Özgürlük ~Ackerman~

1.Bölüm {13 Yıl Önce} |Kayıp Mikasa|

Başlangıç tarihi: 08.11.2022 ✨

Yeni yaş günümde ilk kitabımı paylaşıyorum hayırlı uğurlu olsun 🙃

************

13 Yıl Önce

"Lanet olsun hiçbir yerde yok bu kız!", Levi içeriye girdiği gibi kendini koltuğa attı. Başını ellerinin arasına alıp öne eğildi. Kendi kendine fısıldayarak sert nefesler vermeye başlamıştı. "Nerdesin Mikasa? Nerdesin birtanem!?"

Isabel yanına oturup elini Levi'ın omuzuna koydu. "Levi Abi merak etme elbette bulacağız Mikasa'yı. Hem dur daha Farlan ve Kenny gelmedi.", dediği gibi kapı açıldı ve içeriye Farlan ve Kenny girdi. Yüzlerinde ne bir mutluluk, ne de yanlarında Mikasa vardı. Levi ellerini dizlerinin üzerine koyup adeta ateş saçan gözlerini Kenny'e dikti. Bunu fark eden Farlan, Isabel'e döndü.

"Isabel hadi gel seninle biraz dışarı çıkalım."

"Ben Levi abimin yanında durmak istiyorum."

"Isabel...(!)", Farlan çatık kaşları altındaki bakışlarıyla kapıyı işaret edince Isabel oflayarak yerinden kalktı ve onunla beraber dışarıya çıktı. İki Ackerman yalnız kaldığı gibi Levi yerinden hızla kalktı.

"Eğer Mikasa'ya bir şey olursa seni kendi ellerimle öldürürüm yaşlı piç!"

"Ne? Mikasa'nın kaçması benim suçum mu? Kendisi kaçmış işte."

"5 yaşındaki bir çocuğa bile sahip çıkamıyorsun! Neden sana güvendim bilmiyorum. Önce Mikasa'nın babasının sonra da benim annemin ölümüne sebep oldun! Büyükbabanın vefatından sonra bir şeyler değişmiştir dedim ama sen hala aynısın, bencil bir herifin tekisin!", birkaç saniyeliğine nefesini düzeltmek için durdu çok geçmeden de devam etti. "Ama biliyor musun bende de suç var. Mikasa'yı sana emanet etmekle en büyük aptallığı yaptım. Senin gibi lanet bir herife güvenmemeliydim."

"Levi...", Kenny durdu ve birkaç saniyeliğine düşündü. Doğru kelimeleri seçmeye çalışıyordu ancak ne söyleyeceğini tam olarak kestiremiyordu. Levi'a ve Mikasa'ya fazlasıyla değer veriyordu ve ailesinden sadece ikisinin kalmasıyla, onlar Kenny için her şeyden çok değerli olmuşlardı. Bu yüzden en yatıştırıcı ses tonuyla ağzından birkaç kelime çıktı. "Sakin olmak zorundasın aksi ha..."

"Sakin mi olayım!?", Kenny'in sözünü kükrercesine bağırarak kesmişti. "Yeraltındayız Kenny! Buranın ne kadar boktan olduğunu, kimlerin neler yapacağını annemden biliyorsun.", son sözlerinde sesi kısılmıştı. "Ya Mikasa'ya bir şey yaparlarsa?", düşüncesi bile vücudunun tepeden tırnağa titremesine sebep olmuştu. Aniden yanağına inen yumrukla sersemleyip geriledi. Sinirle karşısındaki adama bakarken o da kendisine öyle bakıyordu.

"Kendine gel Levi! Size bir söz verdim, ailemize bir söz verdim. Asla ama asla size bir şey olmasına izin vermeyeceğim. Mikasa'yı sağ salim bulacağız. Geçmişte hatalar yapmış olabilirim ama bunların bir daha olmasına izin vermeyeceğim."

Levi bir şey demedi, sadece bakmakla yetindi. Kenny'e güvenmek istiyordu. Mikasa'nın babasına ve annesine olanlardan onu sorumlu tutsa da ailesinden son kalan birine sırt çevirmek yerine onunla iş birliği yapmak istiyordu çünkü Kenny onları bu günlere getirmek için çabalamıştı. Tabi bunun sonuçları ağır olmuş olsa da.

Kapının çalınmasıyla Kenny daha yakın olduğu için kapıyı açtı. Karşısında kimseyi göremeyince başını aşağıya doğru eğdi ve eğmesiyle birlikte bir çift küçük mavi gözlerle karşılaştı.

"Mikasa?!"

"Merhaba Kenny."

Levi, Mikasa'nın adını ve sesini duymasıyla uçarcasına kapıya doğru koşup Kenny'i kenara itti. Kenny yere düşerken Levi, Mikasa'yı kucağına alıp içeriye geçti.