Your heart is my safe place~ bankzitters

Deel 46🤍⚡️

De dag was aangebroken de hoogzwangere vriendin van Matthy staat op knappen en staat momenteel op het punt om een kind ter wereld te brengen. Onderweg naar het ziekenhuis, waar zijn dochter ter wereld zou komen is vooral de spanning te zien elke keer als hij in de achteruitkijkspiegel keek van zijn Volkswagen die hij express al anders had gezet ter voorbereiding geeft hem een geluksmoment hij kan zo precies het kinderzitje en de vluchttas zien van Carolijn en de spullen van zijn dochtertje.

Het moment voelt al zo dichtbij maar het einde is nog lang niet in zicht er gaat namelijk nog een heel ritueel aan puffen en ontsluitings checks aan vooraf.

Het zal het meest nabije ziekenhuis zijn ook het ziekenhuis waar hij zijn vorige dochtertje en vriendin is verloren gelukkig heeft hij dit al vaker besproken met Carolijn en zal hier begrip voor hebben. Hij zal waarschijnlijk niet de enige zijn die hieraan herinnerd zal worden als hij weer door de deuren zal lopen van deze enorme stille hallen waar genoeg mensen liggen met allemaal een ander verhaal waarvan je de deur zo voorbij loopt niet wetende wat er achter de deur afspeelt de een die de dood in de ogen kijkt de ander die z'n spullen kan pakken om terug naar huis te kunnen gaan.

En de deuren op de afdeling waar Carolijn straks terecht komt waar genoeg kinderen ter wereld komen.

~~
Pijnstillers worden zich ingespoten ik weet dat Carolijn een powervrouw is mijn fifavrouw maar om een bevalling niet tot een hel te laten voelen word het voor de zekerheid toch gedaan. Voordat ik het weet na een aantal uur kan ze beginnen met puffen ik pak langzaam haar hand vast terwijl ik naast haar kom te staan geruststelling is het enige wat ik kan doen.

'Bijna laatste pufjes!' Zegt de arts die haar begeleid het moment komt echt elke seconde dichterbij. Voordat ik het weet word de kamer gevuld met het gehuil van een baby ze word gelijk op de borst van Carolijn gelegd de tranen prikken achter m'n ogen, ik laat het vloeien de tranen volgen allemaal hun eigen weg. Het meisje die voor de komende jaren mijn geluk en mijn leven zal gaan beïnvloeden de meid die meer betekend dan dat 1 ander meisje ooit gedaan heeft. Je hebt vette ervaringen zoals uit een vliegtuig springen maar dit overtreft alles. Carolijn kijkt me aan met haar mooie bruine ogen zij laat ook het vocht uit haar ogen vloeien en kijkt trots naar wat vooral zij gepresteerd heeft.

Maar ineens betrekt haar gezicht naar gezicht waar ik de afgelopen uren al met een bezorgde blik naar gekeken heb. De artsen staan gelijk klaar om van alles uit te voeren allerlei apparaten worden zich aangekoppeld ik weet zelf ook hoe snel ze afgekoppeld kunnen zijn zolang dat maar niet gebeurd!

Na een halfuur weten de artsen hoe ze moeten gaan handelen maar mij is nog niks verteld en momenteel kan Carolijn mij ook niks vertellen het enige wat ze uit haar mond krijgt zijn pufjes en gekrijs door pijn. 'En de 2de is onderweg!' Zegt 1 arts die achter de andere arts toekijkt de 2de?! Wacht hier hebben we niet overna gedacht en dit is ons nooit verteld! Ondertussen is Mae gecheckt op haar gezondheid wanneer ze word teruggebracht krijg ik haar in m'n handen net daarvoor trek ik snel m'n groene trui uit ik ga zitten op de stoel die me is aangewezen en ik leg haar op m'n borst zodat mijn warmte haar kalmeert.

Vanaf nu zal niks meer hetzelfde zijn...

Terwijl ik Mae nog bewonder galmt zich opnieuw een geluid van gehuil door de kamer. 'Je zusje...' mompel ik puur door m'n onderbuik gevoel. Ik sta op met Mae in m'n handen daar ligt het andere meisje op de borst van Carolijn, de moeder van mijn dochters. 'En wat word de naam van deze knappe meid?' Word er gevraagd aan alles is te merken dat we nu niet binnen 3 seconden een naam kunne bedenken 'we nemen haar wel eerst mee voor een check dan horen we het wel.' Tussentijds zijn we druk aan het prakiseren over de naam er komen heel wat namen voor bij van een simpele naam zoals Eva tot een langere naam zoals Jasmijn.

Ineens komt de dokter terug met het 2de wondertje, zonder naam. Ik overhandig het kleine meisje die ik in m'n handen heb aan Carolijn die al aangekleed was voordat ik haar in m'n armen kreeg. Zo is zij ook aangekleed in een pakje deze wel in het pakje die ik er met veel moeite in heb gedaan het pakje die eigenlijk voor Olivia Grace bestemd zou zijn ik bedoel Olivia Grace 1 van mij en Fleur. Ik kijk de dokter recht in de ogen aan terwijl ik haar overneem 'dit keer ben ik hier voor beter nieuws' verteld hij 'ze zijn beide gezond hoor, mooie meisjes!' Complimenteert hij en geeft een klopje op m'n schouder gelijk kijkt Carolijn me verbaasd aan ik vertel haar dat ik hem al kende van het vorige grote ziekenhuis avontuur.

Dan kijk ik naar haar gezichtje haar felblauwe ogen en de blonde korte babyhaartjes en een schattig wipneusje die sowieso niet van mij kan zijn. Het doet me 1 en al denken aan Fleur 'dit is een teken...' zegt Carolijn dan die me aankijkt 'haar naam is Fleur, Fleur het lam' voegt ze eraantoe ik ben sprakeloos.. ik knik dat ik het ermee eens ben.

Ik kan niet wachten om iedereen te kunnen bellen dat de meisjes ter wereld gekomen zijn en dat het er niet 1 maar 2 zijn. Ik begin bij mijn familie vervolgens ga ik naar de groepsapp van de bankzitters ik bel ze allemaal tegelijk via whatsapp 'video gesprek'

....
Ja hierna nog 1 deel!
Tips? Say it!
Xx kwalletjeee