SEVDA MASALI (REYMİR)

20. Bölüm: "Kendime Söylediğim Yalanlar"

20. Bölüm: "Kendime Söylediğim Yalanlar"

Kafam karmakarışık bir haldeydi.

Ne olduğuna anlam veremiyordum.

Telefondaki şahıs bana Azra ve Miran'ın ailevi sorunlar yüzünden ayrıldığını söylemişti fakat Miran onun söylediklerinden tamamen farklı bir şey söylemişti. En yakın arkadaşı için ayrıldığını.

"Bana yalan söyledi," dedim içimden. Miran'a değil, telefondaki kişinin sözlerine inanmıştım.

Çoktan akşam olmuştu ve ben hâlâ odamda boş boş oturmaya devam ediyordum.

Miran yanıma gelsin istiyorum hem de istemiyordum.

Ne istediğimi kendim bile bilmiyordum.

Bunlar sadece bir düşünceydi ama kapı açılınca tüm bunlar zihninden silinmişti, Miran karşımdaydı.

"Konuşabilir miyiz Reyyan?" Konuşalım Miran. Konuşalım

"Ne hakkında?" Ne hakkında konuşacağımızı gayet iyi biliyordum sormak için sormuştum sadece.

"Bugünkü mesele," dedi ve gelip tam karşımda oturdu. "Bunu halledelim Reyyan. Senden uzak kalmak istemiyorum."

"Konuşmak, konuşmak," dedim. "Ve yine konuşmak. Biz sürekli bir şeyler konuşuyoruz Miran ama hemen ardından bir şeyler oluyor yine bir birimizden kopuyoruz. Sürekli senin geçmişinden biri çıkageliyor ve bizim ilişkimizi zayıflatıyor. Anlıyor musun? Konuşursak çözülecek mi?"

"Özür dilerim," dedi. Elini yanağıma koydu ve ani bir hareketle beni dudaklarımdan öptü. Erken davranmıştı, önceden farketseydim izin vermezdim. Beni öyle sert öpüyordu ki, sanki uzun zamandır bana hasretti.

"Miran," dedim boğuk sesimle. "Önemli bir konu konuşmamız gerek."

"Seni özledim," dedi sadece. Bu cümle bile bana onu ne kadar çok özlediğimi hatırlatmıştı.

"Çok güzelsin," dedi ardından. "Her bir zerreme ölüp bitebileceğim tek kadınsın Reyyan." Bana yalan söyleyen birisinin karşısında şuan ne tepki vereceğimi bilmiyordum.

"Mir-" İsmini söylememe izin vermeden beni susturdu ve yine dudaklarımdan öptü. Bu konuyu konuşmamak için mi yapıyordu bunu? Konuşmadan onunla birlikte olmak istemiyordum.

Hayır, dedim içimden. Bu sefer hayır dedim. "Miran çekil," dedim ve üzerimden ittim onu."Çok ciddi bir konu var burada şimdi ne yeri ne de zamanı bunu sen de biliyorsun."

"Sadece seni özledim," dediğin de "ben seni özlemedim," demekle yetinmiştim. Biliyorum onun için bu belki de tahmin edemeyeceğim kadar acı bir cümleydi ama konumuza odaklanmak ve gözlerini benden ayırmak için bunu söylemeye mecbur kalmıştım hem de beni mecbur bırakan kişi de kendisinden başka biri değildi.

Gözlerinde kırgınlık vardı ama bana yalan söyleyip söylemediği belli olmayan biriyle bırak birlikte olmayı yan yana bile durmak istemiyordum.

"Geçen gün arayan kişi aramıştı beni. Bana bugün senle Azranın aranızın iyi olduğunu ve birbirinizi sevdiğinizi söyledi," dedim tek nefeste. "Sen de buna inandın mı?" dedi yüzüme bakarak. "Bu yüzden mi geldin? Benden şüphe duyduğun için mi?"

"Seni özleyip gelmeyeceğime göre," dedim ama gözlerindeki kırgınlık yüzünden cümleme devam etmedim. "Her neyse. O bana sizin ailevi sorunlar yüzünden ayrıldığınızı söyledi. Sense başka bir şey söyledin."

"Ne demek istiyorsun?" Ayağa kalmıştı. "Yalan söylediğimi mi sanıyorsun?"

"Evet," dedim.

"Bana güvenmiyorsun?"

"Hayır."

"Hiç mi?"

"Hiç."

"Ona inanıyorsun yani."

"Evet," dedim. "Ona inanıyorum."

"O zaman bu konuşmayı neden yapıyoruz?" Hâlâ sakinliğini koruması beni şaşırtmıştı. "Sen kocana değil de elin adamına inanıp onun sözleriyle kocanı yoklamaya gelip üstüne bir de onu yalan söylemekle suçluyorsan bu konuşmayı yapmamıza gerek yok. Sen kafanda bitirmişsin olayı. Ne söylersem söyleyeyim asla inanmayacaksın bana."

"Bu kadar mı?"

"Reyyan," dedi. "Sen kendi öz kocana değil de elin adamının sözüne inanıyorsan biz hiç birbirimizin olmamışız zaten. Biz bugüne kadar yalandan yaşamışız demek ki."

"Miran," dedim fakat devam etmeme izin vermedi.

"Ya bana güvenir benim yanımda durursun ya da," dedi ve bekledi. "Ya da ne? Ya da ne Miran?" Sinirlenmiştim. Beni kıracak bir cevap vereceğinden emindim. "Ya da ben bu evliliği sürdürmeyeğim." Kalbim paramparça olmuştu.

Ardından ekledi. "Boşanacağız."

Bunu dedikten hemen sonra kapıyı çırparak çıkıp gitmişti.