"...Seni tüm bu olaylara ben karıştırdım, üzgünüm." Dedi. Karşımdaki varlığı kalbimi yaktı. Dudaklarım aralandı.
"Seni kendi boktan hayatımın içine almak istedim. Uyuşturucu ve seksin içine soktum. Okul hayatını mahvettim. Seni mahvettim, bebeğim."...
Dün salya sümük olduğumuz bir bölüm oldu. Bugün ne olur artık siz okuyunca görürsünüzzz
Çok içime sinen bir bölüm oldu. O yüzden şimdi sizi bölüme gönderelim hopp!
•|10. BÖLÜM| • ~ Tüm dünyayı karşıma , seni yanıma almak istiyorum. ~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5 Ay sonra ... (Hawkins)
5 ay. Söyleyince çok kısa gelen koskoca bir 5 ay. Onsuz geçirdiğim 5 ay. Adını, kokusunu, tenini hissedemediğim, her gece nefes alamıyormuş gibi uyandığım 5 ay.
Şimdi o nefessiz kalıp, kabuslarla uyandığım o gecenin birinde penceremin pervazına yaslı bir şekilde sigaramı dudaklarımın arasına yerleştirip ucunu yaktım. Hastane koridorlarında öğrendiğim gerçekle etrafta yankılanan çığlıklarım hâla zihnimin kapalı odalarından birindeydi.
Hâla kendime gelememişken, bu odaya kapalı geçirdiğim süreyi bir yerden sonra saymayı bırakmıştım. Okula gitmiyordum. Kimseyle doğru düzgün bir iletişimim kalmamıştı. Gerçi bunu ben seçmiştim. Kendimi ondan bir başkasına açamazdım.
Sigaramdan bir nefes çekip zehirli dumanı dışarı üfledim. Her gece yatağa girdiğimde yaşadığımız anılar bir film şeridi gibi gözümün önünde geçiyordu.
O gittiğinden beri çok zayıflamıştım. Normalde aynaya bakmazdım ama sürekli kendime baktığımda yanımda onu görüyor, olmayacak bir umut besliyordum. Annem haftada bir kaç kere ziyarete gelmeye başlamıştı. Olanları ona büyük ihtimalle Steve anlatmıştı çünkü kendimde o gücü asla bulamazdım. Tüm yaşadıklarımızı sadece kendime saklıyordum.
Gecenin bi vakti böceklerin çıkardığı sesleri dinlerken başımı cama yasladım. Sigaranın zehirli dumanı ciğerlerime doldu. İşaret parmağımdaki yüzüğü hareket ettirdim.
Onu asla çıkarmamıştım. Öyle ki artık izi çıkmıştı ama onu bedenimde sökersem bir daha yanıma gelmeyeceğini düşünüyordum. Sonu boş olan bir umut.
5 aydır okula gitmemiştim. İnsanlar ne düşünüyordu umrumda bile değildi. Onların acımalarına ihtiyacım yoktu. Nancy haftada bir kez yanıma gelip moralimi düzeltmeye çalışsa da somurtkan suratımı çekmek zorunda kalıyordu. Okul yüzünden gelemediğinde telefonla 1 saati aşan bir konuşma yapıyorduk ama bunların hiç biri beni iyileştirmedi.
Steve'le aramız saçma derecedeydi. Gerekmediği sürece konuşmuyorduk. Onun aksine Nancy'le aralarında o hastane gecesinden sonra bir şeyler yaşandığını Nancy bana anlatmıştı. Konu Steve olunca ona bir şey söyleyememiştim.
