ASRA

ASRA-25

"Kalp söze başlayınca, akıl sağır olur.."

KEYİFLİ OKUMALAR 🖤

Sana 8 saat öncesine kadar yakın iken şimdi ulaşamayacak derece de uzak kalmanın , beni bu kadar mahvedeceğini hiç düşünmezdim.

Ne ayaklarım bir adım ileri gelebiliyor sana , ne de kollarım sarabiliyor bedenini...

Tanıştığımız günden beri gözümden akan yaşı silen , korktuğumda kollarını açan ve seni asla bırakmam diyen sen ;

Anlıyor musun şimdi beni , bazen bırakabiliyormuş insan işte istese de istemese de. Yanında olmak için ne kadar gayret etse de . Lafla peynir gemisi yürür müydü sandın ? öyle her şey bir cümleyle söylensede..

Farkında mısın?
Gel yanımda ol bile diyemiyorum sana , karşımda yoksun ama kokun burnumda.

İstanbul özgür müsün diye soruyor.
Sen de soracak olursan bana ..
Artık ;
Karanlığa hapis olmuş biri gibiyim mesela..

Dört duvar arasındayım , duysan mı sesimi ha ?

Başka çarem de yok, ben gelemiyorum sana.

Öylece durmuş , sessizim ama çığlık çığlığa..

Sen duy beni olur mu ? Kalamam buralarda..

...

Gece olmuş ve ben sadece pencereden dışarı bakabiliyordum.
Yarın olsun diye can atarken Erez'in de şu an ne yaptığını merak etmiyor değildim. Düşünüyor mudur beni , en son attığım mesajdan sonra?

Kim bilir belki de ..

Karnım guruldamaya başlamıştı bile ilaçlarımı akşam da yemem gerekiyordu tabii tok karnımla ama ben 6 saattir ağzıma tek bir lokma bile atmamıştım. Annem biraz olsun beni önemsemiyor muydu bilmiyorum ama nedense kendimi bir hiç dışında başka bir şey olarak hissedemiyordum, bunu bana hissettiren annemdi biliyorum..

Söylediklerime bir anda öyle tepki vermesi, odaya kapatması ,telefonumu elimden alması ne kadar beni kötü hale getirse bile onun nasıl da iyi biri olduğuna tüm kalbimle inanıyorum..

5 yıl önce babamı kaybettiğimde sadece annem vardı yanımda zaten evin tek çocuğu da bendim ne ablam ne de abim vardı.
O an gözümün önünden bir kez olsun eksilmedi , annemin babama dön deyişi babamın ise sadece cansız bedeniyle hiçbir şey duymayıp hareketsiz kalışı gibi ..

Çok özlüyordum ,özledim .

Annem o günden sonra bana hep acıyor gibi davranıyordu ya da ben öyle hissettim . Hastalandığm geceler başucumdan bir kez olsun ayrılmazdı, düştüğümde kolumdan tutup kaldırır kılıma zarar gelmesin diye gece gündüz yanımdan ayrılmadı.
Onu kötü kılan ya da olumsuz bir davranış olarak da nitelendirecek olursam hep önyargıları ve inatçı oluşuydu.
Kendi bildiği , kendi davranışları ,kendi görüşleri onun için her şeyden önemliydi belki de benden bile..
Şu an beni odaya kapattığı için ne kadar üzgün olduğunu bilsem de önyargılarına karşı olan öfkeme bir türlü engel olamıyordu.
Ne zaman vazgeçer ne zaman beni anlardı inanın bilmiyorum..