Strawberry Cake

CHAPTER 10: REVELATION

"Ibaba mo 'ko kung sino ka mang hudas ka!" hiyaw ni Peach sa lalaking nakamask ngunit wala itong pakialam at nagdire-diretso lang sila sa sasakyan nito.

Marahan siya nitong inilapag sa passenger's seat saka sinuotan ng seatbelt. "Just enjoy the ride, my dear." bulong ng lalaki sa kanya bago umupo sa driver's seat.

"Sino ka ba?! At saan mo 'ko dadalhin?!" nanggagalaiting tanong ni Peach sa lalaki.

Inistart nito ang makina ng sasakyan at mabilis na pinaandar. "Ako nakatadhana sa'yo at dadalhin kita sa bahay ko para magsama na tayo." mahinahong sagot ng lalaki na para bang normal lang ang sinasabi nito.

"Nahihibang ka na ba?! Ngayon lang kita nakita---"

Hindi na natuloy ang sasabihin ni Peach nang biglang pumreno ang sasakyan at kamuntikan pa siyang mauntog sa dashboard kung wala lang siyang suot na seatbelt.

They suddenly stop at the middle of the road kaya maraming sasakyan ang nagsibusina sa likuran nila na siyang ikinapanic lalo ni Peach.

"Ang ingay..." napasabunot ang lalaki sa buhok.

"B-baba na 'ko."

"Hindi ka baba!"

Napakislot sa gulat si Peach sa pagsigaw ng lalaki sa kanya ngunit agad din siyang nakabawi at pilit binubuksan ang pinto ng sasakyan. "I-ibaba mo na ako, please... Hindi kita kilala." nangangarag na pahayag ni Peach sa lalaking nakamaskara.

"No!" sabi nito bago itinakip sa ilong niya ang panyo na may kung anong kemikal dahilan upang siya ay mawalan ng malay.

***

Marahang inilapag ng lalaki si Peach sa kanyang kama saka nagtanggal ng mask. Nagpalit siya ng damit bago balikan si Peach na hindi pa rin nagigising dahil sa ipinalanghap ng naturang lalaki sa kanya.

"You're beautiful as ever, Peach. I fucking miss you, argh!" nanggigil na sabi nito at agresibong sinighot ang leeg at buhok ng dalaga.

Para itong nababaliw. Palakad-lakad sa buong kwarto habang sinasabunutan ang sarili at naghihilamos ng mukha. Maya-maya ay tumigil ito at umupo sa dulo ng kama saka nagnanasang tumingin kay Peach.

Padabog itong tumayo at naghubad bago hubaran din ang walang kamalay-malay na dalaga sa kanyang kama.

"Sorry, my dear. I can't take it anymore. 2 years celibacy is enough."

***

Kinaumagahan ay nagising si Peach na masakit ang kanyang katawan lalo na ang kanyang balakang at pagitan ng kanyang dalawang hita. Pansin niya ring iba na ang suot niyang damit at panlalaking damit iyon. Nahihirapan siyang gumalaw pero nagawa pa rin niyang ilibot ang paningin sa paligid.

The sun rays are passing through the windows making the room's ambiance vibrant and calming. Maganda rin ang hitsura ng kwarto na kinaroroonan niya ngunit kahit na gano'n ay hindi maganda ang pakiramdam ni Peach sa lugar in view of the fact that, she was abducted for Pete's sake!

Peach hugs herself as fear overtakes her system. Umiyak siya at pinilit ang sarili na lumakad patungo sa pinto. Ngunit, bago pa man siya makalapit ay bumukas na ito at iniluwa ang taong ilang taon na siyang walang balita. Nanlaki ang mga mata niya at napatakip sa bibig.

"Miss me, sis? Or should I say... My dear? Well, in my opinion 'my dear' is better and sounds right---"

"HAYOP KA! DEMONYO! DEMONYO!"

Tiniis ni Peach ang nararamdamang pananakit ng katawan at walang pakundangang sinugod si Water ng mga suntok, sapak, at sampal na hindi naman ginantihan ni Water.

"P-pinagsamantalahan mo na naman ako..." nanghihinang pahayag ni Peach habang nakaupo sa sahig at humahagulgol.

"Bakit ka ba ganito? Lumayo na nga ako 'di ba?! Bakit mo pa rin ako sinusundan? And you are gay!"

"Shh... My gay self is gone many years ago and I... Didn't even realize it sooner. Sorry, my dear."

Lalapit sana ang binata sa dalaga nang pigilan siya nito. "DON'T YOU DARE TO TOUCH ME, CRIMINAL. Ipapakulong kitang hayop ka! At sisguraduhin kong doon ka na sa kulungan malalagutan ng hininga!"

Natawa si Water sa sinabi ni Peach at pabirong itinaas ng dalawa niyang mga kamay. "Okay, willing naman akong sumuko kung sa'yo naman ako makukulong." nakangising saad ng binata na ikina-init ng ulo ni Peach.

If only she could move her body properly without feeling any pain ay baka pinisil na niya ang sensitibong ugat nito sa batok para tuluyan na itong mawala sa buhay niya.

"Nagsisi akong nakilala kita!"

Pumintig ang tainga ni Water sa sinabi ni Peach at akmang pipisikalin niya ito ngunit pinigilan niya ang sarili dahil alam naman niyang marami siyang mga atraso sa babaeng mahal niya. At iyon din ang dahilan kung bakit kung anu-ano ang nabibitawan nitong mga salita sa kanya.

Instead, binuhat niya si Peach papunta sa kusina para kumain. Tiniis na lang ni Water ang paghampas ng dalaga at ang pagsigaw-sigaw nito sa kanya.

"Aight! Here you go. Let's dig in."

"Ayoko!" mariing sabi ni Peach at tinabig ang nakahain sa kanya dahilan upang matapon ang mga pagkain at inumin at mabasag ang plato saka baso.

"Peach! Kanina pa ako nagtitimpi sa'yo ha. Alam kong malaki ang kasalanan ko sa'yo but it doesn't mean that you can waste foods!"

"Ayaw kong makasabay kumain ang isang kriminal!"

Bumuntong hininga si Water at tumayo mula sa kanyang kinauupuan. "Sige, kung iyan ang gusto mo... Basta ba, kumain ka lang." mahinahong sabi ni Water kay Peach na masamang-masama ang tingin sa kanya.

"Just wait me here at kukuhanan ulit kita ng plato, baso saka kutsara't tinidor after I clean this mess." dagdag ni Water bago kumuha ng panlinis.

Tatayo sana si Peach para tumakas ngunit hindi niya nakayanan ang sakit sa pagitan ng kanyang mga hita at balakang. "Bwiset ka talagang Tubig ka!" sabi niya sa kanyang isip.