ın kardeşi. Söyle bana sen Miranla bu konuyu konuştun mu?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SEVDA MASALI (REYMİR)
Fanfiction"Üzüldüm." "Ne için?" "Bu yer, bu toprak yıllardır senin gibi güzel bir kızdan mahrum kalmış."
