SEVDA MASALI (REYMİR)

9. Bölüm: "Yabancı"

9. Bölüm: "Yabancı"

İlk ve son kez. Hayatımda ilk kez vurulmanın acısını hala üzerimde taşıyordum. "Miran," diye attığım çığlığın ardından belimde hissettiğim o kurşun beni hissizleştirmişti. Gözlerimi açtığımda nerede olduğumu anlamak da hiç zorlanmamıştım. Hastane. En çok korktuğum yer. Annemi kaybettiğim yer.

Elimi hareket ettirdim, ama bedenim için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Hareket ettirmeye çalışırken her salise ağrısını daha da çok hissediyordum bu yüzden kıpırdamadan öylesine uzanmaya başladım.

Miran nasıldı? Bize ne olmuştu? Neden vurulduk?

Ya Eda ve Serkan? Onlara ne olmuştu? Onlar da bizim gibi kurşunun esiri mi oldu yoksa şanslı kişiler miydi?

Aklımda delice sorular vardı.

Miran'ı görmek istiyordum ama yerimden kıpırdayamadığım için bu şu anlık mümkün değildi. Kendimi iyi hissetmiyordum. Yorgundum, kendimden geçecektim sanki.

Sanki bağırsam, açımı içimde tutmasam rahatlayacaktım.

Ardından kapı açıldı, kafamı kimin geldiğine bakmak için çevirdiğim de karşımda Serkani göreceğimi hiç tahmin etmemiştim. Serkan genel de soğuk birisi gibi görünüyordu ama itiraf etmeliyim içten içe Mirandan daha samimi geliyordu bana.

"Uyanmışsın," dedi gözlerime bakarak. Ama gözlerinde huzursuzluk vardı. "Beni Miran'ın yanına götür," diyerek hareket etmeye çalışıyordum. Ama hissizlik. Az önce uyanır uyanmaz farketmemiştim ama hissizlik vardı. Ayaklarımı hissetmiyordum.

"Bu ne?," diye sordum Serkan karşı korkuyla. Lütfen düşündüğüm olmasın diye içten içe dua ederken gözyaşlarım benden izinsiz yanaklarıma varmıştı. "Belinden vurulduğun için geçici bir süre-"

"Sus. Hayır doğru değil, değil. Olmaz ya olmaz." diyerek lafını kesmiştim. Artık hüngür hüngür ağlıyordum.

"Özür dilerim ama gerçek," diye devam etti lafına. Artık onun lafını kesecek gücüm yoktu. Hissizlik. Hissettiğim tek şey buydu. Hissetmiyordum.

"Merak etme geçici. Kalıcı değil. Eğer sen de biraz çaba sarf edersen süreyi daha da kısaltabikirsin. İnan bana Reyyan, geçecek."

Sözleriyle güvenimi kazanmıştı ama o kadar yorgun, o kadar acı çekiyordum ki artık onu dinlemek istemiyordum. Ayaklarını hissetmeyen bir kız su an her şeyi yapabilirdi.

"Yalnız bırak beni," dedim sakin sesle ama hâlâ odamdaydı. Çık git. Git. Lütfen sadece git. Yalnız kalayım. Hemen git.

"Yalnız bırak beni!" diye bağırdım. Serkan hemen ayağa kalktı ve o sırada kapı açıldı. İçeri giren Eda'ydı.

"İkiniz de çıkın ve beni yalnız bırakın."

Çok kısa bir sürenin ardından ikisi de çıkmıştı odamdan.

"Anne," diye başladım cümleme. Kendimi ne zaman yalnız ve tenha hissetsem hep anne diye başlardım. "Yürüyemiyorum. Kim olduğu belirsiz bir adamın peşine takılıp kendimi mahvettim anne. Galiba benden bu kadar."

1 hafta sonra

Kulağımın dibinde hissettiğim sesle hemen gözlerimi açtım. Yaren yanımdaydı.